Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
Πάμε δεξιά; Πάμε Αριστερά; Ή μένουμε Κέντρο; Για τα άκρα δεν κάνω λόγο διότι έχουν “ενοχλητικές γωνίες”.
Στις μέρες μας όπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών “αράζει στο καναπέ” γυρνώντας τη πλάτη στη πολιτική, πόσο επίκαιρος είναι σήμερα ο πολιτικός διαχωρισμός σε “δεξιά και αριστερά”. Τι σημαίνει η εμφάνιση του Κέντρου στη ρητορική των κομμάτων που είναι σε τροχιά εξουσίας; Σε μια χώρα που μέχρι πριν τρεις δεκαετίες ήταν χωρισμένη σε “πράσινα, μπλε και κόκκινα καφενεία” και σήμερα ο πολιτικός διάλογος διαπνέεται από εμφυλιοπολεμική λογική -ψύχραιμα ρωτάω- διακρίνει κανείς ελπίδα για σωτηρία;
Για την ιστορία, ο διαχωρισμός δεξιάς-αριστεράς δημιουργήθηκε το 1789, με τη Γαλλική Επανάσταση όταν οι υποστηρικτές του βασιλικού βέτο στέκονταν στα δεξιά της Εθνοσυνέλευσης και οι αντίπαλοι τους στην αριστερή πλευρά. Έκτοτε, ο διαχωρισμός αυτός επιβλήθηκε σε όλη την φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής.
Στην πορεία των χρόνων οι μεν Δεξιοί έγιναν οι εκπρόσωποι του αδηφάγου καπιταλισμού και οι Αριστεροί με τις όποιες παραλλαγές τους πήραν πάνω τους τον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Οι αγώνες τους βάφτηκαν με αίμα. Ειδικά στη χώρα μας αυτός ο φόρος αίματος ήταν ιδιαίτερα βαρύς. Και όμως ορισμένοι, πάνω από το βωμό αυτών των θυσιών διαπράττουν ύβρη, επιχειρώντας με τα επιχειρήματα και τη βια του παρελθόντος, να χτίσουν ή να διατηρήσουν τις καριέρες τους στο σήμερα. Νισάφι πια!
Οι “ημέρες καριέρας” στη πολιτική, με τον τρόπο που ξέραμε μέχρι σήμερα αρχίζουν να οδεύουν προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Με λίγα λόγια ήρθε ο καιρός να ξαναγνωριστούμε! Τα κοινωνικά αιτήματα παραμένουν πάντα ίδια. Το μόνο που άλλαξε είναι η δομή, η ένταση και η “μεταμφίεση του κακού λύκου”… Η “Κοκκινοσκουφίτσα” αγνοείται …! Η πόλωση γύρω από το δίπολο “δεξιά-αριστερά” βολεύει καταστάσεις και εκείνους που οι φιλοδοξίες τους περιορίζονται στο κομματικό βόλεμα και το παραγοντιλίκι.
Στα χρόνια που έρχονται και τα όσα θα φέρουν μαζί τους, το ιδανικό θα είναι να υπάρχουν έξυπνες κυβερνήσεις και υποψιασμένοι πολίτες. Η Γαλλία που έχει μακρά παράδοση στην κουλτούρα της πολιτικής, στις πρόσφατες εκλογές με μπροστάρη τον Μακρόν, έδωσε ένα άλλο στίγμα που ξεπερνά κατά πολύ το ιδεολογικό δίπολο και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Μάλιστα και ο ίδιος Εμ. Μακρόν υποστήριξε πως «ο νέος πολιτικός διαχωρισμός είναι μεταξύ αυτών που φοβούνται την παγκοσμιοποίηση και αυτών που βλέπουν την παγκοσμιοποίηση ως ευκαιρία».
Σε κάθε περίπτωση η “έξυπνη πολιτική” δεν είναι απαίτηση, είναι ανάγκη. Ο έξυπνος πολιτικός για να λειτουργήσει και να αποδώσει θέλει έναν πολίτη που να “μη τρώει αμάσητο το κουτόχορτο” . Κανείς δεν πιστεύει τα μεγάλα λόγια. Αλλά με τη κουτοπονηριά που μας έχουν μπολιάσει θεωρούμε ότι όποιος τάζει λαγούς με πετραχήλια, μπορεί στο τέλος να βάλει στο πιάτο μισό κουτοπουλάκι…Αν λοιπόν νιώθουμε ικανοποιημένοι με τη “μισή μερίδα”, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν όχι, τότε ήρθε η στιγμή να ξαναγνωρίστουμε….!
