Γράφει η Τζίνα Ρούπακα*
Το παιδί μου έχει πρόβλημα και εγώ… ΠΡΕΠΕΙ να το λύσω!
Το βλέπω αλλά μπορεί και μόνο να το νιώθω, να το αισθάνομαι. Το παιδί μου είναι εκνευρισμένο, αγχωμένο, κουρασμένο, απογοητευμένο, θυμωμένο μπορεί και … ερωτευμένο!! Κι εγώ?? Τι κάνω εγώ?? Κάθομαι και το κοιτάω?? όχι βέβαια… πρέπει να το βοηθήσω.
ΕΓΩ πρέπει να λύσω το πρόβλημα ΤΟΥ. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθω τι του συμβαίνει. Οπότε αρχίζω καταιγισμό ερωτήσεων: ‘ Eίσαι καλά?’ ‘ Όλα εντάξει?’ ‘Ποιος σε πείραξε?’ ‘ Έγινε κάτι στο σχολείο?’ ‘Μήπως οι κολλητοί σου?’ ‘Τι? Ποιος? Πού? Πότε? Πώς?…’. Ρωτάω για να βρω την αιτία. Ή μήπως ανακρίνω για να βρω την αλήθεια? Όπως και να έχει παίρνω πληροφορίες και έτσι θα βρω τη λύση. Μόνο που ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα βρω τη δική μου λύση, αυτήν που εγώ θα ακολουθούσα αν είχα εγώ το πρόβλημα. Ακόμα δεν σκέφτηκα ότι όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι τόσο παρεμβατικές που εμποδίζουν το παιδί να σκεφτεί, να ακολουθήσει το δικό του ειρμό και να εκφραστεί.
Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις’
Και κάπως έτσι ξεκινάει το πρώτο ‘blocking’.
To παιδί ενδέχεται να μη θέλει ή να μη μπορεί να απαντήσει. Ίσως να είναι μπερδεμένο ή και να μην ήταν να μπερδεύτηκε μετά από τον αναμφίβολα αγχωτικό καταιγισμό των ερωτήσεων μου. Εξάλλου δεν το άφησα ποτέ να πει αυθόρμητα αυτό που πραγματικά το απασχολούσε.
Οι ερωτήσεις έχουν νόημα και αξία όταν είναι διευκρινιστικές. Χρειάζεται υπομονή, το ξέρω … Είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει και να μην ξέρεις το γιατί. Αν, όμως, έχεις πιθανότητα να μάθεις αυτό που πραγματικά του συμβαίνει δε μπορεί να είσαι ο ανακριτής του. Πίεση και στρες λειτουργούν καταλυτικά και ‘κλειδώνουν’ ακόμα περισσότερο το παιδί όταν οι ερωτήσεις μας εμποδίζουν την επικοινωνία μαζί του.
Άλλωστε, ποιος σου είπε ότι η δική σου λύση είναι αυτή που θα ταιριάξει και στο παιδί σου? Πώς ξέρεις ότι το ίδιο δε θα σκεφτόταν μια άλλη, καλύτερη? Σίγουρα διαφορετική? Που στο κάτω κάτω, θα μπορούσε να την εφαρμόσει, αφού θα είχε οδηγηθεί σε αυτήν μόνο του, πατώντας στα δικά του χαρακτηριστικά και ακολουθώντας τις δικές του ιδιαιτερότητες.
Γιατί όπως πολύ σωστά γράφει ο Khalil Gibran στον Προφήτη:
‘ Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις’
* Η Τζίνα Ρούπακα είναι:
Διευθύντρια Εκπαιδευτηρίων So easy Βύρωνα
Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Γονέων & Δασκάλων (Parent & Teacher Effectiveness Trainer-PET & ΤET, Gordon )
