Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Ψυχολόγος, ειδικευμένη στην βιωματική ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδράματος, καθοδηγήτρια yoga
«Μαθαίνουμε από μικροί να αποφεύγουμε τον πόνο, το δύσκολο, την απώλεια. Επειδή αυτή η πλευρά της ζωής δεν είναι ευχάριστη, μαθαίνουμε να προσπαθούμε να φεύγουμε από αυτήν. Όμως αυτό δεν είναι εφικτό»
Ο πόνος, το σκοτάδι και όλη αυτή η σκοτεινή πλευρά της ζωής και του εαυτού, είναι και αυτά ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για τη ζωή και το προχώρημα μας. Όπως δεν υπάρχει το φως χωρίς το σκοτάδι, η μέρα χωρίς τη νύχτα, έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για χαρά χωρίς τον πόνο. Η κάθε έννοια νοείται, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι, μέσα από την αντίθετή της και είναι ακριβώς αυτό το δίπολο και η αντίθεση που δίνει το τελικό της νόημα.
Μαζί αυτές οι αντίθετες έννοιες δημιουργούν κάπως τη ζωή και ό,τι έχει νόημα μέσα σε αυτή. Μαθαίνουμε από μικροί να αποφεύγουμε τον πόνο, το δύσκολο, την απώλεια. Επειδή αυτή η πλευρά της ζωής δεν είναι ευχάριστη, μαθαίνουμε να προσπαθούμε να φεύγουμε από αυτήν. Όμως αυτό δεν είναι εφικτό.
Όσο κι αν προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από αυτές τις καταστάσεις, πάλι θα τις βρίσκουμε μπροστά μας. Ας δοκιμάσουμε να αλλάξουμε την οπτική μας σε αυτές…
Σκέφτομαι συχνά ότι η απώλεια μας πονάει επειδή αυτό που χάσαμε (είτε είναι άνθρωπος, είτε κατάσταση) μας πονάει επειδή σήμαινε κάτι. Όσο πιο πολύ πονάμε, τόσο πιο πολλά σήμαινε.
Στεκόμαστε σε αυτά τα γεγονότα επειδή είχαν μία σημασία για μας πριν τα χάσουμε.
Κάθε φορά που κοιτάω τη ζωή έτσι, κάπως αλλάζει χρώμα το δύσκολο. Δεν παύει φυσικά να είναι δύσκολο, όμως εμπλουτίζεται με περισσότερα συναισθήματα. Μέσα από αυτό που έχω χάσει, μπορώ να συνδεθώ και με όλα όσα μου έδωσε αυτό. Πέρα από το πένθος, μπορώ να συνδεθώ και με την ευγνωμοσύνη. Πριν φτάσω εκεί φυσικά, υπάρχει μία μεγάλη διαδρομή, δακρύων, θλίψης, λύπης, σύγκρουσης, όμως κάπου στη διαδρομή θα συνδεθώ και με τη χαρά, το φως και την ευγνωμοσύνη.
Αντί να προσπαθούμε συνεχώς να αποφεύγουμε όλα τα δύσκολα, μπορούμε να μάθουμε να μένουμε και σε αυτά, να μάθουμε να τα κοιτάμε, να στεκόμαστε. Να τους δίνουμε τον χώρο που χρειάζονται και αυτά σαν μέρη της ζωής και του εαυτού.
Όσο προσπαθούμε να τα διώξουμε, τόσο περισσότερο κουραζόμαστε. Μπαίνουμε σε έναν αγώνα εσωτερικό όπου μαχόμαστε με το σκοτάδι, και τελικά δεν μπορούμε ούτε να νικήσουμε ούτε να το διώξουμε. Ο εαυτός χρειάζεται χώρο να είναι και λυπημένος, και αυτά τα συναισθήματα έχουν τον λόγο τους να υπάρχουν.
Φανταστείτε τη ζωή με περισσότερες ευκαιρίες να στεκόμαστε σε αυτά, με περισσότερες δυνατότητες να μοιραστούμε αυτές τις πλευρές μεταξύ μας, με περισσότερο χώρο να είμαστε όπως είμαστε, και φωτεινοί και σκοτεινοί. Φανταστείτε να αγκαλιάζαμε περισσότερο το σκοτάδι μέσα μας και ο ένας του άλλου. Η ζωή θα ήταν έτσι γεμάτη νέες ευκαιρίες σύνδεσης, γεμάτη απ’ όλα όσα την αποτελούν, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς εσωτερικούς διωγμούς! Μία ζωή πιο πλήρης και αληθινή!
