Οι πρόσφατες ευρωεκλογές όσο αδιάφορες και αν φαινόντουσαν, κατάφεραν τελικά να “ταρακουνήσουν τη σκακιέρα” με αποτέλεσμα “τα περισσότερα πιόνια” να χάσουν τον προσανατολισμό τους. Η ευρωκάλπη κατάφερε να αναδείξει μεταξύ άλλων με τον πλέον εύγλωττο τρόπο, το ιδεολογικό-πολιτικό κενό που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας. Ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος απείχε συνειδητά από την εκλογική διαδικασία, γιατί απλώς ήθελε να αντιδράσει. Με ισοπεδωτική λογική έβγαλαν την γλώσσα στο σύστημα και τους είπαν με τον τρόπο τους “basta”… Ως εδώ βρε αδερφέ, δεν πάει άλλο! Και αυτή τη φορά το μήνυμα εκτός από “καμπανάτο” ήταν και προς όλες τις κατευθύνσεις. Η Κυβέρνηση εκ της θέσεως της, κάτι κατάλαβε και προχώρησε σε ήπιες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Μετά ήρθε και το “πολιτικό μασάζ” στους βουλευτές γιατί το καλοκαίρι θα είναι δύσκολο στις περιφέρειες. Έτσι λοιπόν, κούτσα-κούτσα και με την υλοποίηση κάποιων μεταρρυθμίσεων θα βγει η χρονιά. Μετά βλέπουμε… Εκεί όμως που όλα έγιναν “κομμάτια και θρύψαλα” ήταν στην λεγόμενη Κεντροαριστερά. Το απόλυτο κενό που επικρατούσε εδώ και χρόνια και καλύπτονταν επιμελώς με “paparology μακιγιάζ” φάνηκε στη χειρότερη εκδοχή του. Το κρίμα είναι ότι αυτό το ωστικό κύμα της κεντροαριστερής κατάρρευσης παρέσυρε και πραγματικά φωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι όμως έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους διότι βολεύτηκαν… Θα θυμάστε κάποιοι, τα “σεντόνια” που γράφαμε -μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου- στον ημερήσιο Τύπο για το που εξαφανίστηκε ο κόσμος της διανόησης. Δεν εξαφανίστηκε… ή συμβιβάστηκε ή στέρεψε… Και όσοι έμειναν δυστυχώς μειώθηκε η ένταση της φωνής τους…
Το ελπιδοφόρο γεγονός είναι ότι αυτή η πολιτική τραγωδία δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, μόνο που στη δική μας περίπτωση ισχύει η λαϊκή σοφία ¨κακό χωριό, τα λίγα σπίτια”! Αυτό σημαίνει ότι από την πίεση που ασκεί η Ακροδεξιά στα τοιχώματα των προοδευτικών κομμάτων ενδεχομένως να προκύψει ένα σύγχρονο αφήγημα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα, με απόλυτο ρεαλισμό, μπολιασμένο όμως με «δημιουργική φαντασία”. Για την ελληνική πραγματικότητα το βλέπω κομματάκι δύσκολο και η μόνη σωτηρία είναι να μας έρθει εισαγόμενο. Η δική μας προοδευτικότητα στην πολιτική σκέψη αναλώνεται τελευταίως στην δημιουργία ενός ελληνικού “Épinay-sur-Seine” (σ.σ. εδώ γελάμε δυνατά… πιο δυνατά). Για την ιστορία, αναφέρομαι στην μάζωξη του 1971, όλων των κατακερματισμένων προοδευτικών δυνάμεων, αριστερών, σοσιαλιστών κτλ στο προάστιο του Παρισιού, το Επινέ, όπου κατάφεραν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους, να προτάξουν τις ιδέες τους και με επικεφαλής τον Φρανσουά Μιτεράν (!) να βγουν μπροστά και να αλλάξουν τον ρου της πολιτικής. Αυτά συνέβαιναν τότε στο Παρίσι και το “ποτάμι” είχε τέτοια ορμή που έφτασε και εδώ… Τότε…! Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και ο κόσμος πολύ πιο ενημερωμένος και κυρίως πολύ πιο υποψιασμένος. Σε μια πρώτη προσέγγιση, σε επίπεδο κομματικών σχηματισμών, μοιάζει με ανέκδοτο να μιλάμε για σύνθεση προοδευτικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς… δηλαδή σκεφτείτε ότι αυτοί που είναι ή θα βρεθούν στη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θα καταφέρουν να συμφωνήσουν κάτω από μια “σημαία” και θα παραδώσουν τα κομματικά κλειδιά, είτε ο ένας στον άλλον, είτε σε έναν τρίτο που περιμένει στη γωνία…
Το καλό με τα παραμύθια είναι ότι στο τέλος σκοτώνουν τον δράκο… Το κακό με τα παραμύθια της Κεντροαριστεράς είναι ότι οι δράκοι είναι πολλοί και τα παλικάρια λίγα… Και όπως λέει και ένας καλός φίλος “Καληνύχτα Μαργαρίτα…”!
Αντώνης Ι. Αντωνόπουλος
aantonopoulos10@gmail.com
