Σε αυτήν τη Χώρα ουδείς πλήρωσε για τα λάθη ή παραλείψεις του στον Δημόσιο βίο, ουδείς ελέγχθηκε για τον πλουτισμό του, ει μη μόνο το μάρμαρο πληρώνει πάντα ο λαός. Το δίκιο του δύσκολα το βρίσκει και με το παραμικρό μπορεί να βρεθεί στη φυλακή ή να του κατασχεθούν χρήματα ακόμα και για ελάχιστο χρέος. Το πόθεν έσχες είναι για να έχουμε να λέμε! Το πόθεν δεν ψάχτηκε ποτέ, μόνο το έσχες. Πώς κατορθώνουν κάποιοι σε 2-3 χρόνια να αποκτούν π.χ. αριθμό διαμερισμάτων; Άξιον απορίας που όμως κανείς δεν ψάχνει. Ενώ, για τον απλό πολίτη, ακόμα και η βοήθεια γονιού προς παιδί ή παιδιού προς γονιό φορολογείται και στην οποιαδήποτε απόκτηση περιουσίας πρέπει να πιστοποιεί το πόθεν. Το Δημόσιο χρέος το πέρασαν στην πλάτη του λαού, τις όποιες χασούρες της ενέργειας (π.χ. οι κλοπές ρεύματος) στην πλάτη των ενεργών πολιτών. με την Κοινωνική πολιτική ομοίως και τελευταία, από πανδημία και μετά, τα πάντα περνούν στην ατομική ευθύνη. Για οτιδήποτε συμβαίνει θα φταίει ο πολίτης κατά πρώτον και μετά ο οιοσδήποτε άλλος. Και το 112 δεν στέλνεται τυχαία. Ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται, το σκεπτικό είναι, ‘’σε περίπτωση που συμβεί κάτι’’ θα φταίει ο πολίτης που ενημερώθηκε και δεν έλαβε τις δέουσες προφυλάξεις.
Ζούμε στην εποχή που η ενημέρωση γενικά φροντίζει για τη διάσπαση προσοχής. Κάθε στιγμή με ειδοποιήσεις, θόρυβο, γεγονότα, ώστε να μη μένει χρόνος για σκέψη ή ενδοσκόπηση. Οι 2 στις 3 ειδήσεις σκορπούν τρόμο! Το διάβασμα έχει αντικατασταθεί με το διαδίκτυο. Αντιφατικά μηνύματα για το ποιοι είμαστε και ποιοι ‘’πρέπει’’ να είμαστε, πλήρης σύγχυση ταυτότητας, ειδικά για τα νέα μυαλά. Οι αρετές εξευτελίζονται δίνοντας τη θέση τους στην αλαζονεία, επιθετικότητα, φήμη, σκάνδαλα, χρήμα και επιβραβεύονται κιόλας αποκτώντας ακολούθους! Χρόνια τώρα η ειλικρίνεια από πολλούς θεωρείται αφέλεια, η καλοσύνη αδυναμία και η σεμνότητα γραφική και ασήμαντη.
Έχουν ραγίσει οι δεσμοί εμπιστοσύνης στην οικογένεια, κλυδωνίζεται ο θεσμός! Το σπίτι δεν έχει αυτήν τη ζεστασιά που είχε κάποτε! Κάτι σαν ξενοδοχείο λειτουργεί. ‘’Επίτευγμα’’ της εποχής το να θεωρούν τα παιδιά τους γονείς τους αφελείς και ξεπερασμένους και να αναζητούν αλήθειες σε διαδίκτυο, influencers κλπ. Το ίδιο και τους καθηγητές και δασκάλους. Γονείς και δάσκαλοι δεν τολμούν να μαλώσουν το παιδί, μια και αν καταγγείλει κακοποίηση, διώκονται!
Κατά τα λοιπά, και εν όψει της βίας και περιστατικών που παρατηρούνται σε νεαρές ηλικίες, βρήκαμε νέο θέμα για εκτενείς συζητήσεις παραθύρων και ειδήσεων, για το σχέδιο αντιμετώπισης του φαινομένου μέχρι το 2030. Ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι… Το θέμα είναι να είμαστε διαρκώς με απασχολημένο το μυαλό, συν τη δυσκολία διαβίωσης πλέον, καταλήγουμε σε ένα επικίνδυνο κοκτέιλ που μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες συμπεριφορές. Υπάρχει πολύς θυμός γύρω, που δεν ξέρεις πότε και πώς θα ξεσπάσει. Μετά λύπης θα πω πως, θερίζουμε ότι σπείραμε, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια!
Το παρελθόν διαστρεβλώνεται συνέχεια, το νόημα των λέξεων ομοίως. Το ‘’εγώ’’ προβάλλεται, όπως και η ψυχαγωγία χωρίς νόημα. Απόλαυση με εικόνες ή ανούσια επικοινωνία που από ανθρώπινη κατέληξε διαδικτυακή, σεξ χωρίς συναίσθημα, έκφραση επιφανειακή.
Η αμφισβήτηση για όποιο θέμα χαρακτηρίζεται ως μίσος, ρατσισμός καθώς και ερωτήσεις, απορίες, είναι απειλή. Κι έτσι προτιμούμε και χειροκροτούμε το θόρυβο από τη σοφία.
Μπερδέψαμε ή αφορίσαμε ρόλους, χάσαμε την ισορροπία μας κι από την ‘’καταπίεση’’ περάσαμε στο άλλο άκρο της ασυδοσίας. Μπερδέψαμε τη δύναμη και την αξία με τη μαγκιά και τη βία, ενώ παράλληλα, ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε πως κάθε τι που καταδικάζουμε μπορεί να είναι και τρόπος ζωής μας, μπορεί να παίζει στην καθημερινότητα μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το βλέπουμε μόνο στους άλλους, τίποτα και ποτέ δεν αφορά εμάς! Μας διχάζουν, μας χωρίζουν σε 2 στρατόπεδα με το τίποτα, και αντί να αντισταθούμε ενωμένοι σε αυτά που μας συμβαίνουν, μαλώνουμε μεταξύ μας ενώ τα γεγονότα τρέχουν και οι νόμοι αλλάζουν κι άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς.
«Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις πολύ τακτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε έναν νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.» -Γιώργος Σεφέρης- Κι αν αυτό ίσχυε τότε που το είπε, σκεφθείτε σήμερα σε ποιο βαθμό ισχύει!
Πόσες σφαλιάρες πρέπει να φάμε ακόμη για να πάει το μυαλό στη θέση του; Για να βρει ξανά τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις; Είμαστε μια Κοινωνία φθίνουσα, σε πλήρη σύγχυση και με χαλασμένη πυξίδα! Τι άλλο πρέπει να πάθουμε, να μας συμβεί και να δούμε ακόμα για να αφυπνιστούμε; Πότε θα πάψουμε να τρέχουμε σαν πρόβατα σε ότι νέο μας ξεφουρνίζουν; Σε ποια ελευθερία, προσωπικά δεδομένα, εξέλιξη, ασφάλεια, πρόοδο πιστεύεις, βλέποντας την ψηφιακή εποχή της απόλυτης υποδούλωσης και εξάρτησης που έρχεται; Για την ώρα, χοροπηδάς από χαρά βλέποντας τη μία όψη του νομίσματος, όπως για κάθε τι που συμβαίνει, άλλωστε έχουν φροντίσει άλλοι γι’ αυτό. Κατευθυνόμενη σκέψη, κρίση, θέλω, ανάγκες, τρόπος ζωής κ.ά.
Η επιλογή δική σου!
