Έντεκα μήνες τώρα, έχουν στερέψει τα δάκρυα… Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχει άνθρωπος, που θέλει να τιμά αυτόν τον τίτλο, και δεν έχει συγκλονιστεί από το δράμα των Παλαιστινίων.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχει νοήμον όν που δεν ακούει τα ουρλιαχτά όσων απώλεσαν τους δικούς τους: μικρών παιδιών, εφήβων, γερόντων, αμάχων… Μητέρες, που, κανονικά, θα έπρεπε τώρα να φροντίζουν για την σχολική περίοδο των παιδιών τους, να τα θάβουν, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να μην ξέρουν πώς να τα ταΐσουν…
Η παγκόσμια κοινή γνώμη, με το μέρος τους! Οι κυβερνήσεις, πλην ορισμένων «ουδέτερων» ή άλλων (ευτυχώς λίγων, αλλά δυστυχώς ισχυρών), μαζί τους!
Για πόσο ακόμα θα παραμείνουμε απαθείς, εθισμένοι στην «πραγματικότητα» των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, στην «αγωνιώδη» παρακολούθηση μιας γενοκτονίας;
Δεν ξέρω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα… Ξέρω, όμως, ότι δεν περίμενα να γνωρίσω έναν λαό που μάχεται με υπέρτερες δυνάμεις και είναι τόσο σίγουρος ότι θα τις νικήσει!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Έρχεται! Δαφνοστεφανωμένη στα χέρια όσων μαρτύρησαν για χάρη της!
Άννα Δημάκη – Φιλόλογος
