Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
Από τα ψηλά παράθυρα των κρουαζιερόπλοιων δεν κοιτάς παρά μόνον τον ορίζοντα… Έναν οριζόντιο ορίζοντα που σε καθορίζει. Καθορίζει την οικονομική σου τάξη ή τουλάχιστον αυτήν την τάξη η οποία θα ήθελες να σε καθορίζει, μετά από τις αιματηρές οικονομίες για ένα ακριβό και πολυτελές ταξίδι.
Ακόμα, όμως, και αν είσαι υποχρεωμένος να ταξιδέψεις πίσω από ένα ταπεινό φινιστρίνι, αυτό που θα φροντίσεις να θαυμάσεις στο θαλασσινό ταξίδι σου δεν θα είναι η ίδια η θάλασσα! Μπορεί να είναι οι γλάροι, ο ουρανός, η θαλασσινή αύρα, αλλά κάτω στην θάλασσα θα φοβηθείς να κοιτάξεις. Και αυτό γιατί μέσα στα σκούρα βάθη της κρύβονται μυστήρια πλάσματα: μέδουσες, καρχαρίες, σμέρνες… κάθε λογής τέρατα… Φοβάσαι, γιατί τέτοια συναντάς και στη στεριά, αλλά εκεί πατάς γερά τα πόδια σου στη γη…
Μπορεί, πάλι, να είσαι από αυτούς τους πολύ άτυχους που η ζωή δεν τους επιφυλάσσει ταξίδια, ούτε καν πίσω από ταπεινά φινιστρίνια… Δεν υπάρχουν και ατμόπλοια πια, να ταξιδέψεις εργαζόμενος σκληρά στα καρβουνιασμένα μηχανοστάσια… Και λες στον εαυτό σου: «θα πιάσω την ευκαιρία από τα μαλλιά, δεν θα την αφήσω να γίνει μετάνοια»! Και κάνεις το λάθος να ξεκινήσεις για την θάλασσα άλλων. Μα, δεν ήξερες ότι και οι θάλασσες ακόμα έχουν κτήτορες; Δεν σου έμαθαν πώς ονόμαζαν οι Ρωμαίοι τη Μεσόγειο; Δεν πήγες σχολείο, ίσως, και γι’ αυτό δεν θα μπορούσες να βάλεις την κτητική αντωνυμία σε μια θάλασσα…
«Η θάλασσά μας» σε έπνιξε, κυριολεκτικά, πια, τώρα… Δεν φτάνουν όσα σε έπνιγαν εκεί που ήσουν, δεν φτάνει που σε έπνιγε η κατάντια σας… Σε έπνιξε η κατάντια μας! Η κατάντια όσων νομίζουν ότι είναι δικές τους οι χώρες και οι θάλασσες…
Αναπαύσου εν ειρήνη!
