του Νεκτάριου Θεοδώρου
-Εδώ βλέπω όμως μικρέ μου φίλε, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Διακρίνω πολύ ψέμα. Άνθρωποι βουτηγμένοι από την κορυφή ως τα νύχια μες στο ψέμα. Για την επιβεβαίωση. Για την υπεροχή. Για την εξουσία. Για το όνομα. Για το βίτσιο και για πολλά άλλα λάθος κείμενα!
Αλλά να ξέρεις.
Οι ψεύτικοι άνθρωποι φοβούνται το φως.
Οι ψεύτικοι άνθρωποι κρύβονται πίσω από τις σκιές τους. Κι αυτό είναι άγραφος νόμος. Όταν ένας άνθρωπος κυνηγάει τη σκιά του κι όχι η σκιά του αυτόν, τότε υπάρχει μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.
Αυτοί, τρομάζουν με την ιδέα ότι θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός τους εαυτός. Η ασχήμια της ψυχής τους. Τρομάζουν με το που βλέπουν στον καθρέφτη τον χαρακτήρα τους αντί για την υποτιθέμενη ψεύτικη κι αυτή με τη σειρά, ομορφιά τους. Υπερόπτες και εγωκεντρικοί. Όλα για το δικό τους χατίρι. Έτσι λοιπόν φτιάχνουν δικές τους δήθεν ιστορίες, όπως τους βολεύει, για να μπορέσουν να μπουν στις ζωές των άλλων, να τους κερδίσουν και μετά να αρχίσει αυτή η φρικτή χειραγώγηση. Για το δικό τους και μόνο όφελος. Το ένα ψέμα μετά το άλλο. Και στο επόμενο βήμα, ένα μεγαλύτερο καινούριο ψέμα για να καλύψει το προηγούμενο. Εκεί πρέπει να έχεις να μάτια σου ανοιχτά μικρέ μου φίλε. Ο διάολος βλέπεις έχει πολλά πόδια, κάποιο θα σπάσει.
Λίγο παρατηρητικός να είσαι και θα καταλάβεις το παιχνίδι τους και τότε απλά κάνε στην άκρη και κοίτα τους να ξεθωριάζουν μπρος στα μάτια σου. Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο εσύ. Τους εκδικείται το ίδιο τους το μυαλό, το ίδιο τους το σώμα. Οι ψεύτικοι άνθρωποι, να ξέρεις μικρέ, αρνούνται πεισματικά τα πάντα. Αρνούνται τον ρομαντισμό, την ευαισθησία. Χλευάζουν την ομορφιά, τα ερωτευμένα ζευγάρια, τις πιο δυνατές και όμορφες στιγμές. Κι όλα αυτά, γιατί δεν είναι άξιοι να τα υποστηρίξουν οι ίδιοι. Άνθρωποι βαμπίρ που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ρουφούν την ενέργεια των άλλων. Άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα που νοιάζονται μόνο και μόνο για τον εαυτό τους. Νάρκισσοι. Δυο τρία όμορφα λόγια για να δείξουν χαρακτήρα, διαφορετικότητα και μετά… η μιζέρια και η άρνηση φωλιάζουν μέσα στην μαύρη ψυχή τους. Γιατί έτσι είναι. Έτσι έχουν μάθει. Να ζουν απ’ τις ζωές των άλλων. Να είναι πάντα το θύμα και ποτέ ο θύτης. Πάντα ο αδικημένος και ποτέ ο ηθικός αυτουργός και πάντα με μια αστεία, μια γελοία δικαιολογία στο τσεπάκι.
-Κρύβονται καλά όμως.
-Αυτή είναι και η τέχνη τους. Αποτέλεσμα της άρρωστης μιζέριας τους. Το νου σου, μικρέ!
