Νicolas Jaar – Colomb
Το ”παιδί θάυμα” της ηλεκτρονικής μουσικής που δεν χωράει σε ταμπέλες, κυκλοφόρησε το 2011 το ”Space is the only noise”. Επιρροές από παραγωγούς όπως ο Ricardo Villalobos αλλά και πιανίστες όπως ο Leonard Cohen και Matthew Shipp, συνδυασμένες με τη μοναδική μουσική αντίληψη του Jaar, συνθέτουν την απόλυτα ισορροπημένη μετάβαση που η μουσική του σήμερα έχει ανάγκη. Έξω από όρια και περιορισμούς βάσει ”είδους”, έστω και αν πολλοί θα το κατατάξουν στο αχανές σύμπαν της electronica.
Andreson Paak – Heart don’t stand a chance
Δεν ξέρεις αν ακούς D’Angelo ή Snoop Dogg, hip hop ή soul, drummer ή τραγουδιστή! Ο Paak είναι η εξέλιξη μπαντών όπως οι the Roots, οι Outkast κ.α. που μετέτρεψαν το beatmaking hip hop σε μία ολοκληρωμένη οργανική εναλλακτική. Το χαμόγελο που μόνιμα έχει στο πρόσωπό του είναι σαν να ομολογεί πως αυτός ο άνθρωπος ζει και αναπνέει μέσα από τη μουσική. Η δυσκολία του συνδυασμού παιξίματος των ρυθμικών και τραγουδιού είναι πρωτοφανής και σ’ αυτό του το κομμάτι.
Είναι και τα δύο στοιχεία που πρωταγωνιστούν δίνοντας έμφαση στον ασυγκράτητο ερωτισμό του καλλιτέχνη και ας μου επιτραπεί να το προτείνω για να συνοδεύσει τις παθιασμένες αλλά και τρυφερές στιγμές όσων εκτιμούν την αργή και βασανιστική απόλαυση, ηχητικά και όχι μόνο!
Moodymann – Freeki Mutha Fucker
Ο Kenny Dixon Jr. είναι ένας ζωντανός θρύλος του Detroit. Η soul-jazz ατμόσφαιρα συναντά την χαρακτηριστική detroit house αισθητική σε κάθε του δουλειά. Στο συγκεριμένο κομμάτι λάτρεψα τη ζωντανή εκτέλεση στην Ιαπωνία.
Όταν μιλάω για δουλειές του εν λόγω καλλιτέχνη δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Οι πάντα πλούσιες μπασογραμμές, το ιδιοφυές και ”απαλό” sampling, η αισθησιακή και αλήτικη φωνή του, το Dilla swing στα ρυθμικά του ακόμα και σε πολύ ”ψηλά” bpm.
Gil Scott Heron – We almost lost Detroit
Πιθανότατα ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης οργανικής μουσικής. Ο Heron πέρα από ένας από τους μπαμπάδες του spoken word και μία φωνή με γρέζι που γραντζουνάει και παράλληλα γλυκαίνει ψυχές (μόνο τον υπέροχο Tom Waits θα τολμούσα να βάλω δίπλα του), υπήρξε και ένας από τους πλέον δραστήριους και ανήσυχους κοινωνικοπολιτικά καλλιτέχνες της σκηνής του. Το συγκεκριμένο αγαπημένο κομμάτι μιλάει για το πυρηνικό εργοστάσιο που παραλίγο να εκραγεί μερικά χιλιόμετρα έξω από το Detroit καθώς και τους κινδύνους της ύπαρξής του κατακρίνοντας την όλη καπιταλιστική αντιμετώπιση του κέρδους σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Cymande – Dove
Η αγγλική μπάντα ήταν από τις πρώτες που ανακάτεψε τόσα μουσικά είδη και ανέδειξε τις ρίζες των μελών της από εξωτικές χώρες και μουσικές κουλτούρες πίσω στο 1971.
Dove σημαίνει ειρήνη και αγάπη, όπως και το όνομα της μπάντας, και είναι ένα 10λεπτο ποίημα της μουσικής. Έχει πληθώρα οργάνων να πλάθουν το ψυχεδελικό τοπίο και με κορύφωση την εισαγωγή του σύντομου φωνητικού λίγο πριν τον επίλογο του κομματιού.
Το ”nyah rock”, όπως αποκάλεσαν το ύφος τους, αποτελεί για μένα την επιτομή της οργανικής μουσικής έξω από καλούπια και σύνορα. Γι’ αυτό κάθε φορά που ακούω κομμάτια τους, όπως το συγκεκριμένο, ταξιδεύω σε έναν κόσμο που ο έρωτας, ο χορός και η ειρήνη είναι παντού και για όλους. Έναν κόσμο που οι διαφορές μας προκαλούν να μάθουμε περισσότερα και να μοιραστούμε. Έναν κόσμο που οι Cymande σίγουρα ονειρεύτηκαν την ώρα που έγραφαν το Dove.
*O Stiko κυκλοφόρησε πρόσφατα με τις Project Uncut το κομμάτι “Exhale”
Πηγή: staging.rollingstone.gr
