Τώρα πια που ολοκληρώθηκε μια ακόμα δημοτική μάχη στην Καισαριανή πρέπει να προσέχουμε… να προσέχουμε πολύ. Μακριά, πολύ μακριά από τις δηλώσεις υποταγής ή κυριαρχίας. Για να δώσουμε τη φωτιά στους ανθρώπους, το φως που θα φωτίσει το μέλλον, χρειάζεται και αρετή και τόλμη. Ταπεινά πρέπει να πορευθούμε. Η ταπεινότητα είναι σε τέτοιες στιγμές επαναστατική πράξη. Η ταπεινότητα των μεγάλων επαναστατών. Να προσέξουμε πώς θα αγκαλιάσουμε τον κόσμο… είναι γεμάτος πληγές και πονάει. Πονάει παντού.
Και είναι βαρύ το φορτίο. Δεν πρέπει να ζητήσουμε τίποτα, σύντροφοι. Μόνο να δώσουμε. Να εντοπίσουμε αυτούς που «σπρώχνονται» και να τους απομονώσουμε. Μόνο να δώσουμε. Να μην ζητήσουμε μερτικό… να μην ζητήσουμε αξιώματα. Ο καθένας στο μετερίζι του. Χωρίς ιδιοτέλεια… Να κερδίσουμε τον πόλεμο. Να δικαιωθούμε στα παιδιά μας. Να αποδείξουμε σʼ αυτά που μας στήνουν στον τοίχο ότι δεν είμαστε λαμόγια… δεν τα πουλήσαμε. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή και αξίες να υπερασπιστούμε. Προσοχή! Μην χαθεί η ελπίδα…
Να είμαστε και Προμηθείς και Επιμηθείς….. αλλά και λίγο σαν τον Οδυσσέα. Να προβλέψουμε, δηλαδή, και να σχεδιάσουμε το αύριο της πόλης μας. Να είμαστε ένα βήμα μπροστά. Δεν αρκεί η γενναιότητα. Χρειάζεται και το πνεύμα του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ο κύκλωπας Πολύφημος πρέπει να μείνει ζωντανός για να τραβήξει το βράχο από την πόρτα. Να ελευθερωθεί ο λαός μας. Και δεν χρειάζεται να τον προκαλέσουμε, όπως ο Οδυσσέας. Δεν είναι αναγκαία η αλαζονεία της νίκης. Αντίθετα μάλιστα. Ταπεινά πρέπει να πορευθούμε.
Μην υποχωρήσουμε τώρα από αυτές τις αρχές, από αυτές τις αξίες. Να νικήσουμε κυρίως στη μάχη της αξιοπρέπειας. Στη μάχη του ηθικού πλεονεκτήματος. «Δια του παραδείγματος» που έλεγε και ένας αείμνηστος δάσκαλος μου.
Σεβασμός στους πολιτικούς μας αντιπάλους. Μας χωρίζουν μόνο οι διαφορετικές απόψεις, οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το καλό της ιστορικής μας πόλης. Τίποτα άλλο. Ο Δήμος Καισαριανής να είναι μια μεγάλη αγκαλιά για όλες και όλους. Ο καθείς και η καθεμιά έχουν κάτι να προσφέρουν. Πάντα ευπρεπείς, σοβαροί και μετρημένοι και με λόγο και με έργο.
Το χρωστάμε στην πόλη αυτή. Μια πόλη που το αίσθημα της ηθικής υπεροχής διαπερνούσε την αριστερή μας συνείδηση για να γονιμοποιήσει τον αγώνα, που χωρίς αυτό θα παρέμενε ισοβίως άνοστος, ισοβίως άγονος, ισοβίως δέσμιος των δυσμενών συσχετισμών.
Το χρωστάμε στους αλύγιστους – ες καισαριανιώτες – ισσες που σήκωσαν το ανάστημά τους. Πάντα έτσι ήταν… όρθιοι, με ψηλά το κεφάλι… μόνον έτσι μπορούσαν να βλέπουν τα αστέρια… μόνον έτσι μπορούσαν να ζήσουν… όσο ζήσουν… με όποιο κόστος. Δεν χόρευαν ποτέ στο ένα πόδι ούτε έσκυψαν δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που ήθελαν να τους επιβάλουν. Χόρευαν με τα χέρια τους, σαν να ήθελαν να πετάξουν προς τα αστέρια.
Έτσι λοιπόν να βαδίσουμε με ήθος, αλλά και με γνώση και εμπειρία να υπηρετήσουμε τις ανάγκες των πολλών και να κάνουμε μια πόλη με ευτυχισμένους ανθρώπους. Περπατάμε μπροστά για να θυμηθούμε τον ποιητή:
“Κάποτε θ’ ανταμώσουμε
στους λόφους του ήλιου.
Μην ξεχνάς. Περπάτα”
ΣΠΥΡΟΣ ΤΖΟΚΑΣ
Πανεπιστημιακός, συγγραφέας
