Αγαπητά μου παιδιά,
Φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας και του Πειραιά από τη ναζιστική Γερμανία. Στις 12 Οκτώβρη τα κατοχικά στρατεύματα αποσύρθηκαν χάρη στην ηρωική αντιστασιακή δράση του λαού μας που ήταν συσπειρωμένος στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Το ένοπλο τμήμα του ο ΕΛΑΣ σταδιακά απελευθέρωνε τις πόλεις της Ελλάδας από τις αρχές του Φθινοπώρου του 1944 με μεγάλες θυσίες απέναντι σε ένα θηρίο που φάνταζε ανίκητο. Την ίδια στιγμή άλλοι παρατούσαν την πατρίδα μας για να σωθούν, αρπάζοντας τον χρυσό από τις τράπεζες.
Η πόλη μας, η ηρωική Καισαριανή έδωσε πολλά από τα παιδιά της σε αυτήν την υπόθεση. Δεκάδες ιστορίες ξετυλίγονται σε κάθε γειτονιά της, ανώνυμοι και επώνυμοι ήρωες έδωσαν τη ζωή τους για να αντιμετωπιστεί η πείνα, να διασφαλιστεί η επιβίωση του λαού, να οργανωθεί η αντίσταση απέναντι στους κατακτητές. Αναπόσπαστο τμήμα του μαζικού λαϊκού ηρωισμού ήταν και νέα παιδιά – ακόμα και στις δικιές σας ηλικίες μέσα από την θρυλική ΕΠΟΝ – που συμμετείχαν ενεργά και με όποιο τρόπο μπορούσαν στον αντικατοχικό – απελευθερωτικό αγώνα. Μάλιστα στο Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπάρχει το χωνί με το οποίο φώναζαν συνθήματα στις γειτονιές και ενημέρωναν τον λαό.
80 χρόνια μετά και η καθημερινότητα που βιώνουμε δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Δικαίως αγωνιάτε για το μέλλον σας, να μπορείτε να απολαμβάνετε τις χαρές της ζωής, να σπουδάσετε και να δουλέψετε χωρίς εμπόδια, με δικαιώματα, χωρίς να πρέπει οι γονείς σας να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, την ώρα που δυσκολεύονται από την ακρίβεια να καλύψουν τα έξοδα του μήνα. Τα πράγματα μπορούν και πρέπει να γίνουν καλύτερα! Οι μεγάλοι αγώνες του λαού μας τη δεκαετία του ‘40 το απέδειξαν αυτό.
Πιάνουμε το κόκκινο νήμα της ιστορίας και βγάζουμε πολύτιμα συμπεράσματα σήμερα γιατί ο κόσμος που ονειρευόμαστε δεν μπορεί να χωρέσει την ανασφάλεια, τον φόβο για το αύριο, τις διακρίσεις στην πρόσβαση στην παιδεία, την υγεία. Δεν μπορεί να χωρέσει το μίσος για άλλους λαούς, τον πόλεμο που φουντώνει δίπλα μας, το φασισμό, τον ρατσισμό. Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και δεν πρέπει να ποτίζουν με το αίμα τους τα κέρδη των λίγων.
Η καρδιά μας χτυπά δίπλα δίπλα με την καρδιά των παιδιών της Παλαιστίνης. Τα παιδιά πρέπει να μπορούν να παίζουν, να ζουν ελεύθερα σε έναν κόσμο όμορφο, χωρίς πολέμους και προσφυγιά. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε! Εκεί που θα ανθρωπεύει ο άνθρωπος και το δίκιο του θα ‘ναι μονόδρομος.
Η ιστορία μας δείχνει ότι όταν ο λαός παλεύει για το δίκιο του, μπορεί να κάνει πολλά! Αυτός ο κόσμος θα υπάρξει!
«Τώρα είναι δικός μας αυτός ο δρόμος!»
