Οι πρόσφατες κάλπες έδειξαν τον Μητσοτάκη να χάνει από τον ίδιο του τον εαυτό. Κατά γενική ομολογία, αντιπολίτευση δεν υπήρχε. Μετά από όσα έχει πράξει ή δεν έχει πράξει, ανάλογα το θέμα (παρακολουθήσεις, Τέμπη, ενέργεια, σούπερ μάρκετ κ.λπ.), με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη σύνθλιψη της μεσαίας τάξης, την εξόντωση των πιο ευάλωτων ομάδων και τον ασύδοτο υπερπλουτισμό των ολίγων, θα έπρεπε, αν υπήρχε αντιπολίτευση, να έχουν σηκωθεί στον αέρα ακόμα και οι πέτρες… Εκ του αποτελέσματος και μόνο λοιπόν, αναντίρρητα, η αντιπολίτευση ήταν και παραμένει ζητούμενη.
Παράλληλα, οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων, λόγω άγνοιας ή επί σκοπού, φαίνεται να ξεχνούν ότι η ΝΔ είναι δεξιό κόμμα ως το μεδούλι, σκληρά νεοφιλελεύθερο αλλά και ακροδεξιούλι. Μιλούν για ακροδεξιά στροφή των ψηφοφόρων, επειδή ψηφίστηκαν μικρότερα κόμματα με θεματικά εστιασμένες δεξιότατες ατζέντες … όμως η θεματολογία αυτή εμπεριέχεται στην πολιτική της Ν.Δ. μαζί και με τα εμβληματικά ακροδεξιά στελέχη της. Το δημοκρατικό προφίλ έχει ραγίσει προ πολλού και δε θα έπρεπε να εξαιρείται από την ανησυχία για την ακροδεξιά …
Όσο για την «κεντροτέτοια», ψάχνει ξανά-μανά «μεσσία», ανακυκλώνοντας το αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό και μάλιστα αυτό που φέρει την κύρια ευθύνη για την αποτυχία να σταθεί ως αντίπαλος του Μητσοτάκη…
Αυτό που απαιτείται όμως, δεν είναι άλλο από το πολιτικό αφήγημα, το όραμα, η προοπτική αντιπαράθεσης με το επικυρίαρχο επιβαλλόμενο μοντέλο που επελαύνει ως μονόδρομος, είτε μέσω του οικονομικού μπαμπούλα των δημοσίων ελλειμμάτων (το γνωρίσαμε από πρώτο χέρι εδώ στην Ελλάδα, σήμερα απειλεί και την Γαλλία), είτε μέσω της φρίκης της ανόδου του φασισμού, είτε και μέσω του πολέμου αυτού καθαυτού. Και στις τρεις εκδοχές κυριαρχεί ο φόβος. Ασφάλεια παρέχεται μόνο αν δεν αλλάξει τίποτα. Ακόμα και όταν εναλλάσσονται τα κόμματα, οι πολιτικές στον πυρήνα τους παραμένουν οι ίδιες, γιατί οι τρεις μπαμπούλες είναι εκεί ….
