Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
Όταν ένας «Φουρθιώτης» μπορεί να δημιουργεί «ρωγμές» σε ένα κυβερνητικό οικοδόμημα, τότε τρία πράγματα συμβαίνουν: Ή το οικοδόμημα δεν είναι φτιαγμένο από ανθεκτικά και ποιοτικά υλικά ή χρήζει άμεσης συντήρησης γιατί «έβγαλε υγρασία» ή ο κ. Φουρθιώτης είναι ένας πολύ ικανός άνθρωπος. Τίποτα από τα τρία δεν αποκλείεται.
Αντιπαρέρχομαι το αίτημα/δικαίωμα Φουρθιώτη για αστυνομική προστασία. Είναι αρμοδιότητα εξειδικευμένων υπηρεσιών που ελέγχονται για την αποδοτικότητά τους. Το αν κάποιος θεωρεί ότι κινδυνεύει και μπορεί να το αποδείξει είναι επίσης δικαίωμά του και το προσπερνώ. Εξ άλλου, απ’ ότι έμαθα έχει προσφύγει και στο ΣτΕ. Ας δούμε όμως λίγο τα του οίκου μας. Ο κ. Φουρθιώτης δηλώνει δημοσιογράφος. Έχει τηλεοπτικό βήμα και απ’ ότι μαθαίνω έχει και την υψηλή εποπτεία εφημερίδας… εάν δεν είναι και ο εκδότης. Και πάμε στην ουσία. Ο κ. Φουρθιώτης είναι δημοσιογράφος; Ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης έτσι πιστεύει. Απ’ ότι άκουσα είχε και κάποια ταυτότητα μέλους της ΕΣΗΕΑ, στην οποία όμως δεν είναι μέλος. Πάμε παρακάτω. Ο κ. Φουρθιώτης, σε μένα τουλάχιστον έγινε γνωστός ως μάναντζερ της ευρύτερα γνωστής ως πορνοστάρ Τζούλιας (μου διαφεύγει το επίθετο της). Δηλαδή ήταν ο άνθρωπος που διαχειριζόταν την προβολή της και τη δημόσια εικόνα της, επιχειρώντας να την επιβάλει ως ακόμη ένα είδωλο της δημόσιας ζωής. Δηλαδή προέβαλε ως πρότυπο στα παιδιά μας τη δραστηριότητα της κ. Τζούλιας. Και βεβαίως είχε και την ανάλογη προβολή επ΄αυτού. Η δουλειά του είχε αποτέλεσμα. Άρα την έκανε καλά. Αφού η κ. Τζούλια είχε φτάσει μάλιστα και στον προαύλιο χώρο της Βουλής. Αν δεν ενεργούσε τάχιστα ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης ποιος ξέρει τι θα έβλεπαν τα ματάκια μας… Άλλωστε τον δρόμο τον έχει ανοίξει εδώ και δεκαετίες η «γειτόνισσα» Τσιτσιολίνα. Εύκολα και με ελαφριά διάθεση θα μπορούσε κάποιος να πει ότι «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Δεν διαφωνώ. Πόσο μάλλον όταν ο κύριος αυτός προσφέρει πλέον και θέσεις εργασίας σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Όπως, όμως, ο κύριος αυτός ζητά προστασία από τη πολιτεία διότι κινδυνεύει η ζωή του, έτσι και εγώ- όπως φαντάζομαι και εκατοντάδες συνάδελφοι μου δημοσιογράφοι- απαιτούμε από την ΕΣΗΕΑ σε συνεργασία με την Πολιτεία, την προστασία του λειτουργήματος/επαγγέλματός μας, από το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά η δική μας ζωή και των οικογενειών μας.
Η απαξίωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος έχει φτάσει στο «μεδούλι». Το βιώνουμε καθημερινά όσοι είμαστε σε επαφή με την κοινωνία. Διότι είναι και αυτοί που είναι σε διάσταση μαζί της και νομίζουν ακόμη ότι «ψιχαλίζει». Έχουμε γίνει ο εύκολος στόχος για την αποσυμπίεση ενός πολυδαίδαλου συστήματος. Και δεν είναι συνωμοσιολογικό. Θα πρέπει πλέον να ξεκαθαρίσει η «ήρα από το στάρι». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν θέλουμε να είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε όλοι μαζί. Και αλήτες υπάρχουν… και ρουφιάνοι. Και αυτό που τους κάνει να υπάρχουν και να ευδοκιμούν είναι η ισοπεδωτική λογική. Στο χέρι μας είναι να βρούμε τη λύση και όπως εύστοχα είχε πει ο Αννίβας: Aut viam inveniam aut faciam (Ή θα τον βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε).
