του Αντώνη Μακρή
Σταθερά βαδίζουμε τον δρόμο προς μια ολοένα και πιο σκληρή πραγματικότητα για την Ανθρωπότητα.
Και, εκτός των Αφεντάδων αυτού του κόσμου, ηθικοί αυτουργοί και εχθροί οποιασδήποτε ουσιαστικής απόπειρας ανάσχεσης της πορείας αυτής, είναι επίσης οι πιστοί υπήκοοι του Παρηκμασμένου Αστικού(Καπιταλιστικού) Πολιτισμού σε όποια βαθμίδα της ιεραρχίας κι αν βρίσκονται.
Αυλικοί. Δουλοπρεπείς.
Παρατρεχάμενοι στα σκοτεινά δωμάτια οποιασδήποτε εξουσίας, μικρής η μεγάλης.
Υπηρέτες των θεσμών.
Που παίζουν το παιχνίδι της «Επιβίωσης» αποδεχόμενοι ότι Νόμος είναι το Δίκαιο του Ισχυρού.
Που δέχονται την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων ως «φυσική»,μη ανατρέψιμη.
Που κομπάζουν για την «αγνότητά» τους και αποχωρούν.
Που ευγνωμονούν οποιαδήποτε «εξυπηρέτηση» μικρή ή μεγάλη άνωθεν.
Που δεν μορφώνονται με αγάπη για αληθινή γνώση χωρίς αγκυλώσεις, με στόχο την Κοινωνική ελευθερία και Δικαιοσύνη, την αρμονική συνύπαρξη με την φύση, άλλα για «επαγγελματική ανέλιξη».
Ή που την όποια μόρφωση την θεωρούν απασχόληση για «θολοκουλτουριάρηδες».
Που σε κάθε έκφανση της ζωής τους αναπαράγουν την «Επίσημη» αφήγηση και υποκουλτούρα.
Που μεταφέρουν τον σκληρό ανταγωνισμό της Εξουσίας στην «πλέμπα», συντρίβοντας τον κοινωνικό ιστό.
Απολιτίκ, Μοιρολάτρες, Κυνηγοί μαγισσών, Μωροφιλόδοξοι!
Έμπορες. Κερδοσκόποι.Θύματα του υπερκαταναλωτισμού. Που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε «Μεγάλες Προσωπικότητες».
Κυνηγοί της ατομικής επιτυχίας.
Όσοι και όσες «πνιγούμε τον πόνο μας» με Επαναστατικά τσιτάτα και Τέχνη.
Που «αγανακτούμε» αλλά μας έχουν τελειώσει τα καύσιμα για να αγωνιστούμε απέναντι σε ένα σύστημα που μας καταπίνει.
Εμείς.
Που πλέον ζούμε μέσα από ψηφιακές οθόνες, και κάποτε πιστεύαμε ότι ο Πλανήτης μπορεί να προσφέρει αφειδώς και δίκαια τα υλικά αγαθά και οι ανάγκες μας θα ικανοποιούνται για πάντα.
Που ομονοήσαμε επί της «ιερής» αποστολής της «Προόδου» του είδους μας.
