Το περιοδικό «gr design» κάλεσε δημιουργούς, γραφίστες και εικαστικούς να δημιουργήσουν αφίσα με θέμα την Covid-19, με αφορμή κείμενο του Γ. Νταλάρα στο διαδίκτυο. O Δήμος Καισαριανής στηρίζει την προσπάθεια και εκθέτει 40 αφίσες στο αστικό τοπίο της πόλης
«Αναζητούμε την ομορφιά ξορκίζοντας το ζόφο».
Με αφορμή ένα κείμενο του Γιώργου Νταλάρα στο Διαδίκτυο, το περιοδικό διοργάνωσε κάλεσμα σε δημιουργούς της οπτικής επικοινωνίας, γραφίστες και εικαστικούς, για να δημιουργήσουν μια αφίσα με θέμα την Covid-19. O Δήμος Καισαριανής στηρίζει την προσπάθεια και εκθέτει 40 αφίσες στο αστικό τοπίο της πόλης.
Ο τρόπος προσέγγισης για τον σχεδιασμό ήταν ελεύθερος. Αφορούσε είτε την υγειονομική κατάσταση, είτε το σύστημα Υγείας, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους αστέγους, τους πρόσφυγες, τα κλειστά σχολεία, τη μοναξιά, την οικογενειακή κακοποίηση, την αισχροκέρδεια, τα αδέσποτα, την οικονομία έτσι όπως διαμορφώνεται, την ΕΕ, τους ηγέτες, όλα όσα εμπεριέχουν μια σχέση με την πανδημία στην ελληνική και την παγκόσμια πραγματικότητα. Οι συμμετοχές έφτασαν τις 300 και η επιλογή για τις φιναλίστ αφίσες ήταν δύσκολη. Εκτός από ελληνικές συμμετοχές στάλθηκαν αφίσες από Κίνα, Ισπανία και Ισραήλ.
O Γιώργος Νταλάρας έγραφε:
Θα ’θελα να ’ξερα ποιος µας κάνει αυτό το κακόγουστο αστείο! Το λέει ο Ιονέσκο για τον θάνατο… Κατεβάσαµε ξανά τα βιβλία που τα περιγράφουν όλα. «Tο παιχνίδι της σφαγής», αλλά αυτό είναι θέατρο του παραλόγου. «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», αλλά αυτό είναι µυθιστόρηµα. «Το δεκαήµερο του Βοκακίου», ο «Λοιµός» του Θουκυδίδη, αλλά αυτό είναι Ιστορία. Τώρα το ζούµε πραγµατικά, καθηµερινά. Μικρές και µεγάλες ιστορίες µνήµης…
Έξω απ’ το σπίτι λίγα πράγµατα. Καµιά βόλτα µε τη µηχανή ή µε το αυτοκίνητο, ή περπάτηµα µε αποστάσεις ασφαλείας. Είµαστε ψύχραιµοι όσο µπορούµε και προσπαθούµε να κρατάµε την επικοινωνία µε τους φίλους και πιο πολύ µε τους µοναχικούς δικούς µας ανθρώπους. Τους µιλάµε. Μας έχουν ανάγκη και τους έχουµε.
Πέρα όµως απ’ αυτό, δύο πράγµατα µε ανησυχούν. Αυτή η πρόβα generale της εργασιακής και κοινωνικής αποµόνωσης και µοναξιάς. Φοβάµαι µη γίνει συνήθεια αυτή η ανάγκη. Γι’ αυτό το αναφέρω. Δεν θέλω ν’ αντικαταστήσει αυτή η απομόνωση τη ζωντανή επαφή, τη συνεργασία, τη συναισθηµατική εγγύτητα, τους φίλους, την κοινή µας ζωή. Και το άλλο, εξίσου σοβαρό, είναι αυτή η αµηχανία, η ανηµπόρια του να προσφέρουµε κάτι για το κοινό καλό. Να σφίξουµε το χέρι του διπλανού µας, να συµµετέχουµε σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεµο, να ξεπεράσουµε τον εαυτό µας. Βλέπω τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε όλο τον κόσµο, αυτούς τους ήρωες που δεν γνωρίζουµε καν τα ονόµατά τους, και πάνω τους έχουµε εναποθέσει όλες τις ελπίδες µας. Πώς θα τους το ανταποδώσουµε στο τέλος αυτού του εφιάλτη; Μένουµε σπίτι περιµένοντας την επόµενη µέρα. Τότε που θα µετρήσουµε ξανά τις δυνάµεις µας και θα µπούµε ξανά στην κοινή ζωή. Θα κλάψουµε γι’ αυτούς που δεν τα κατάφεραν, γνωστούς και αγνώστους, γι’ αυτούς τους εκατοντάδες που είδαµε να µεταφέρουν τα στρατιωτικά καµιόνια στο Bergamo. Θα αγκαλιάσουµε τους συγγενείς τους, αυτούς που δεν µπόρεσαν να τους κλείσουν τα µάτια, θα τους πούµε ένα τραγούδι παρηγοριάς! «Δεν είχε κάποιον να του κλείσει τα µάτια» λέει ο λαός σαν την ύστατη δυστυχία.
Προς το παρόν µένουµε σπίτι και µαθαίνουµε να ζούµε την ανατροπή, µε τους όρους της δικής µας αξιοπρέπειας, της δικής µας ηθικής, µε αισιοδοξία, αναζητούµε την οµορφιά, ξορκίζοντας τον ζόφο».
Πηγή: grdmagazine.gr
