Γιάννης, Δημήτρης, Νικόλας, Μαρίνος, Βασίλης, Σπύρος, Γιώργος, Στέλιος… Η αρσενική συμμορία των μικρών μας. Xάρις, ‘Ελενες, Ελευθερίες, Σταυρούλα, Μάιρα, Νικολέττα… Η θηλυκή συμμορία των μικρών μας, «τα μοντέλα» που λέω εγώ και γελάνε. Ονόματα παιδιών, ανάκατα όπως και οι σκέψεις μου, παιδιά που θυμάμαι τα ονόματά τους και πολλά άλλα που ξεχνώ και ζητάω συγγνώμη.
Ονόματα των μικρών μας που μεγάλωσαν μαζί και έγιναν ένα. Αχώριστα όπως και εμείς, οι 50 πάρα κάτι ή 50 + (εγώ στους δεύτερους).
Ονόματα των γονιών μας, παρόντων και παρόντων στην καρδιά μας, που έγιναν αιτία να αποκτήσουμε «εξοχικό».
Ονόματα πολλά, πάρα πολλά, δύσκολα να αναφερθούν αλλά δεν έχει και νόημα γιατί με τον καιρό γίναμε όλοι ένα, μικροί – μεγάλοι, με θύμησες πολλές που συνθέτουν την παλέτα των καλοκαιριών μας στο Μαλακώντα Ερέτρειας…
Τα παλιότερα χρόνια το σημείο αναφοράς και μέτρησης του καλοκαιριού ήταν η κουμπάρα μου που μας θύμιζε από του Αγίου Πνεύματος και μετά ότι τελειώνει το καλοκαίρι ή ο Τάκης (ο μαμάκος) και το πότε θα επιστρέψει στο σχολείο, στο ΤΕΙ, στον στρατό , στην δουλειά… (μας στοιχειώνουν ακόμα οι 4 μήνες διακοπών του). Τώρα πλέον, ως μονάδα μέτρησης και περάσματος του χρόνου, παρατηρώ τον αριθμό των ποδηλάτων, κανό και “sap” (για τους νεότερους), στη γλίστρα…
Τίποτα μέχρι να τελειώσει το σχολείο, μετά σιγά σιγά αρχίζει δειλά η γλίστρα να γεμίζει, 15αυγουστο το peak και μετά σταδιακά να μειώνονται όλα μέχρι που το πρώτο κουδούνι βρίσκει την γλίστρα άδεια, τον κάθε κατεργάρη στο πάγκο του και στην όμορφη γειτονιά μας παραμένουν φύλακες οι μαχητές της ζωής και τα όμορφα αδεσποτάκια μας, που κάποια (ευτυχώς) βρήκαν οικογένεια.
Αν και μέχρι πριν από λίγο καιρό θα ορκιζόμουν ότι ανήκω στο γκρουπ των καλοκαιράκηδων με πληθώρα επιχειρημάτων κατά των χειμωνάκηδων – και κυρίως του συνδημότη μου και κολλητού Νίκου Σ.- όσο περνάνε τα χρόνια και τα καλοκαίρια που πέρασαν πολλά περισσότερα από αυτά που μένουν, ειδικότερα όταν φτάνει η ώρα του αποχωρισμού και τα σπίτια ένα-ένα κλείνουν, παιδιά και μεγάλοι λιγοστεύουν, με πιάνει μια δημιουργική (σικ) μελαγχολία θα έλεγα.. Από αγωνία μην δεν ξαναζήσουμε αυτά που ζούμε..
Ειδικότερα όσοι είχαν την τύχη / ευλογία να μεγαλώσουν σε γειτονιές σαν την δική μας, όπως και πολλοί άλλοι σε αντίστοιχες εξοχικές γειτονιές, ίσως και να νιώσουν κάτι στα γραφόμενά μου. Ίσως και να θυμηθούν κάτι από τα πιο όμορφα και ανέμελα καλοκαίρια τους… ίσως και όχι.
Όπως και να έχει, ελπίζω όλοι να ξεκουραστήκατε έστω και λίγο και να ζήσατε ένα υπέροχο Ελληνικό καλοκαίρι, γιατί πραγματικά ζούμε στο πιο όμορφο οικόπεδο του κόσμου και ο καθένας στη δική του γειτονιά, εκεί που βρίσκει το δικό του παράδεισο, να πέρασε όπως ονειρεύεται!
Ευχή δική μου είναι το επόμενο καλοκαίρι να βρει όλα τα σπίτια ανοικτά, πλήρη και χαμογελαστά!
ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!
