– Καλημέρα σας! (με ενθουσιασμό)
– Καλημέρα, παιδάκι μου! (με έκπληξη)
Πρωί, περνώντας έξω από το σχολείο της Έλενας Βενιζέλου στην Καισαριανή. Εγώ από έξω, εκείνος από μέσα. Αυτός, μαθητής σε διάλειμμα, εγώ μια απλή περαστική. Μας χώριζαν τα κάγκελα και οι απρόσωπες σχέσεις… αλλά ξεπεράσαμε και αυτό το, ομολογουμένως, μεγάλο εμπόδιο! Μιλήσαμε! Χαιρετηθήκαμε! Και, στον κατεβασμό, μόλις βγήκα από τον φούρνο, με ξαναχαιρέτησε:
– Καλημέρα σας! (με τον ίδιο ενθουσιασμό)
– Ξανά καλημέρα, παιδάκι μου! (με μεγαλύ-
τερη έκπληξη εγώ)
Και, κάπως έτσι, έφτιαξε η μέρα μου!
Το γεγονός αυτό συνέβη πραγματικά σήμερα, Παρασκευή πρωί, την τελευταία μέρα του πρώτου μήνα του 2025. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, με την μαυρίλα και την μουντάδα στις ψυχές μας από τα περιστατικά κακοποίησης παιδιών, από τις μαύρες, δολοφονικές επετείους, από τις απώλειες και τον ζόφο. Από τις υποκριτικές χαιρετούρες, τις συμφεροντολογικές σχέσεις, την οικονομική δυσπραγία, την ανασφάλεια και τον φόβο. Τις απόπειρες βιασμού, την συγκάλυψη και το ψέμα…
Αυτά όλα τα ξέχασα για μια στιγμή και η αιτία ήταν αυτό το υπέροχο χαμόγελο, αυτή η αθωότητα, αυτή η ευγένεια! Ποιος ξέρει τι ήταν αυτό που έκανε το παιδάκι να μού μιλήσει… Ίσως ένιωσε πόση ανάγκη το είχα! Πόση ανάγκη έχει ένας μεγάλος, ένας ενήλικας, να του πει κάποιος μία ειλικρινή καλημέρα!
Ίσως να σκέφτηκε: «αυτή η κυρία μπορεί να μην έχει δικά της παιδιά… ας της πω εγώ μια καλημέρα, να ευχαριστηθεί»!
Σίγουρα, όμως, αισθάνθηκε την αύρα ενός ανθρώπου που το λάτρευε, ακόμα και αν δεν το ήξερε! Σίγουρα αισθάνθηκε την ασφάλεια να εκδηλώσει την περίσσια του ευγένεια σε μία συμπαθή φιγούρα! Σίγουρα είναι ένα παιδί από μια οικογένεια που το έμαθε να ζει με αγάπη και να την σκορπάει απλόχερα!
Δυστυχώς, κάποια παιδάκια δεν είναι τόσο τυχερά… Δεν είχαν και ίσως δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να βιώσουν την παιδική τους ηλικία… Κακοποιούνται μέχρι θανάτου… τους στερούν την αγνότητα της ψυχής…
Και αυτό είναι μεγάλη αδικία…
Ας τα υπερασπιστούμε!
Τα παιδιά είναι το μέλλον!
Το παρελθόν! Το παρόν!
Είναι η ίδια η ζωή!
