Στο ρόλο του Ινδιάνου, ο Βασίλης Π.
Μια νέα και ανέμελη προσπάθεια, γνώμης και κριτικής σκέψης, με την απαραίτητη σοβαρότητα, που απαιτεί η κατάστασις, αλλά και το αναγκαίο χιούμορ. Παραπολιτικές αναλύσεις, απύθμενου βάθους, συνάμα και πρωτότυπης ρηχότητας. Θα είμαστε εδώ, για να βλέπουμε, να αναλύουμε, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Σπανίως δε, για να επαινούμε. Ο φτωχός Ινδιάνος, μέσα στο τσαντίρι του, ως βαθυστόχαστος αναλυτής, θα σκέφτεται, θα αναλύει και θα προβληματίζεται. Από την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, στη χώρα, μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Ό,τι του φανεί, δηλαδίς….
Ο αδελφός χειμώνας, ήρθε για τα καλά, στην ανοιχτή πεδιάδα, που είχε στήσει την σκηνή του, ο μοναχικός Ινδιάνος μας. Ένας κρύος αγέρας φύσηξε, στιγμιαία, μα δυνατά. Παρασέρνοντας, φύλλα, από μια εφημερίδα, των χλωμών προσώπων. Ο γέρο Ινδιάνος, άρπαξε μια σελίδα που γύρναγε κοντά στο έδαφος, και έκατσε να την μελετήσει. Καταλάβαινε τη γλώσσα τους, μα δεν καταλάβαινε τις Κοινωνίες τους. Διάβασε, στην κορυφή, της σελίδας:
«Επανέρχεται ο εφιάλτης του χρέους;» Κοίταξε τα γράμματα, όλο απορία. Τι είναι χρέος, αναρωτήθηκε… Και συνέχισε, να διαβάζει, πιο κάτω:
«Σύμφωνα με τις φθινοπωρινές προβλέψεις της Κομισιόν, το χρέος για το 2020 αναμένεται να ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ, ενώ η ύφεση φτάνει το -9%.» Τα μάτια του Ινδιάνου, άνοιξαν διάπλατα. Δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά, σκέφτηκε, αυτή η Κομισιόν, κάτι κακό θα ζητάει, από τα χλωμά πρόσωπα, που κατοικούν τριγύρω. Συνέχισε να διαβάζει, όλο απορία:
«Στις αρχές του 2020 το οικονομικό επιτελείο στην Αθήνα ήλπιζε να επιτύχει μείωση του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα, μετά από διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ώστε να εξασφαλίσει δημοσιονομικά περιθώρια για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της εισφοράς αλληλεγγύης». Πάει, χάθηκα, σκέφτηκε. Ο λευκός άνθρωπος εδω, άρχισε να μιλάει άλλη γλώσσα, που δεν καταλαβαίνω…. Με κόπο, διάβασε, δύο παραγράφους ακόμα :
«ο κεντρικός τραπεζίτης Γιάννης Στουρνάρας δήλωσε ότι το χρέος παραμένει βιώσιμο μέχρι το 2030, παρά την αύξησή του ως ποσοστό του ΑΕΠ»….
«….η Ελλάδα δανείζεται με χαμηλά επιτόκια, αλλά αυτή η ασπίδα δεν είναι ανθεκτική και δεν είναι μόνιμης διάρκειας». Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα της Ιαπωνίας, η οποία έχει χρέος που υπερβαίνει το 250% του ΑΕΠ.»
Φτάνει, σκέφτηκε ο σοφός γέρο Ινδιάνος, οι Κοινωνίες των λευκών, δεν με αφορούν. Μιλάνε με γρίφους, για να κάνουν τη ζωή τους πιο δύσκολη. Σήκωσε τους ώμους του, όλο απορία. Τουλάχιστον, δεν με φτάνουν αυτά των λευκών, ίσως όλα τους τα κακά, ξεκινάνε από αυτή τη μαγική λέξη, που δεν γνωρίζω….το χρέος…
