Ανάμεσα στο λέγειν και στο πράττειν, υπάρχει η θάλασσα…
ή, κοινώς, «με τα λόγια, φτιάχνω ανώγια και κατώγια»
Δεν είναι σπάνιο στις μέρες μας, ειδικά παρακολουθώντας τον υποτιθέμενο πολιτικό λόγο, να διαπιστώνουμε ότι οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί μιλούν πολύ και πράττουν ελάχιστα. Θα έλεγα ότι το έχουμε συνηθίσει κιόλας, και μάλιστα δεν αντέχουμε να δούμε πολιτικό που να μην μιλά άσκοπα, που να μην γυροφέρνει «δεξιά και αριστερά» (αυτό μπορείτε να το πάρετε και ως υπονοούμενο) και να μην μας κάνει εντύπωση… «Α! Αυτός δεν είναι επικοινωνιακός» λέμε, προσθέτοντας έναν μορφασμό αποδοκιμασίας, αηδιασμένοι από το θράσος αυτού του τσαρλατάνου να διεκδικεί θέση στην πολιτική ζωή.
Υπάρχουν, μάλιστα, και φορές που το μοναδικό κριτήριο για να ψηφίσουμε κάποιον είναι οι βόλτες, οι χλιαρές χειραψίες και τα ψεύτικα χαμόγελα… Ξέρετε, αυτά που από πίσω κρύβουν την σκέψη: «ψήφισέ με εσύ, και, αν κάνω αυτό που σού υποσχέθηκα, να μού τρυπήσεις τη μύτη». Διότι η ψευτιά αυτή αποτελεί τιμή για τον μέσο ψηφοφόρο, που πάνω στην ένταση των εκλογών βρίσκει την ευκαιρία να πει, ο έρμος, όσα δεν έχουν γίνει, όσα θα ήθελε να έχουν γίνει, αλλά και όσα πρέπει να γίνουν, ειδικά στον δήμο του που τον αγαπά και θέλει να τον δει καλύτερο σε όλα!
Έτσι, καταλήγει να πέσει στην παγίδα των επιτήδειων, αυτών που έχουν κάνει την υποσχεσιολογία επάγγελμα, και την πολιτική, φτηνή συναλλαγή! Αυτών που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πράξουν, αλλά ήρθαν για να «διεκδικήσουν»… Αυτών που εμπλέκουν τον λαό σε «διεκδικήσεις» που είναι ευθύνη τους ή, μάλλον, υποχρέωσή τους… Αυτών που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι μία επιτυχία προσωπική και όχι μία κατάκτηση λαϊκή… Αυτών που ο λαός βρίσκεται στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, αλλά, μάλλον, όταν λένε τη φράση «λαϊκά στρώματα» εννοούν τις «στρωμένες» από τον λαό θέσεις τους σε τομείς που ο λαός τους εμπιστεύτηκε, αλλά αυτοί ποτέ δεν θα υπηρετήσουν ουσιαστικά… Αυτών…
Σε όλους αυτούς απευθύνεται η ιταλική παροιμία του τίτλου και η ελεύθερη απόδοσή της στα ελληνικά, με την ευχή να μικρύνει η απόσταση, «το πέλαγος», ανάμεσα στα παχυλά λόγια και στις ισχνές πράξεις τους και να μην συνεχίσουν την ατέρμονη κωπηλασία στα πελάγη της ευτυχίας που πλέουν, με κωπηλάτες τους πολίτες και τους δημότες…
