ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 26
5η μέρα
Κάλμα (Η Σέριφος χωρίς αέρα). Δε σειέται φύλλο. Θερμοκρασία 270C.
Θα πάω για τα «Λουτρά» στο Μεγάλο Λιβάδι. Θα είναι η τρίτη προσπάθεια να τα πλησιάσω…
Το μονοπάτι ξεκινά αριστερά από τον οικισμό, περνά μια ανάσα από τη σκουριασμένη «σκάλα» και τα βαγονέτα, ανηφορίζει μερικά μέτρα και μετά παίρνει κατηφορική κατεύθυνση μέχρι τη καμάρα που διαβρέχει το εσωτερικό της η θάλασσα. Εκεί λοιπόν στην αριστερή πλευρά της καμάρας, σκαρφάλωσα και βγήκα από τη πλευρά της θάλασσας. Λοιπόν η κάλμα εδώ είναι καθοριστική. Τα βράχια πρέπει να είναι στεγνά. Όσο περισσότερο η διάσχιση γίνετε σε απόσταση από το νερό τόσο ποιό ασφαλές είναι το πέρασμα. Λίγο ξεχάστηκα και πάτησα βρεμένα βράχια και έσφιξε ο κ#λ#ς μου…Τέλος πάντων οι πληροφορίες που είχα έλεγαν για ζεστά «κόκκινα» νερά με ιαματικές ιδιότητες.
Έφτασα στα δύο πετρόχτιστα δωμάτια, αλλά ούτε ζεστά, ούτε κόκκινα, ούτε νερά βρήκα…να μη πω τι βρήκα. Όμως ένιωσα μα βαθιά ικανοποίηση ότι τα κατάφερα, αν και «μεγάλος άνθρωπος». Συνολικός χρόνος 50’.
Πέρασα το Κουταλά, το Γάνεμα και στη Βαγιά έκανα δεξιά. Μα τι παραλία είναι αυτή!! Πήρα το μονοπάτι στην αριστερή πλευρά και «χάθηκα» για πάνω από μία ώρα ανάμεσα σε απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Σιδηροτροχιές, οξειδωμένα κουζινέτα, «σκάλες», κτίσματα, χρώματα της σκουριάς και του μπλε της «Καδένας» και μια αντίθεση του ξανθού της άμμου με τα μαύρα φτερά του κορμοράνου που λιάζονταν.
Στην δεξιά πλευρά ο κύριος «Coco mat».
6η μέρα
Κάλμα για δεύτερη μέρα
Θα πάω στη χώρα. Θα ψάξω το μονοπάτι για τις «Πλάκες». Είναι προτεινόμενο από το δήμο Σερίφου. Η περιγραφή λέει για μια διαδρομή που ξεκινά από το ελικοδρόμια στη θέση «Γύφτικα» και με κατηφορική κατεύθυνση καταλήγει στη Χώρα. Το μισό σχεδόν είναι πλακόστρωτο, το κομμάτι προς τη Χώρα. Ανάποδα λοιπόν, μέχρι τον Άη Γιώργη και επιστροφή από τα ίδια.
Ξεκίνησα στις 10πμ.. Η σήμανση στην αρχή δεν είναι και η καλύτερη. Σε βοηθούν περισσότερο οι «κούκοι» που έχουν φτιάξει οι πεζοπόροι. Μετά μπαίνεις σ΄ ένα υπέροχο πλακόστρωτο κομμάτι. Μέχρι τον Άη Γιώργη έκανα κοντά στη μία ώρα με στάσεις και φωτογραφίες. Η υψομετρική έφτασε στα 195m. και η συνολική απόσταση έφτασε στα 3Km σύμφωνα με τη «καταγραφή ταξιδίου» στο Garmin. Η επιστροφή είναι ομορφότερη (όχι επειδή είναι κατηφόρα), αλλά γιατί έχεις μπροστά σου τη Χώρα, τη Σίφνο, το Βου και ένα ανάγλυφο που σε συναρπάζει. Είχα και σήμα…έστειλα χαμπέρια.
Μπήκα στα στενάκια της Χώρας σκάρτες 12μμ. Οδός Περσέα. Ερημιά. Η πιάτσα είχε μόνο κεραμιδόγατους. Πέρασα την πύλη του κάστρου που είναι μέσα στον οικισμό και έφτασα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο στη κορφή . Το αγνάντι!!!
Για καλή μου τύχη βρήκα κι ένα μπαράκι ανοικτό, εκεί πριν τους ανεμόμυλους και «πότισα τ΄άλογα»…
7η μέρα
Κάλμα για τρίτη μέρα
Πήγα στο Λευκό Πύργο, όχι αυτόν της Σαλονίκης, αλλά τον άλλο, εδώ στη Σέριφο. Σας έχω μιλήσει γι’ αυτόν στο αφιέρωμα του 2018, αλλά όπως κι άλλα στοιχεία σ’ αυτό το οδοιπορικό δεν είναι δυνατόν να μην επαναληφθούν. Οι πύργοι που είναι διάσπαρτοι στο νησί και κατάφερα να τους επισκεφτώ, είναι μοιρασμένοι και στο 2018 και τώρα το ‘22. Από δω λοιπόν έστειλα χαμπέρια στο πύργο του Κύκλωπα και σε αυτόν του Φλέα, στα Πλακάλωνα.
Η προσπάθεια να περπατήσω το μονοπάτι από εδώ προς Κουταλά δεν καρποφόρησε. Οι γνωστοί λόγοι από την βλάστηση που έχει καλύψει τα περάσματα. Βρήκα όμως άλλη διέξοδο. Πήγα στο Κοφτό, άκρα Σπαθί, στο «φίλο» μου. Όμορφο, εύκολο μονοπάτι, σύντομο κάτω από το φάρο που σε οδηγεί σε έναν μαγευτικό όρμο με νερά μοναδικά. «Έψαξα τον Άγγελο και την Ελένη, το Γιώργο και το Θάνο» Αλλά…
8η μέρα
Κάλμα για τέταρτη μέρα
Σήμερα έχει ραχάτι…σουλάτσα στο Λιβάδι, μερικά δωράκια, check-in, δροσερές μπύρες, έχω σήμα για χρόνια πολλά, «ημερολόγιο καταστρώματος» , επεξεργασία του φωτογραφικού υλικού και όπως λέει ο ποιητής «η μέρα για τα γραπτά και η νύχτα για το σώμα». Στο άκουσμα «MADAR» Anouar Brahem-Jan Garbarek- Shaukat Hussain. «Ελλάδος ελάσσων ιστορία» μου κράτησε συντροφιά περασμένα μεσάνυχτα. Ένα μικρό διαμάντι του Pedro Olalla.
9η μέρα
Μέρα αναχώρησης… με ρωτούν «Γιώργο γέμισαν οι μπαταρίες; Δεν ξέρω αν γέμισαν… σίγουρα ξέρω ότι σ΄ αυτόν τον «άδικο κόσμο» αισθάνομαι ευγνώμων που μπορώ και είμαι σήμερα στη Σέριφο και για αύριο, «τις οίδε».
Γιώργος Τζανίνης – https://www.geotzan.com/
