ΦΥΤΕΥΕ. (16-11-25)
Σήμερα, μια πολύ όμορφη και χρήσιμη δράση, του Δήμου Βύρωνα, με τη συμβολή φορέων και εταιρειών. Μαζωχτήκαμε στο βουνό, τον Υμηττό, πάνω από τα στρατόπεδα, και δίπλα από ένα παρατημένο κιόσκι, την Άρτεμη. Και πιο πέρα, από το αυθαίρετο σκοπευτήριο.
Μαζωχτήκαμε, για να φυτέψουμε δέντρα και θάμνους. Ξεχυθήκαμε, περί τους 300 εθελοντές και πολίτες, με την βοήθεια των εθελοντών πυροσβεστών, του Δήμου Βύρωνα, της πολιτικής προστασίας, και άλλων φορέων. Μια όμορφη και κοινωνική εκδήλωση, με πρακτικό σκοπό. Περί τα 500 μικρά δεντράκια και θάμνοι, απλώθηκαν, σε ένα σημείο του βουνού, στο οποίο δεν θυμάμαι να είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν δενδροφύτευση. Τουλάχιστον, τα τελευταία 40 χρόνια, που είμαι τριγύρω.
Ταλαιπωρημένο το βουνό, σε εκείνο το σημείο, γεμάτο από πέτρες, από τα παλιά νταμάρια που υπήρχαν κάποτε εκεί. Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς, στην περιοχή, ο απίστευτος αριθμός από σκουπίδια, πλαστικά, γυάλινα μπουκάλια, αλουμινένια κουτάκια και μπάζα, που ορισμένοι κακοί συμπολίτες μας, πέταξαν εκεί…Απλώς, ασυνείδητοι.
Και το βουνό, θα ομορφύνει λιγάκι. Μα κυρίως, απαιτείται η δική μας συμβολή, όλων μας. Μια διαφορετική προσέγγιση, στη φύση και το πράσινο. Η συνείδηση του καθενός, να περιλαμβάνει προσεκτική διαχείριση και συμπεριφορά, όταν είμαστε έξω. Δεν αφήνουμε τίποτα, δεν παίρνουμε τίποτα .Το ιερό μας καθήκον, να αφήσουμε τα δάση, λίγο καλύτερα από ότι τα βρήκαμε, για τις επόμενες γενιές.
Σκεφτείτε, αυτό το κομμάτι του βουνού, κάποτε, ήταν γεμάτο με ψηλά πεύκα και κυπαρίσσια, που εμπόδιζαν το φως του ήλιου, να περάσει, όταν περπατούσες εκεί.
Κάποτε. Σήμερα, κάτι κάναμε.
Τώρα, καραφλό.
Για αυτό, σου λέω. Φύτευε. Όχι για εμάς, αλλά για τις επόμενες γενιές. Να αφήσουμε τον τόπο, λίγο καλύτερο από όσο τον βρήκαμε.
Φύτευε.
ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΔΕΝΔΡΟΦΥΤΕΥΣΗ.
Κάθε δέντρο, είναι πολύτιμο, ο Υμηττός, έχει την ανάγκη μας.
Την Κυριακή 14/12, ο Δήμος Βύρωνα, επανέλαβε την πολύ σημαντική πρωτοβουλία του, για δενδροφύτευση. Αυτή τη φορά, λίγο πιο κάτω, μετά τον Καρέα. Παρέα με εθελοντές από περιβαλλοντικές οργανώσεις, κυρίως με κέφι, περί τα 500 δεντράκια, βρήκαν την άνετη θέση τους, στο πληγωμένο βουνό. Αργήσαμε, περί τα 30 χρόνια, από τις τρομακτικές πυρκαγιές που κατέστρεψαν ένα όμορφο πευκόδασος, στην περιοχή εκεί. Θυμάμαι, νεαρός ανεβαίναμε με τους προσκόπους, για να σκαρφαλώσουμε, μέχρι την λεγόμενη σπηλιά Νταβέλη. Μέσα από ψηλά δέντρα, που κάλυπταν το φως του ήλιου, και περπατούσαμε, σε συνεχή σκιά. Αυτά, περί τα 45 τόσα χρόνια πριν.
Και μετά, όλα σταμάτησαν, και το βουνό μας ο Υμηττός, παρέμεινε τραυματισμένος. Ομολογώ, ότι από εκείνη την πλευρά στον Καρέα, δεν είχα ανέβει ποτέ έως εκεί, οδικώς….Εντύπωση μου έκαναν, οι λαίμαργες πολυκατοικίες, πίσω από την μεγαλόπρεπη εκκλησία. Μέχρι μέσα στο δάσος, είχαν καταφέρει, να ανέβουν. Και μια τεράστια τσιμεντένια περίφραξη, με ψηλά και χοντρά σιδερένια κάγκελα, οριοθετεί την ιδιοκτησία της θρησκείας.
Το βουνό, έχει ανάγκη, όλους μας. Απλώς, γιατί ανήκει, σε όλους μας. Να έχουμε στο μυαλό μας, λοιπόν, για την επόμενη φορά. Αν θες να πας, μια βόλτα, δεν χρειάζεται να ανέβεις, με το αυτοκίνητο, μέχρι μέσα στο δάσος. Περπάτα και λίγο.
Θυμήσου, σε κάθε μας βόλτα στη φύση, ΔΕΝ παίρνουμε τίποτα, ΔΕΝ αφήνουμε τίποτα. Τα λουλούδια, οι θάμνοι, τα μικρά κλαδιά των δέντρων ψιθυρίζουν την ιστορία του τόπου. Και είναι χρήσιμα, εκεί που βρίσκονται, και όχι κομμένα, σε ένα βαζάκι στο σαλόνι μας, για διακόσμηση. Και μετά, πεταμένα στα σκουπίδια.
Φύτευε, όσο μπορείς, και δείξε σεβασμό στην Μητέρα Φύση.
Ακολουθούν, διδακτικές ιστορίες, για τους πιο ρομαντικούς.
«…κάθε κομμάτι αυτής της γης, είναι ιερό για τον λαό μου. Κάθε γυαλιστερή βελόνα πεύκου, κάθε αμμουδερή όχθη κάθε κουρελάκι ομίχλης στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε βουητό εντόμου, είναι ιερό στη μνήμη του λαού μου. Ο χυμός που ρέει, μέσα στους κορμούς των δέντρων, μεταφέρει τις αναμνήσεις του Ερυθρόδερμου. Είμαστε κομμάτι της γης, και η γη είναι κομμάτι του εαυτού μας. Τα μυρωμένα λουλούδια είναι τα αδέλφια μας, το ίδιο και το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός. Οι κορφές με τα βράχια, οι χυμοί των δέντρων στις πεδιάδες, η ζεστασιά του αλόγου και ο άνθρωπος, όλοι ανήκουν στην ίδια Οικογένεια…»
( απόσπασμα από επιστολή, του αρχηγού των Ινδιάνων, στο Σίατλ, Η.Π.Α, το 1854, προς την Κυβέρνηση. Όταν τους ζήτησαν, να αγοράσουν τη γη τους).
Έτσι κι εμείς, να οργανώνουμε τη ζωή μας, συλλογιζόμενοι τις επόμενες γενιές.
Και τέλος, μια προσωπική ιστορία, ίσως φανταστική, ίσως όχι και τόσο.
Περιδιαβαίνοντας, σε κάποιο βουνό, ανατολικά της Αττικής, σε κάποιο δύσβατο μονοπάτι, σε μια πλαγιά, γεμάτη λιόδεντρα. Άλλα ήσαν πολλών χρονών, άλλα νεότερα, ίσως 10 με 15 χρονών. Στο δύσβατο αυτό μονοπάτι, συνάντησα ένα γέροντα ασπρομάλλη, που έσκαβε. Είδα, κουβαλούσε μερικά μικρά δεντράκια, ελιές, που σιγά σιγά, τα φύτευε προσεκτικά, σε σειρά, μέσα σε καλούς λάκκους, για να μαζεύουν το νερό της βροχής. Χαιρέτησα, πιάσαμε κουβέντα, για τα δέντρα. Μου ανέφερε, δικό του ήταν το μέρος, τα πιο μεγάλα δέντρα ήσαν 50 χρονών, τα πιο νέα, περί τα 15. Και σήμερα, μου είπε, θα βάλω κι άλλα 10, όλα ελιές, που αντέχουν. Μα, καλοσυνάτα τον ρώτησα, οι ελιές μπορεί να αντέχουν, αλλά μεγαλώνουν αργά, θέλουν χρόνια για να δώσουν καρπό. Κι εκείνος, στην ηλικία του, μπορεί να περιμένει τόσο, για να μαζέψει τον καρπό; Χαμογέλασε ευγενικά, και μου απάντησε, μα δεν το κάνω για εμένα, το κάνω για τις επόμενες γενιές……
Φύτευε, όσο μπορείς. Θα σε δω, στην επόμενη εξόρμηση, στο βουνό μας.
Χαιρετισμούς.
(ανάμεσα στη Φύση, ήταν ο…) Βασίλης Παπαστεργιόπουλος.
Μέλος της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου,
Ενίοτε και οικολόγος ονειροπόλος…
