Βασανιστικό για τους πρώτους κατοίκους του Συνοικισμού ήταν και το πρόβλημα της συγκοινωνίας. Στα πρώτα χρόνια ήταν ανύπαρκτη. Η μόνη μέχρι τότε δυνατότητα ήταν το τραμ του Παγκρατίου. Έκανε τέρμα μπροστά στο ΠΑΛΛΑΣ. Μόλις το 1925 άρχισε να λειτουργεί στο Βύρωνα μία γραμμή που την εξυπηρετούσε ένα περίεργο όχημα. Κάτι μεταξύ λεωφορείου και φορτηγού. Είχε ξύλινη ανοιχτή καρότσα, έκαιγε κάρβουνο και έκανε εκκωφαντικό θόρυβο. Οι Βυρωνιώτες το είχαν ονομάσει «προσφυγοπούλα». Ήταν ένας πρόδρομος των γκαζοζέν. Στην αρχή έκανε μόνο δύο δρομολόγια προς το Μοναστηράκι. Ένα το πρωί και ένα το βράδυ. Μετά το στάδιο ανέβαινε αγκομαχώντας από την οδό Ερατοσθένους. Συνέχιζε από την οδό Μαιάνδρου (Κύπρου), έφθανε μέχρι τη οδό Βουτζά και επέστρεφε από τη Χρυσ. Σμύρνης. Έκανε δηλ. τέρμα στου «Καμπούρη» στη γωνία Χρυσ. Σμύρνης και Αγ. Σοφίας (Μαινεμένης). Αργότερα προχώρησε μέχρι την άκρη του συνοικισμού, στη συμβολή Χρυσ. Σμύρνης και Κολοκοτρώνη, όπου ήταν και τα τελευταία σπίτα.
Μετέφερε κυρίως γυναίκες που πήγαιναν με τον ηλεκτρικό στη Ν. Ιωνία για να εργασθούν στα εκεί υφαντουργεία.
Γύρω στα 1930 όμως διατέθηκαν και στο Βύρωνα τα λεωφορεία της ΠΑΟΥΕΡ με δύο γραμμές. Αρχικά ήταν γαλαζοπράσινα και στη συνέχεια κίτρινα. Είχαν μόνο μία πόρτα στο πίσω μέρος. Η γραμμή Α έκανε το δρομολόγιο από το Βύρωνα προς τη Μητρόπολη και η γραμμή ΑΒ από το Βύρωνα προς την Ομόνοια με τέρμα αρχικά στη γωνία Χρ. Σμύρνης και Νεαπόλεως. Και οι δύο αυτές γραμμές επεκτάθηκαν μέχρι τον πόλεμο στην πλατεία της Νέας Ελβετίας.
Στα χρόνια της Κατοχής ελλείψει καυσίμων σταμάτησαν να λειτουργούν και τα δρομολόγια της ΠΑΟΥΕΡ. Και τότε εμφανίσθηκαν τα περίφημα «γκαζοζέν». Η λέξη προέρχεται από το γαλλικό gazeoux , που σημαίνει αερώδης, εξ ου και η λεμονάδα γκαζόζα, δηλ. αεριούχος. Ήταν ιδιωτικά αυτοκίνητα που λειτουργούσαν με κάρβουνο. Είχαν στο πίσω μέρος ένα καζάνι, όπου έβραζε το νερό και ο ατμός έδινε κίνηση στη μηχανή. Είχαν όμως πολύ χαμηλή απόδοση. Αρκετές φορές δεν μπορούσαν μετά τη στροφή από το Παναθηναϊκό Στάδιο να ανεβούν την Ερατοσθένους και αναγκάζονταν να κινηθούν με την όπισθεν, επειδή είχαν πίσω κίνηση. Αλλά και στα γκαζοζέν έγινε αργότερα επίταξη από τους Γερμανούς.
Όλα αυτά τα αυτοκίνητα καθώς και τα ελάχιστα ακόμη ΙΧ και ταξί έπαιρναν μπροστά με την λεγόμενη «μανιβέλα», που τη συναντουσε κανείς ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του 50.
Μετά την απελευθέρωση λειτούργησαν και στο Βύρωνα κανονικά λεωφορεία. Αρχικά μόνο η γραμμή Μοναστηράκι – Βύρων με τέρμα στου Καμπούρη. Στη συνέχεια έγιναν δύο γραμμές. Μοναστηράκι – Νέα Ελβετία και Μοναστηράκι Μεταμόρφωση.
Το 1949 δημιουργήθηκαν και οι γραμμές Ακαδημία – Ν. Ελβετία και Ακαδημία –Αγία Σοφία και μετέπειτα Μεταμόρφωση. Και το 1955 η Ακαδημία – Ανάληψη και μετέπειτα Ζωοδ. Πηγή. Το 1958 έφθασε στο Βύρωνα και το τρόλλευ. Για κάποια χρόνια λειτούργησε και γραμμή Ακαδημία – Νεκροταφείο, αλλά και Ακαδημία – Σακέτα, που λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η λέξη «Βύρωνας» εξαφανίσθηκε γρήγορα από τις λεωφοριακές γραμμές που εξηπηρετούσαν τη συνοικία μας. Και σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Υπάρχουν Νέα Ελβετία, Μεταμόρφωση, Καρέας, Ζωοδ. Πηγή, Σακέτα, αλλά Βύρωνας όχι.
Απ’ το βιβλίο “90 χρόνια Βύρωνας” με την άδεια του συγγραφέως Απόστολου Κοκόλια
Φωτογραφία από λεωφορείο του 1930
