Μέσα στα πολλά που συμβαίνουν τούτη την περίεργη και δύσκολη εποχή σε Ελλάδα και κόσμο, είναι φανερό ότι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ έχει αναμφίβολα την κεντρική θέση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον απασχολεί τι θα σημάνει για τον κόσμο αυτή η διακυβέρνηση.
Με το καλημέρα, άρχισε η λίστα με τα μέρη ανά τον κόσμο που θέλει να «καταλάβει» (Γροιλανδία, Καναδάς, Διώρυγα του Παναμά) και πρόσφατα πρότεινε, επικαλούμενος την «ανθρωπιστική επιταγή», οι ΗΠΑ να πάρουν τον έλεγχο της Γάζας και τα περίπου δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί, να φύγουν. Πώς μπορεί και τα εκφωνεί όλα αυτά με τόση άνεση; Είναι απλά τα πράγματα.. τα λέει γιατί μπορεί. Οι νέοι κανόνες που εισάγει, συνοψίζονται στο δίκαιο του ισχυρού και έρχονται να αντικαταστήσουν αξίες και κανόνες επί των οποίων είχε οικοδομηθεί η διεθνής κοινότητα.
Τα άσχημα νέα όμως δεν σταματούν εκεί. Ήδη η ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ παράγει και άλλα αρνητικά αποτελέσματα. Οξύνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που πιέζει για πιο βίαιη στροφή στην πολεμική οικονομία, με αίτημα την αύξηση των δαπανών για εξοπλισμούς στο 5% του ΑΕΠ. Στηριζόμενος στους πλούσιους ολιγάρχες των ΗΠΑ, είναι υπέρ των προκλητικών φοροαπαλλαγών και της ακραίας συγκέντρωσης πλούτου, της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και σε κάθε μέτρο προστασίας του περιβάλλοντος. Τέλος, το πολιτικό πλαίσιο του Τραμπισμού ολοκληρώνεται από την αυταρχική στροφή σε ζητήματα δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το μαύρο πέπλο απλώνεται λοιπόν από πάνω μας και η άκρα δεξιά, σε Ευρώπη αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, αισθάνεται πλέον τεράστια αυτοπεποίθηση. Είναι εντυπωσιακό το πώς εκφωνούνται τα πιο παράλογα πράγματα με την επίκληση της λογικής. Η πολιτική Τραμπ την βοηθάει να νομιμοποιηθεί ως πολιτικός φορέας και να αποκτήσει ενιαία, κατά κάποιον τρόπο, έκφραση.
Το κύριο ερώτημα είναι, εάν η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται αποκλειστικά στον Τραμπ ή εάν τα αίτια είναι βαθύτερα. Θα απλοποιούσαμε πολύ τα πράγματα αν λέγαμε ότι η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται αποκλειστικά στον Τραμπ, δεδομένου ότι έχει αρχίσει εδώ και μια δεκαετία. Τα αίτια επομένως, πρέπει να αναζητηθούν στις μεταβολές της πορείας της παγκόσμιας οικονομίας, των πολιτισμικών, γεωπολιτικών και κοινωνικών ανατροπών. Είναι φανερό ότι η απορρύθμιση των αγορών και η ακραία συσσώρευση πλούτου τα χέρια λίγων και οι τεράστιες ανισότητες, εύκολα μπορεί να οδηγήσουν και στην απορρύθμιση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Το ερώτημα έρχεται αμείλικτο. Τι πρέπει να κάνουμε όσοι και όσες ανησυχούμε; Ένα μεγάλο, αντιφασιστικό μέτωπο είναι κατά την γνώμη μου ζωτικής σημασίας. Χρειάζονται πρωτοβουλίες, δράσεις και φυσικά τα πολιτικά κόμματα ιδίως της αριστεράς να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου μετώπου θα κριθεί από την κατανόηση των πολιτικών που δίνουν χώρο στην σημερινή ακροδεξιά. Χωρίς πολιτικές που υπερασπίζονται ουσιαστικά τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας οι συνθήκες της απόγνωσης και του αδιεξόδου θα παραμείνουν και θα ταΐζουν το «θηρίο».
Πόπη Σταυροπούλου
Μέλος της ΚΕ της Νέας Αριστεράς
k_stavrop@hotmail.com
