Της Άννας Δημάκη
Καλοκαίρι του 1932… Μεσοπόλεμος, αλλά τότε δεν το ήξεραν. Ίσως, μάλιστα, μετά από τον φριχτό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπορούσαν ούτε να το φανταστούν, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα, ότι θα ξεσπούσε ένας άλλος, με ακόμα περισσότερα πρόσημα, ένας πόλεμος που θα δοκίμαζε τις πιο σκοτεινές αντοχές του ανθρώπου… Μέχρι σήμερα.
Σε αυτά τα πλαίσια ζητήθηκε από σημαντικές προσωπικότητες του πνεύματος να συνομιλήσουν, να αλληλογραφήσουν, ώστε τα γραπτά τους να μείνουν παγκόσμιο κτήμα, με την ευχή και την ελπίδα να αποτραπεί αυτό που διαφαινόταν στον ορίζοντα, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ζητήθηκε, λοιπόν, η γνώμη του Φρόυντ (για ευνόητους λόγους) από τον Αϊνστάιν (για παρόμοια ευνόητους λόγους), σχετικά με τα ψυχολογικά αίτια των πολέμων.
Ανάμεσα σε όσα αναφέρει, ένα ερώτημα μού κέντρισε το ενδιαφέρον, αλλά δεν έχω καταφέρει να το απαντήσω ακόμα: «Είναι δυνατόν η μειοψηφία αυτή (εννοεί τους ηγέτες των κρατών) να υποτάσσει στις επιθυμίες της την λαϊκή μάζα, η οποία από τον πόλεμο θα έχει μόνο βάσανα και ζημίες;»
Μετά βεβαιότητος, λοιπόν, μπορούμε να απαντήσουμε σήμερα: Ναι! Μπορεί! Και το κάνει… Το αποδεικνύουν τα αναρίθμητα θύματα της σύγχρονης γενοκτονίας που εκτυλίσσεται μπροστά στις οθόνες μας! Τα θύματα γεωστρατηγικών επιλογών που δεν έχουν φταίξει σε τίποτα, παρά μόνο στο ότι γεννήθηκαν σε αυτές τις συντεταγμένες… Οι μάρτυρες, τα παιδιά που σφαγιάζονται ανελέητα, όχι μόνο από τα πυρά του κατοχικού κράτους, αλλά και από την αδιαφορία μας. Την αδιαφορία των πνευματικών ανθρώπων αλλά και του καθενός από εμάς.
Δίπλα μας, στη γειτονιά μας, διαμελίζονται άνθρωποι και εμείς… όχι μόνο βλέπουμε Γιουροβίζιον αλλά υποστηρίζουμε και τους γενοκτόνους! Αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τους σάκους με τα πτώματα στο διαδίκτυο (φανταστείτε να τις ζούσαμε κιόλας αυτές τις καταστάσεις), γιατί μας προκαλούν θλίψη… Γιορτάζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, κρατάμε ίσες αποστάσεις, γιατί «ποτέ δεν ξέρεις, άσε να έχουμε το κεφαλάκι μας ήσυχο», μιλάμε για τους κακούς φονταμενταλιστές μουσουλμάνους, χωρίς να γνωρίζουμε τον συντηρητισμό και τις ακραίες πεποιθήσεις των σιωνιστών, και στην καλύτερη περίπτωση λέμε ένα σκέτο «κρίμα», ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά, ακόμα και από εδώ, όπως, π.χ. μποϋκοτάζ…
Και έτσι, μαζί με τους πνευματικούς ανθρώπους που σιωπούν, τουλάχιστον στη χώρα μας (δεν εξαιρώ την εκκλησία, η οποία τελευταία έχει επιδείξει τρομερή ανοχή, έως απάθεια στα εγκλήματα όσων σταύρωσαν τον Χριστό), συναινούμε στην δημιουργία ενός τερατόκοσμου, προορισμένου να κατοικηθεί από τέρατα, αφού όσοι δεν συμφωνούν, θα εξοντωθούν…
Για αυτό, προτείνω να αφήσουμε για λίγο τις επουσιώδεις ασχολίες μας με τα δεντράκια και τα πάρκινγκ στις γειτονιές μας, το ποδόσφαιρο και τους μουσικούς διαγωνισμούς και όλα τα συναφή ανούσια και χλιαρά, και να πάρουμε θέση για το έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Ίσως τότε μπορέσουμε να πούμε στον εαυτό μας, κοιτάζοντάς τον στον καθρέφτη και παίρνοντας λίγο από το θάρρος ενός μικρού παιδιού στη Γάζα, ότι κάναμε το ηθικό μας χρέος και τιμήσαμε την εξευγενισμένη φύση μας! Δεν γίναμε τέρατα!
Ίσως…
