Ήταν, που λέτε, κάποτε, ένα μικρό μαγαζάκι. Μικρό, δεν θα το έλεγες, μάλλον πολύ μικρό, θα ήταν ο σωστός του προσδιορισμός. Θα ‘τανε περί τα… 3 τετραγωνικά. Σε μια άκρη του Βύρωνα, αλλά απάνω στη στάση των λεωφορείων, στην αρχή της Εμπεδοκλέους. Ακριβώς, φάτσα, στη στάση αποβίβασης, γωνία Π. Τσαλδάρη και Χρυσοθέμιδος. Στο ισόγειο ενός όμορφου νεοκλασικού σπιτιού, σε κάποια αποθηκούλα, είχε βολευτεί, ένας καλός άνθρωπος, μάστορας και τεχνίτης, στο μικρό χώρο, 2 μέτρα επί 2, περίπου. Τόσος δα, ο χώρος του καταστήματος, όρθιος δούλευε, ο καλός ο άνθρωπος. Έφτιαχνε τα πάντα, σε όλους. Έραβε κουμπιά, διόρθωνε δερμάτινα, τσάντες, παπούτσια, ζώνες, κι ότι βάλει ο νους σου. Κόλλαγε όσα ξεκόλλαγαν, κι επιδιόρθωνε ότι μπορούσε να διορθωθεί, από ρούχα, τσάντες, γιλέκα, από φερμουάρ, μέχρι ραψίματα και βαψίματα. Βέβαια, χώραγε κι όλος ο εξοπλισμός, μέσα στο συμπαθητικό αυτό… πολυκατάστημα. Είχε και ραπτομηχανή, για τα δύσκολα, και τροχό, κι άλλα, που τα ξεχνάω τώρα. Το κατάστημα, ήταν γεμάτο, με είδη και ….ανταλλακτικά, μέχρι το ταβάνι. Τι υπήρχε που δεν το έκανε, έραβε, ξήλωνε, κόλλαγε… Μια μικρή βιτρίνα- πάγκος μπροστά, στον χώρο της… υποδοχής. Κι από πίσω του, ο καλός μας ο τεχνίτης, πάντα όρθιος. Στεκόταν ο πελάτης, στο πεζοδρόμιο, με το προς επισκευή ή μεταποίηση είδος του. Σύντομη στιχομυθία, περί της βλάβης, της επισκευής ή της αλλαγής. Οι κυράδες, που είχαν ένα παπούτσι ή μια τσάντα, που ξεκόλλησε, και να μην την πετάξουμε, βρε παιδί μου. Ένα σακάκι, που ξηλώθηκε το μανικετόκουμπο, κι έψαχνε ο κύριος, ένα ίδιο, ή το παλτό, για το στρίφωμα, ή το καινούργιο παπούτσι, πού έπρεπε να μπει, στο καλαπόδι, για να ανοίξει λίγο, να μη με χτυπάει. Χάλασε και το φερμουάρ, το ρημάδι, κι ούτε 2 χρόνια δεν το ‘χω, τούτο το παντελόνι. Δούλευε η ραπτομηχανή, του καλού μας του ανθρώπου, μύριζε ο χώρος με δερματόκολλα, ποτισμένα τα χέρια του, και σκληρά σαν πέτρα, από τις δεκαετίες, της… σκληρής χρήσης τους. Το κράταγε, το …πληγωμένο είδος σου, από μερικές ώρες, ή μια δύο μέρες, για τα δύσκολα. Όλα φτιαχνόντουσαν.
Κι ήταν μαζί, ένα μικρό στολίδι, για τη γειτονιά, αυτό το…μικρό πολυκατάστημα. Είχε βγάλει και καρέκλες, να ξαποσταίνουν οι διαβάτες, στο πεζοδρόμιο. Κάτι κουκλάκια πάνινα, στόλιζαν μόνιμα, τον χώρο. Γλαστρούλες, τριγύρω, μέχρι μια μικρή δεξαμενή, φυτεμένη στο πεζοδρόμιο θυμάμαι, που φιλοξενούσε, πριν καιρό, μερικά χρυσόψαρα. Είχε στολίσει, ο καλός ο άνθρωπος, τη γωνιά του, με ένα ιδιαίτερο κι όμορφο τρόπο.
Αλλά, όλα έχουν κι ένα τέλος. Γύρω στον Οκτώβριο, μπήκαν ταμπέλες στην γωνία, στο όμορφο διώροφο νεοκλασικό σπιτάκι. Μην σταθμεύετε, κατεδάφιση. Κι ήρθε καλπάζοντας, ο εκσυγχρονισμός της πολυκατοικίας. Έκλεισε το μαγαζάκι, έφυγε από τη γειτονιά, ο καλός ο μάστορας. Τώρα που διαβάζετε εδώ, μάλλον θα έχει φύγει κι όλο το κτίριο από εκεί, και θα σηκώνεται μια νέα αστραφτερή πολυκατοικία.
Μικρή η σημασία, μικρή κι η απώλεια του καταστήματος. Αλλά το τοπικό χρώμα της γειτονιάς, δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο.
Ώρα σου καλή, μάστορά μου…
Βασίλης Παπαστεργιόπουλος
Δημοσιογράφος (…και ενίοτε, πολιτιστικός παράγοντας της γειτονιάς…)
