Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Ν. Βασιλείου «Τα όνειρα περπάτησαν στη γη» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άπαρσις. Μια συλλογή που ο ποιητής την αφιερώνει στον Μίκη Θεοδωράκη.
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΣΝ ΣΤΗΝ ΓΗ
Την πρώτη ζωηρή έκπληξη υπέστην όταν ο Δημήτρης Βασιλείου μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι εξέδωσε μια συλλογή ποιημάτων του και μου ανακοίνωσε ότι θα περάσει από το σπίτι να μου τα δώσει γιατί ήθελε να τα διαβάσω. Ο Δήμητρης ποιητής; Έπεσα από τα σύννεφα. Ποτέ δεν μου είχε πει ότι γράφει ποιήματα παρ΄ότι γνωριζόμαστε από τη νεότητά μας.
- Με το Δημήτρη Βασιλείου γνωριστήκαμε στις γραμμές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που συγκλόνισε τον 20 αιώνα τον κόσμο την δεκαετία του 1970.
Βαδίσαμε στις γραμμές του με μοναδική φιλοδοξία να εισφέρουμε τις μικρές δυνάμεις μας στην παγκόσμια απελευθέρωση, στην δημιουργία ενός κόσμου καλίτερου, κοινωνικά δικαιότερου, πραγματικά ελεύθερου σαν απλοί ΑΝΩΝΥΜΟΙ στρατιώτες του.
Ο Δημήτρης Βασιλείου πορεύτηκε στη ζωή του μετρώντας τον άνθρωπο με ένα μέτρο/κανόνα απαραβίαστο. Με την συνειδητή υποταγή του ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Και αυτό το έπραξε όχι σαν μιά απόδειξη μιάς υποκριτικής ψευδεπίγραφης δημοκρατικότητάς ή πολύ περισσότερο σαν άκριτη ισοπέδωση της προσωπικότητας και της ατομικότητας του ανθρώπου, αλλά με την βαθειά πεποίθηση ότι η προσωπικότητα και οι αρετές του κάθε ανθρώπου ανθίζουν πλήρως μόνο μες το θερμοκήπιο του ΕΜΕΙΣ.
Ο Δημήτρης Βασιλείου με την ποιητική συλλογή του μπήκε άξια στη χορεία αυτών που ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος χαρακτήριζε « … οι παρηγορητές του κόσμου οι πάντα απαρηγόρητοι…».
- Η δεύτερη έκπληξη που αισθάνθηκα ήταν όταν διάβασα τη ποιητική συλλογή του «Τα όνειρα περπάτησαν στη γή». Απουσίαζε απ΄ αυτήν αυτό το στοιχείο που τον χαρακτηρίζει στη ζωή του: Το ακατάπαυστο βιτριολικό χιούμορ, η καυστική σάτιρα, που σχεδόν αχαλίνωτη, ψηλαφούσε τα όρια του κυνισμού, η συνειδητή αθυροστομία του με την οποία αποδομούσε βίαια τον πουριτανισμό και την υποκρισία των απανταχού «δήθεν»
Ίσως, σκέφθηκα στην αρχή, ο Δημήτρης (Βασιλείου) να θεώρησε την ποίηση «…την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου και των ονείρων του …», όπως ο ίδιος ορίζει στον προλογό της συλλογής του, ανεπίδεκτη, συνεπώς και υπεράνω χιούμορ και αθυροστομίας .
Όμως σίγουρα δεν είναι αυτό . Το εκμαγείο του χιούμορ και της αθυροστομίας του αποδεικνύεται η μάσκα που ο Δημήτρης Βασιλείου έκρυβε επιμελώς στην καθημερινότητα τις μυστικές θύελλες, τις τραυματικές απογοητεύσεις και τις πικρές ήττες, που συγκλονίζουν την ευγενική ψυχή του: Γράφει ο Δημήτρης στο ποιήμα του «Τα όνειρα περπάτησαν στη γή»:
«…Και έφτασε ο καιρός
των ξεχασμένων νεκρών
και των κενών συνειδήσεων
ο καιρός των προδομένων ονείρων
και των άδειων ελπίδων
ο καιρός
που με μνημόσυνα και μύθους
την Επανάσταση εξοστρακίζουν»
Η «Επανάσταση» βέβαια του Δημήτρη Βασιλείουυ δεν είναι ο φενακισμένος τρόπος αντίληψης της ιστορικής κίνησης σαν μια μηχανική ντετερμινιστική κίνηση με προκαθορισμένο τέλος, όπως μπορεί κάποιοι αναγνώστες που δεν τον γνωρίζουν, επιπόλαια και επιφανειακά ερμηνεύοντάς τον, να υποθέσουν, αλλά η οραματική φωτεινή πύλη από την οποία θα εκκινήσει πάλι η ανθρωπότητα στην αναζήτηση ενός πιό φωτεινού μέλοντος για όλους.
- Και η ποίηση του Δημήτρη Βασιλείου;
Έχει μια ανεξίτηλη σφραγίδα εκκωφαντικής γνησιότητας που πείθει και τον πιό απαιτητικό αναγνώστη ότι ο ποιητής αποκαλύπτει σ΄ αυτήν ατόφια την ψυχή του γυμνή.
Οι ευγενικές ιδέες του ενίοτε είναι ντυμένες με μία αμεσότητα που αφοπλίζει και συγκινεί: «…Με την καρδιά σου να ζυγίζεις το βάρος της αδικίας» προτρέπει ο Δημήτρης τον αναγνώστη, και ενίοτε ηχούν σαν πικρή σκοτεινή προφητεία μιάς σπαρακτικής υπαρξιακής αγωνίας στα όρια της παραίτησης .
« Ο παφλασμός του Αχέροντα
καγχάζει κατάμαυρος
Να μην ακουστούν τα ονόματα.
Απόλυτη λησμονιά…»
Ή ακόμη :
«…Τα αστέρια
που καιρό πολύ ακολούθησα
χαθήκαν,
μαύρα καρφιά
γινήκαν
μπηγμένα μέσα μου βαθιά …»
Ο Δημήτρης Βασιλείου με την ποιητική συλλογή του μπήκε άξια στη χορεία αυτών που ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος χαρακτήριζε « … οι παρηγορητές του κόσμου οι πάντα απαρηγόρητοι…».
ΧΑΙΡΕ λοιπόν Δημήτρη , ΧΑΙΡΕ και πάντα ΧΑΙΡΕ. Είμαι βέβαιος ότι τα όνειρά σου θα ξαναπερπατήσουν στη γή και θα βαδίσουμε στα χνάρια τους πάλι ΜΑΖΙ.
Πάνος Τανταρούδας
