Εν τύπω… του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
«Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην πολιτική δεν είναι όταν ένας πολιτικός κλέβει, αλλά όταν ο λαός το αποδέχεται.»
Το εν λόγω απόφθεγμα μέχρι τώρα δεν έχει αποδοθεί σε κάποιον σπουδαίο διανοητή, αλλά εκτιμώ ότι μικρή σημασία έχει. Εκείνο που οφείλει να μας προβληματίσει είναι η σημασία του και κυρίως η διαχρονικότητα του. Τα σκάνδαλα στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν αποτελούν έκπληξη. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα είναι απλώς υποκριτές. Και μάλιστα κακοί! Εκείνο όμως που τραβά το ενδιαφέρον είναι η φαντασία που επιστρατεύουν όλα αυτά τα λαμόγια για να ροκανίσουν δημόσιο χρήμα. Βέβαια επειδή “το τάγκο θέλει δυο” οι λογής “φραπέδες” πρέπει να έχουν ταίρι στα δωμάτια της κεντρικής εξουσίας. Και προφανώς βρίσκουν. Οι πρόθυμοι είναι πολλοί…
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι καν το κερασάκι στη τούρτα. Είναι απλώς ένα μικρό κομμάτι από την τούρτα που εδώ και χρόνια “τρώνε” κάποιοι “σαλτιμπάγκοι παραγονταραίοι” μαζί με την παρέα τους. Απλώς ορισμένοι είναι πιο πονηροί και βάζουν φρένο στη “λαμογιά» τους και δεν φαίνονται.
Χωρίς καμία διάθεση συμψηφισμού, υπενθυμίζω εκείνη την περίπτωση που βαφτίσαμε τη γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι ως ελληνικό για να πάρουμε τις επιδοτήσεις από τους “κουτόφραγκους”. Έλα όμως που οι “κουτόφραγκοι” έχουν ξυπνήσει. Ακολούθησε το περίφημο “όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά” και το βαμβάκι εμπλουτίστηκε ακόμη και με μαρμαρόσκονη!. Πιο μετά η Λάρισα γέμισε Porche Cayen! Και τώρα κοντεύουμε να βάλουμε αρνιά στο πατάρι και να κάνουμε τα μπαλκόνια μας βοσκοτόπια.
Και όλα αυτά γιατί; Διότι μπορείς! Μπορείς σε αυτή τη χώρα να δηλώσεις ότι θέλεις. Να είσαι όποιος θέλεις! Και να πληρώνεσαι. Αρκεί να είσαι με μας! Greek dream!!! Μετά να είσαι με τους άλλους. Σημασία έχει να είσαι ευέλικτος και να πιάνεις γρήγορα τα σημεία των καιρών…
Και ας πάμε τώρα σε μια πιο politically correct ανάλυση των γεγονότων. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων) αναμφίβολα είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας και έχει τη δυναμική να απειλήσει σοβαρά την κυβέρνηση της ΝΔ, αν και η τελική επίπτωση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η δημόσια αντίδραση, η πολιτική διαχείριση και οι νομικές εξελίξεις. Σε μια πρώτη φάση πάντως η συντριπτική πλειοψηφία μοιάζει να εστιάζει περισσότερο στους “διαλόγους της λαμόγιας” παρά στην ουσία. Επιβεβαιώνουν κατά κάποιο τρόπο μια άποψη που κάνει λόγο για κοινωνική αναισθησία και απάθεια. Αυτή όμως η “απολιτίκ” αντιμετώπιση επιτρέπει σε ορισμένους κύκλους να χρησιμοποιούν την σκανδαλολογία. Αυτό μπορεί να συμβεί με υπερβολική εστίαση σε συγκεκριμένους τομείς, φωτίζοντας πτυχές ήσσονος ενδεχομένως σημασίας. Πολλές φορές, αναδεικνύονται ή υπερτονώνονται λεπτομέρειες για πολιτικό όφελος, χωρίς πάντα να υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία. Αυτό οδηγεί σε «πολιτική θεατρικότητα», όπου η επικοινωνία επισκιάζει την ουσιαστική ανάλυση. Αυτό αποτελεί πραγματική απειλή όχι μόνο για ένα κυβερνών κόμμα αλλά για το πολιτικό σύστημα, καθώς μπορεί να υπονομεύσει τη δημοκρατική διαδικασία, να διαβρώσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να δημιουργήσει ένα κλίμα αστάθειας.
Διαβρώνεται η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ενισχύει την τάση αποπολιτικοποίησης ή της ακροπολιτικοποίησης των πολιτών, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η δυσπιστία απέναντι στο κράτος και τα κόμματα.
Ταυτόχρονα, όμως, αποσπάται η προσοχή από τα πραγματικά ζητήματα όπως η οικονομία, η κοινωνική πολιτική ή η εξωτερική πολιτική…
Η Ελλάδα, με την ιστορία της σε πολιτικές κρίσεις και σκάνδαλα, είναι ιδιαίτερα ευάλωτη. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η διαφάνεια, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και η υπεύθυνη δημοσιογραφία. Εδώ εύλογα μπορεί κάποιος να πει “το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;”
Και σου απαντώ με τα λόγια του Μάρκ Τουέιν «Οι πολιτικοί και οι πάνες πρέπει να αλλάζονται συχνά, και για τον ίδιο λόγο»… Και συμπληρώnω με την σειρά μου: Πάνες έχουμε, πολιτικούς “κάβα” έχουμε; Αφήνω την απάντηση ως τροφή για σκέψη …μαζί με ένα απόσπασμα από τον πάντα επίκαιρο Βίλχεμ Ράϊχ, στο έργο του “Άκου Ανθρωπάκο”: “Ο μέσος, νευρωτικός άνθρωπος κρίνεται για τη μικρότητα και την παθητικότητα με την οποία, κατά κανόνα, χειρίζεται τα κρίσιμα ανθρώπινα ζητήματα. Διαφέρεις από τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο σ’ ένα μονάχα σημείο: κάποτε ο μεγάλος υπήρξε μικρός, πολύ μικρός, μα ανάπτυξε μια σπουδαία ικανότητα: έμαθε να ξεχωρίζει που ήταν μικρός, σε σκέψεις και πράξεις. Κάτω από τη πίεση κάποιου έργου προσφιλούς σε αυτόν, μάθαινε ολοένα να διαισθάνεται την απειλή που έφερνε η μικρότητα του και η ασημαντότητα του.
Ο μεγάλος άνθρωπος λοιπόν, ξέρει πότε και σε τί είναι Ανθρωπάκος. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι ασήμαντος και φοβάται να το μάθει. Σκεπάζει τη μικρότητα του και τη στενομυαλιά του με αυταπάτες μεγαλοσύνης και δύναμης που ανήκουν όμως σε ά λ λ ο υ ς”…
Καλό καλοκαίρι!
