«Είμαι ο Θάνατος (Χρόνος), ο Καταστροφέας των Κόσμων. Ακόμη κι αν δε συμμετέχεις, οι εχθροί σου θα αφανιστούν.» Μπαγκαβάτ Γκίτα (Ινδουιστική γραφή)
Κάπου στον χρόνο…
Η Κάρμα Ντην υπήρξε μια ταλαντούχα και φιλόδοξη χορεύτρια. Το όνομά της είναι άγνωστο πώς της δόθηκε αλλά γνώριζε την σημασία του, και ότι ο άνθρωπος δρέπει αναπόφευκτα τους καρπούς των πράξεών του!
Εκείνο το καλοκαίρι με πολύ χαρά θα πήγαινε στην κατασκήνωση χορού με τις καλύτερες μαθήτριές της, ένα τσούρμο 13χρονα κορίτσια που αποχωρίστηκαν προσωρινά τις οικογένειές τους για να βρεθούν σε ένα ονειρικό μέρος με μια πανέμορφη φάρμα και πολλά ζώα, στο κέντρο ενός μικρού δάσους, που το διέσχιζε ένα ποταμάκι γεμάτο πέστροφες!
Εκεί, όλες μαζί τρώγανε, κοιμόντουσαν, παίζανε, διασκέδαζαν, και χόρευαν! Η Κάρμα ήταν πανευτυχής που έκανε αυτό που αγαπούσε!
Ήρθε μια μέρα όμως που είχε ένα άσχημο αίσθημα αφού την προηγούμενη είδε έναν εφιάλτη. Είδε τα ψάρια στο ποτάμι νεκρά, και το νερό κατακόκκινο!
Κατά την διάρκεια της ημέρας το μάθημα στα κορίτσια πήγε πολύ καλά και γρήγορα αισθάνθηκε όμορφα!
Ύστερα φάγανε και το βράδυ ξάπλωσαν μέσα σε χαχανητά και πειράγματα.
Σιγά-σιγά αποκοιμήθηκαν!
Λίγο πριν ξημερώσει για τα καλά η Κάρμα πετάχτηκε έντρομη.
Ένας απόκοσμος κρότος και μια λάμψη σαν να βγήκε ο Ήλιος τρομερός την άφησε αποσβολωμένη. Ύστερα από λίγο κάτι σαν σεισμός μαζί και ζεστός αέρας έριξαν αυτήν και τα κορίτσια κάτω από τα κρεβάτια τους. Όλο αυτό ήταν αλλόκοτο και δεν μπορούσαν να υποθέσουν τίποτα. Τα κορίτσια αρχικά ούρλιαξαν αλλά γρήγορα έπεσε μια σιγή που καταλάγιασε τον πανικό τους.
Ήταν τόση η σύγχυση που άλλες πίστεψαν ότι ήταν μπροστά σε μια αποκάλυψη θεϊκής οργής και άλλες ότι ήταν ένα κακό όνειρο.
Είχε ξημερώσει για τα καλά και αποφάσισαν να συνεχίσουν την μέρα φανερά επηρεασμένες από αυτήν την τρομαχτική εμπειρία.
Η μια έκπληξη όμως διαδέχτηκε γρήγορα την άλλη γιατί πολύ γρήγορα άρχισε να σκοτεινιάζει και ύστερα να χιονίζει.
Μέσα στην αθωότητα τους χάρηκαν σχεδόν υστερικά με το απροσδόκητο χιόνι και πήγαν όλες μαζί στο ποτάμι για να παίξουν μαζί του! Το χάιδευαν και πλέναν τα πρόσωπά τους με τις νιφάδες.
Τους εντυπωσίασε γιατί ήταν ζεστό και υπέθεσαν ότι είναι ζεστό γιατί είναι καλοκαίρι.
Ήταν Ιούλιος!
Τις επόμενες μέρες συνέχισαν κανονικά χωρίς να μιλήσουν ξανά για ότι συνέβη και χωρίς να συμβεί κάτι άλλο τόσο παράξενο. Είχε μείνει όμως μια σκοτεινή ανάμνηση.
Όταν τελείωσε η κατασκήνωση, η Κάρμα και η μαθήτριές είχαν ένα κοινό μυστικό και μια πρωτοφανή ψυχική και σωματική εξάντληση. Εκείνο το καλοκαίρι, η Κάρμα και οι μαθήτριές της άλλαξαν ολοκληρωτικά. Δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν ακριβώς τι έγινε αλλά νοιώσανε ως τα βάθη του κορμιού τους πως ήταν μάρτυρες και θύματα της εκδήλωσής μιας ακατανόητης υπερδύναμης!
Η Κάρμα ύστερα από λίγο πέθανε και κανένα από τα κορίτσια δεν έφτασε τα 30 έτη.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 1945
Η επιστήμη μέσω της φυσικής και της χημείας είχε διασπάσει το άτομο, μπορώντας πλέον να αντλήσει τεράστιες ποσότητες ενέργειας και έκανε ακόμα ένα θριαμβευτικό βήμα προς την ενθρόνισή της ως την απόλυτη θρησκεία.
Μέσα στην δίνη του Πολέμου και ενώ υποτίθεται ότι η ανθρωπότητα ήταν συσπειρωμένη αντιμετωπίζοντας το πιο επικίνδυνο των τεράτων, τον Χίτλερ, οι Αμερικανοί (με την προτροπή πολλών ‘φωτισμένων’) ήδη είχαν αρχίσει ένα μυστικό και ταχύτατο αγώνα δρόμου με στόχο να φτιαχτεί ένα υπερόπλο που θα υπερασπίζεται τις Αξίες τους ενάντια σε όποιο άλλο ‘τέρας’ τολμήσει να τις αμφισβητήσει!
Λίγο μετά αφού έχασε ο Χίτλερ, από τους Σοβιετικούς κατά κύριο λόγο, οι Αμερικανοί ζήτησαν άνευ όρων παράδοση από την Ιαπωνία, όχι γιατί κινδύνευε η ανθρωπότητα αλλά γιατί ενδεχομένως να κινδύνευε η πρωτοκαθεδρία τους.
Έτσι, γρήγορα-γρήγορα φτιάξανε το υπερόπλο και η ατομική βόμβα ήταν έτοιμη το 1945. Πριν πέσει στα κεφάλια των Γιαπωνέζων, στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, φρόντισαν να δοκιμάσουν την αποτελεσματικότητά της στην ίδια τους την χώρα. Τον Ιούλιο του 1945 συνωμοτικά άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως όταν έσκασε η πρώτη ατομική βόμβα στο Νέο Μεξικό, σε μια πανέμορφη περιοχή που 240 χιλιόμετρα περιμετρικά του σημείου 0 ζούσαν περίπου 500 χιλιάδες άνθρωποι.
Σε όσους αναρωτήθηκαν για την έκρηξη η κυβέρνηση είπε ότι έσκασε μια αποθήκη πυρομαχικών!
60 χιλιόμετρα πιο πέρα από την πυρηνική έκρηξη ήταν μια κατασκήνωση χορού κορασίδων.
Στο τέλος του Πολέμου ο Γκέμπελς, ως άλλος ένας μανιακός δολοφόνος που σέβεται τον εαυτό του και πριν το τέλος του λέει και κάποιες αλήθειες, είπε ότι η έκβαση του Πολέμου και μόνο, θα κρίνει ποιοί θα γραφτούν στην Ιστορία ως μεγάλοι πολιτικοί ή μεγάλοι εγκληματίες!
