Το σώμα θυμάται, αυτό που ο νους ξεχνά.
Αυτή είναι μια φράση του Jacob Levy Moreno, του ανθρώπου που δημιούργησε τη μέθοδο του ψυχοδράματος -τη μέθοδο με την οποία δουλεύω και τη μέθοδο που αγαπώ όσο καμία άλλη- και έδωσε χώρο στο σώμα να ανέβει στη “σκηνή”.
Το σώμα που μας πάει και μας φέρνει κάθε μέρα, το σώμα που βιώνει μαζί μας όσα περνάμε, που νιώθει όσα νιώθουμε.
Το σώμα ξέρει τι έχουμε περάσει.
Το σώμα έχει τη δική του μνήμη.
Και μέσα σε αυτήν την μνήμη κρατά τα βιώματα μας και όλα όσα δεν εκφράστηκαν. Όσα θελαν να βγουν αλλά καταπιέστηκαν. Όσα δεν αναγνωρίσαμε ως σημαντικά.
Τα θυμάται, τα ξέρει.
Αποθηκεύει τα συναισθήματα και περιμένει να του δώσουμε χώρο να εκφραστεί.
Περιμένει να δώσουμε χώρο στο συναίσθημα μας να μιλήσει.
Να πει τρόμαξα, λυπήθηκα, θύμωσα, μπερδεύτηκα…
Το σώμα μας, μας μιλάει. Μας λέει πνίγηκα, πόνεσα, φοβήθηκα, έχω μια έλλειψη, δεν μίλησα, με καταπάτησαν, με αδίκησαν… Μας λέει με τη δική του γλώσσα – μέσω του πόνου και των συμπτωμάτων – όσα χρειαζόμαστε.
Λένε, το τραύμα επιστρέφει σαν αντίδραση και όχι σαν μνήμη.
Έτσι είναι.
Το σώμα επιστρέφει το τραύμα σαν αντίδραση, σε μια απρόσμενη στιγμή, εκεί που δεν το περιμένουμε. Συμβαίνει μια έκρηξη θυμού, ή φόβου ή μια κρίση άγχους, ένα απότομο κλάμα, ένα trigger, οργή, πανικός, ένα σύμπτωμα, ένας πονοκέφαλος κ.α.
Έρχεται το τραύμα ή το βίωμα από τα παλιά και ψάχνει δίοδο. Αυτό που δεν έχει εκφραστεί, ψάχνει δίοδο. Αν δεν δημιουργήσουμε χώρο, το σώμα θα βρει μόνο του και ίσως να είναι επώδυνο.
Γιατί το σώμα θυμάται, δεν ξεχνά και θέλει να μας οδηγήσει στο να το εκφράσει.
Το σώμα μας είναι κι ένας οδηγός που αν μάθουμε να το ακούμε, μας δείχνει τον δρόμο μας. Μας κρατάει το φακό στα σκοτάδια, έχει μέσα του καταφύγια και θησαυρούς φυλαγμένους για να τους ανασύρουμε.
Δουλεύει για μας.
Κι εμείς πολύ συχνά το αποφεύγουμε, το ξεχνάμε, δεν του δίνουμε σημασία.
Και η σημασία αυτή που ζητά, μπορεί να ξεκινήσει από ένα λεπτό παύση, από μια μικρή παρατήρησή του. Να σταθούμε ένα λεπτάκι μόνο και να παρατηρήσουμε πώς νιώθει το σώμα μας; Αναπνέει κανονικά, πεινάει, διψάει, έχει κάποια ένταση, νιώθει χαλαρό, κουνιέται μόνο του, τρέμει…πώς είναι;
Πάρτε ένα λεπτάκι μόνο μέσα στη μέρα ή και πολλές φορές μέσα στη μέρα αλλά για να τσεκάρετε. Ίσως σιγά σιγά γίνει μια συνήθεια μας να το ακούμε.
Για αυτό, δουλεύοντας με το ψυχόδραμα ή/και με την μέθοδο Compassionate inquiry (Gabor mate) ή/και με τη yoga ή/και με οτιδήποτε άλλο συνδυάζει σώμα και νου, δίνουμε στο σώμα τον λόγο, το εμπιστευόμαστε να μας πει τι χρειάζεται, μαθαίνουμε να το ακούμε, μαθαίνουμε από αυτό και μαζί με αυτό!
Ας το ευχαριστήσουμε που είναι εδώ να μας φροντίζει και να μας σώζει και να μας δείχνει το δρόμο προς τη ζωή!
Το σώμα θυμάται ότι ο νους ξεχνά και είναι εδώ για να μας καθοδηγήσει ξανά στον εαυτό μας.
Ηλιάννα Πεσσάρη – www.prosopikianaptixi.gr
Ψυχολόγος, βιωματική ψυχοθεραπεύτρια
Προσωπική Ανάπτυξη, Χώρος ψυχοθεραπείας και ψυχοδράματος
Ψηλορείτου 11, Καλλιθέα – 2155051995 και 6938165911
