Του Ξενοφώντα Χολέβα
Στον Βύρωνα, τα σχολεία μας μπορούν να γίνουν ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν φοβάται τη διαφορετικότητα, αλλά την αγκαλιάζει, την προάγει και την κάνει τρόπο ζωής με ανεκτίμητη ποιότητα για τα Παιδιά και την Οικογένεια!
- Όταν η αποδοχή αρχίζει από το θρανίο
Κάθε πρωί, στις αυλές των σχολείων, παίζεται μια μικρή ιστορία ανθρωπιάς.
Ένα παιδί τρέχει να ανοίξει την πόρτα για τον συμμαθητή του με αναπηρία.
Ένα άλλο, χωρίς δεύτερη σκέψη, του κρατά το χέρι για να κατέβουν μαζί τα σκαλιά.
Εκεί, μέσα στη φασαρία και το κουδούνι, γεννιέται η αληθινή ένταξη όχι από εγκυκλίους, αλλά από πράξεις που βγαίνουν από την καρδιά των Παιδιών.
- Η θεωρία στα χαρτιά και η πράξη στην τάξη
Μιλάμε συχνά για “συμπεριληπτική εκπαίδευση”. Όμορφες λέξεις, γεμάτες υποσχέσεις…
Μα τι αξία έχουν, αν το παιδί με αναπηρία κάθεται στο πίσω θρανίο, μόνο του;
Αν το σχολείο του δεν έχει ράμπα, τουαλέτες ΑμεΑ ή αν κανείς δεν ξέρει πώς να του μιλήσει χωρίς φόβο ή λύπηση;
Με λίγα λόγια η ένταξη σίγουρα είναι βίωμα και όχι σχέδιο. Είναι η στιγμή που ένα Παιδί νιώθει πως ανήκει, γιατί κανείς δεν σκέφτεται ότι είναι διαφορετικό.
- Ο δάσκαλος ως καθρέφτης
Ένας δάσκαλος μπορεί να αλλάξει ολόκληρο το κλίμα μιας τάξης ή ενός σχολείου, όχι μόνο το ξέρουμε αλλά πολλές φορές το βλέπουμε στην πράξη.
Όταν αντιμετωπίζει όλα τα Παιδιά με τον ίδιο σεβασμό, όταν δεν κάνει «διαφορετικά» σχόλια, όταν ανοίγει χώρο για όλους, τα Παιδιά τον μιμούνται.
Η καρδιά της εκπαίδευσης άλλωστε έχουμε πεισθεί ότι είναι η προσπάθεια και η ψυχή αυτού του ανθρώπου, που στέκεται πάντα μπροστά στον πίνακα και δίπλα στα Παιδιά.
- Τα Παιδιά που γίνονται δάσκαλοι
Κάποιες φορές, οι μεγαλύτεροι μαθαίνουν από τους μικρότερους.
Από εκείνα τα Παιδιά που δεν κοιτάζουν την αναπηρία, αλλά το πρόσωπο, το συμμαθητή, το φίλο.
Που λένε απλώς «έλα να παίξουμε».
Αυτά τα Παιδιά, με τον αυθορμητισμό την αισιοδοξία, το χαμόγελο και τη φυσική τους αγάπη, έχουμε πολλές φορές πει ότι χτίζουν τον κόσμο που όλοι ονειρευόμαστε!
- Το σχολείο έξω από τους τοίχους
Η αποδοχή δεν σταματά στην πόρτα του σχολείου.
Την κουβαλάμε στο σπίτι, στις κουβέντες με τα παιδιά μας, στις αντιδράσεις μας στον δρόμο, στα βλέμματα που ρίχνουμε ή αποστρέφουμε.
Ο Βύρωνας, μπορεί να μην έχει τα καλύτερα πεζοδρόμια ή την καλύτερη προσβασιμότητα αλλά είναι μια πόλη με ψυχή γειτονιάς, γι αυτό έχει τη δύναμη να γίνει παράδειγμα να δείξει ότι η ένταξη είναι πολιτισμός!
- Το σχολείο της καρδιάς
Κλείνοντας αυτό το άρθρο θέλουμε να μείνει ότι, το σχολείο που μαθαίνει να αγκαλιάζει δεν χρειάζεται ειδικές οδηγίες, χρειάζεται ανθρώπους που πιστεύουν στο «μαζί».
Κάθε φορά που ένα Παιδί νιώθει ότι χωρά, ότι έχει φίλους, κάτι αλλάζει μέσα του και γύρω του.
Κι όταν ένα Παιδί μεγαλώνει γνωρίζοντας ότι όλοι έχουν θέση στο ίδιο θρανίο, τότε ίσως να έχουμε φτάσει πιο κοντά στο σχολείο που ονειρευόμαστε: σε εκείνο που μαθαίνει γράμματα, μαζί με αγάπη, σεβασμό και ανθρωπιά.
