Γράφει η Τζίνα Ρούπακα*
12 Εμπόδια στην Καθημερινή Επικοινωνία με τα Παιδιά μας
Ελάτε να μοιραστούμε μαζί την δεύτερη από 12 μικρές και σύντομες καθημερινές ιστορίες που ‘μπλοκάρουν’ την επικοινωνία με τα παιδιά μας. Καθεμία και ένα εμπόδιο για να είμαστε αποτελεσματικοί.
Ιστορία #2: ο Γονέας Δικαστής !
Θέλω να περιγράψω τη δεύτερη ιστορία μου μέσα από ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα κρίσης στη σχέση γονέων και παιδιών: βγαίνουν οι βαθμολογίες των Πανελληνίων και το παιδί μου δεν έχει πάει καλά. Το χειρότερο είναι ότι ξέρουμε καλά και οι δύο ότι μπορούσε να πετύχει αν ….διάβαζε περισσότερο. Ναι … ήταν μια δύσκολη χρονιά, με την καραντίνα και τα διαδικτυακά μαθήματα αλλά αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά. Γιατί δηλαδή κάποιοι τα κατάφεραν και το δικό μου το παιδί όχι;;;;;
‘ Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις’
Εδώ ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος ανάμικτων συναισθημάτων για το γονέα που οι ενοχές γίνονται θυμός και ο θυμός καταλήγει σε ενοχές. Μήπως αναγνωρίζουμε κάτι από εμάς στις πιο κάτω φράσεις?: ‘ Τι περίμενες ?? Αφού… παιδί μου ΔΕΝ διάβασες … Όλη τη χρονιά το μυαλό σου ήταν αλλού!!’ ‘Eίσαι τεμπέλης, γι’ αυτό τα παθαίνεις αυτά!’ ‘ Με απογοήτευσες!’
Παρόλο που σαν μητέρα παιδιού που αυτή τη χρονιά έδωσε Πανελλήνιες και έζησα μαζί του κάτι που θυμίζει ταινία τρόμου, κατανοώ πλήρως τέτοιες αντιδράσεις, θα πρέπει να σας βεβαιώσω, όμως, ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν για να κλείσουμε οριστικά την πόρτα επικοινωνίας με το παιδί. Αυτό που για μας είναι αυτονόητο απαιτούμε να το παραδεχτεί το παιδί μας και μάλιστα τη στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσει την αποτυχία ή το στρες ή τη στεναχώρια ή έστω την ένταση που του δημιουργεί μια οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, όπως η δοκιμασία των Πανελληνίων. Μα αν μπορούσε να το παραδεχτεί πιστεύουμε ότι θα το έκανε επειδή θα άκουγε τη … δική μας ‘ετυμηγορία’; Μήπως να σκεφτούμε ότι για να αναγνωρίσει το τι πήγε στραβά πρέπει να βγει από τη θέση του κατηγορούμενου; Εμείς άραγε πώς αντιδρούμε όταν κάποιος – και μάλιστα ο πιο δικό μας άνθρωπος- μας κατακρίνει, μας υποτιμά και μας ρίχνει το φταίξιμο; Και δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που παίρνουμε (ακόμα και ασυνείδητα) το ρόλο του δικαστή βάζοντας τα παιδιά στο ‘εδώλιο’. ‘Εσύ φταις’ είναι αυτό που τους λέμε με τα λόγια ή με τις πράξεις μας και τα δικάζουμε.
Ο Γονέας Δικαστής ίσως είναι από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις και γιατί πιστεύει βαθιά μέσα του ότι κάνει το σωστό αλλά και γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις κυριολεκτικά καταδικάζει τη σχέση με το παιδί του. Ακόμα και αν το παιδί καταφέρνει και αντιδρά εξίσου δυναμικά σαν απάντηση, το πιο πιθανόν είναι ότι ‘σφράγισε΄ την ψυχή του. Κάθε φορά που αυθόρμητα μας έρχεται να κατακρίνουμε το παιδί μας, ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε μια μικρή φράση που κρύβει μια μεγάλη αλήθεια:
Καθένας μας γεννήθηκε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ αλλά όχι ΤΕΛΕΙΟΣ !!!
To be Continued
* Η Τζίνα Ρούπακα είναι:
Διευθύντρια Εκπαιδευτηρίων So easy Βύρωνα
Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Γονέων & Δασκάλων (Parent & Teacher Effectiveness Trainer-PET & ΤET, Gordon )
