Του Χρήστου Γώγου
Υποψήφιου Δημάρχου με τη Νέα Εποχή Βύρωνα
Μια εφημερίδα είναι πάντα συνυφασμένη με τον εκδότη της. Ο Σωτήρης ήταν η ψυχή αυτής της εφημερίδας.
Η σχέση μας ξεκίνησε παράδοξα. Με έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον μου, χωρίς να με ξέρει προσωπικά. Ώσπου ένας κοινός μας φίλος του είπε και μου είπε το ίδιο πράγμα. «Τον γνωρίζεις; Νομίζω πως αν πιείτε μια μπύρα θα αγαπηθείτε».
Είχε δίκιο. Μετά το κινέζικο στην Ηλιούπολη βρήκαμε ότι συμφωνούμε διαφωνώντας. Ένας άνθρωπος μποέμ, με κοινά βιώματα με εμένα, από την μεταταξιαρχική Ιταλία, που ήξερε να συνδυάζει το καλό κρασί με την παγωμένη μπύρα, το ούζο με το τσίπουρο, τη συζήτηση για το ωραίο φίλο, την αδυναμία του για την Κάτια και τον μονάκριβο γιο του… Ένας συνδυασμός ανάμεσα στον ΚΥΡ και τον Μποστ. Τον Τονιάτσι και τον Γκάζμαν. Τον Φρατζέσκο ντε Γκρεγκόρι και του Τζίμη Πανούση. Και τέλος, από τον Κατωπόδη στον Γώγο.
Με μύησε στην Αριστερή κουλτούρα του, τον μύησα στην φιλοσοφία ζωής μου. Τεράστιος αυτοσαρκαστής. Απίθανος όταν μου έλεγε «τώρα τρώω μεσημεριανό, αλλά μου το λένε ‘βραδινό’» ή όταν έβλεπε συζητήσεις «που έναν απλό δημότη δεν θα τον ενδιέφεραν» μου έλεγε. «Σιγά μη σας άφηναν να διαβουλευτείτε εν κρυπτό». «Τί γράφατε ρε αθεόφοβε στο προεκλογικό σας πρόγραμμα», είπα γελώντας. «Στο πρόγραμμα γράφαμε αυτό που θέλαμε!!! Αυτό που γίνεται ή αυτό που θα κάνουμε μάλλον δεν έχει σχέση με το πρόγραμμα…» ή « στην τέχνη του ‘πολέμου’ μαθαίνουμε να κάνουμε όπλο τις αδυναμίες μας και να γνωρίζουμε τα όπλα και την δύναμη του αντιπάλου του ίδιου».
Τελικά ναι. Ήμασταν ίδιοι. Αγαπήσαμε και οι δύο με πάθος την ΑΛΗΘΕΙΑ και αυτήν υπηρετήσαμε και συνεχίζω να υπηρετώ, έχοντας μπροστά μου την εικόνα του…
