Άσχετα πράματα, μεταξύ τους, θα μου πεις. Και θάχεις δίκιο. Μπροστά στην τεράστια κρίση, της δολοφονίας, στην ουσία, τόσων ψυχών.
Να σου πω ,λοιπόν, τι εννοώ.
Κολοκοτρώνη και Ραιδεστού, γωνία. Εδώ, στον μαγευτικό Βύρωνα.
Κάποτε, ήταν ένας υπόνομος, ένα καπάκι από φρεάτιο, κοντά στο σπίτι μου. Και το καπάκι αυτό, όπως κι όλα τα άλλα, υποθέτω, είχε κακοτεχνία, στην κατασκευή του. Όταν πέρναγε κάποιο όχημα, από επάνω του, βρόνταγε, χτύπαγε, κοπάναγε. Το άκουσα, ο δόλιος, και πήγα από κοντά, να το δω. Πράγματι, κοπάναγε άσχημα. Ανησύχησα, μήπως από τα πολλά χτυπήματα, κάποια στιγμή, σπάσει και έχουμε θύματα. Ενδιαφέρθηκα, να δώσω λύση.
Αμ δε. Παίρνω τηλέφωνο, τον Δήμο Βύρωνα. Βρήκα κάποια υπηρεσία, κακοτεχνίες στο δρόμο, λακκούβες, κάτι, κάποιον, κάπου, δεν θυμάμαι πιά. Παιδιά, εκεί, υπάρχει ένα πρόβλημα, κοπανάει ένα καπάκι υπονόμου ή από τι είναι δεν γνωρίζω, ανησυχώ, μήπως περάσει κάποιο βαρύ όχημα, και σπάσει το καπάκι, και γίνει σοβαρό ατύχημα. Απάντηση, από την άλλη άκρη της γραμμής, κύριε, δεν είναι υπεύθυνος ο Δήμος, για αυτό. Α, μήπως να πάει κάποιος, να το δει, να ενεργήσετε, να ειδοποιήσετε, τον υπεύθυνο…..απάντηση, δεν είναι ευθύνη του Δήμου. Εντάξει, συγνώμη για την ενόχληση.
Παίρνω τηλέφωνο, την ΕΥΔΑΠ, για την αποχέτευση, μπας κι είναι δικό τους θέμα. Την επόμενη ημέρα, έρχεται κάποιος άνθρωπος, με καλούν μάλιστα και στο κινητό, βρε παιδιά, λέω, τι είναι αυτό, σε ποιόν ανήκει, υπάρχει κίνδυνος, να σπάσει, και να θρηνήσουμε θύματα. Πάω εκεί, τον συναντάω, δεν είναι φρεάτιο της Ύδρευσης, κύριε, ούτε αποχέτευσης, δεν αφορά, την Υπηρεσία μας. Μήπως γνωρίζετε, σε ποιόν ανήκει, η παρούσα τρύπα, ρωτάω, αφελώς. Όχι, ήταν η απάντηση. ΟΚ. Νέο τηλέφωνο, σε ΟΤΕ, βρε παιδιά, ένα φρεάτιο, καπάκι, βροντάει, κίνδυνος να σπάσει κλπ. Πάνε, βλέπουν, ελέγχουν, α, δεν είναι δικό μας ,κύριε, δεν γνωρίζουμε, ποιανού είναι και τι κάνει. Μετά, καλώ και κάποια εταιρεία, για το φυσικό αέριο, μήπως έχετε εκεί μια υπόγεια γραμμή, φρεάτιο, καπάκι, βροντάει, κίνδυνος, τα γνωστά. Απάντηση, όχι, δεν περνάει αέριο από εκεί, δεν είναι δικό μας.
Μετά από αρκετές ημέρες, ψαξίματος, ελέγχου, συνομιλιών και ανταλλαγής γόνιμων απόψεων, δεν βρέθηκε ο αρμόδιος, του καπακιού της τρύπας. Βέβαια, κάθε φορά ρωτούσα, μήπως γνωρίζουν, ποιες άλλες υπηρεσίες έχουν, συνήθως, τέτοιες τρύπες, η αερονομία, το δασαρχείο ,το λιμενικό, τίποτα, άγνωστο…
Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Λέω, εδώ, αδιαφορούν, μαζικά και συνολικά.
Και έπαψα, να ασχολούμαι. Με το καπάκι. Έμαθα, να ζω, με την κατάσταση. Το ρυθμικό, γκαπαγκουπα, συντροφεύει, τη ζωή μου. Και τα χρόνια κυλάνε, με ρυθμό. Το καπάκι, ευτυχώς, δεν έσπασε. Μόνο το φρεάτιο, έχει υποχωρήσει λίγους πόντους. Αντέχει, όπως πολλά πράματα, σε αυτή τη χώρα.
Λέω να πάω να το βάψω, κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, και να γράψω την απορία μου δίπλα, μπας και ενδιαφερθεί, κάποιος αρμόδιος.
Είχα μια σκέψη, και την μοιράστηκα μαζί σου, σεβαστέ μου αναγνώστη.
Και δεν θα ρωτήσω, το αυτονόητο. Γιατί, μια Κυβέρνηση, η όποια, η προηγούμενη, η τωρινή, η επόμενη, ανέχτηκε, να λειτουργούν τα τραίνα, χωρίς τα προβλεπόμενα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας / αποτροπής σύγκρουσης. Γιατί η εταιρεία, που αγόρασε τα Ελληνικά τραίνα, τα δούλευε με τέτοιο τρομακτικό έλλειμα ασφάλειας.
Δεν έχω απαντήσεις. Είναι, άραγε, η μοίρα αυτού του λαού;
Σαν το ρυθμικό, γκαπαγκουπα, από το φρεάτιο, του αγνώστου ιδιοκτησίας υπονόμου.
(…στο επόμενο επεισόδιο. Τρύπα στο δρόμο, κοντά στο σπίτι μου. Τηλέφωνα στο Δήμο, κάθε βδομάδα, επι 6 μήνες. Η τρύπα, επιδιορθώνεται, τσαπατσούλικα και πρόχειρα. Σε 2 μήνες, χαλάει, και ξαναγίνεται τρύπα. Νέα τηλέφωνα, στο Δήμο Βύρωνα. Νέα επισκευή. Μαντεύετε; Τσαπατσούλικα, πρόχειρα, χάλασε. Πέρασε σχεδόν, 1 χρόνος, επικοινωνίας, και επισκευών. Μετά, κουράστηκα, βρήκα λίγο τσιμέντο, άμμο και κάτι κομμάτια από τούβλα, σε διπλανή οικοδομή που χτιζόταν, τότε. Πήγα, με κουβά και νερό και μυστρί, έκανα χαρμάνι, έβαλα τα υλικά, η τρύπα βούλωσε. Μετά από μερικά χρόνια, πέρασε ο εργολάβος του Δήμου Βύρωνα, έβαλε άσφαλτο καινούργια στο δρόμο, και η τρύπα, ξεχάστηκε. Αλλά και η μοίρα, της ασφάλτου, ίδια .Τσαπατσούλικα. Μετά από 2- 3 χρόνια, χάλασε και ξεφλούδισε.)
Η διαχρονική μοίρα, της Ελλάδας. Τα τελευταία 150 χρόνια. Τσαπατσούλικα.
Έχτισε, επισκεύασε και διερεύνησε τον δρόμο, ο
Βασίλης Παπαστεργιόπουλος
(μέλος της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου)
