Του Σωτήρη Παπαμιχαήλ
Όμορφη, μα και δύσκολη πόλη ο Βύρωνας. Χτισμένος στους πρόποδες του Τρελού (Υμηττός) έχει την τύχη να βρίσκεται στα πόδια ενός υπέροχου κι απρόβλεπτου βουνού (μεταξύ μας βέβαια όπως πάει σε λίγα χρόνια το βουνό θα το βλέπουμε μόνο σε φωτογραφίες και θα μας έχουν μείνει οι ανηφοριές). Χτίστηκε ως οικισμός στις αρχές του 1900 με αποτέλεσμα σήμερα να συνδυάζει γραφικά στοιχεία της εποχής εκείνης, όπως τα γοητευτικά σοκάκια, που τα περπατά ο άνεμος και καθαρίζει την ατμόσφαιρα, με την αποκρουστική κουλτούρα της αντιπαροχής, της δεκαετίας του ’60. Κι όσο περνά ο χρόνος, δυστυχώς αυτή η στρεβλή, χωρίς όραμα «ανάπτυξη» κερδίζει χώρο. Τα στενάκια πια μεταφέρουν τον βρωμερό αέρα των φρεατίων, των λυμάτων και τα περιδιαβαίνουν αρουραίοι, τα ιστορικά κτίρια του είτε θυσιάζονται στο βωμό των πολυκατοικιών, είτε ντύνονται με «βιοκλιματικό αλουμίνιο», όπως καλή ώρα το παλιό δημαρχείο κα.
Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού μιλάμε για μια κατάσταση που διαρκεί κοντά 100 χρόνια και εκφράζει τον τρόπο «μεγάλωσαν» σχεδόν όλες οι πόλεις της χώρας μας; Τι μ’ έπιασε με τον Βύρωνα; Ας το ξεκαθαρίσω λοιπόν. Οι σκέψεις αυτές ξεκίνησαν μετά από ένα κάλεσμα, την Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020, από τη συλλογικότητα «Ενάργεια» με στόχο να ενημερώσει τις εφημερίδες της πόλης, τις παρατάξεις και το σωματείο, για το φαινόμενο της κακοδιοίκησης και την κατάσταση που επικρατεί στα οικοδομικά τετράγωνα που περιλαμβάνονται μεταξύ των οδών Αδ. Κοραή, Νεοπτολέμου, Βρυούλων και Ολυμπιάδος.
Με βάση την ενημέρωση που είχαμε, η συλλογικότητα από το καλοκαίρι του 2019 «ενόχλησε» πολλές φορές τη Δημοτική Αρχή και τις υπηρεσίες του Δήμου, για το θέμα της κατάστασης των δρόμων και τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της περιοχής, χωρίς να πάρει απάντηση. Κατέθεσε ερωτήματα και αιτήματα στο δημοτικό συμβούλιο (ερώτηση κατέθεσε και η ΡΕΚ Βύρωνα). Επειδή, όμως τα ερωτήματα δεν απαντήθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο (ούτε και στη ΡΕΚ), στις 11 Αυγούστου 2020, ζητήθηκε η διαμεσολάβηση του Συνηγόρου του Πολίτη. Με την πίεση αυτή κατάφερε να πάρει τελικά κάποιες απαντήσεις από τις υπηρεσίες του Δήμου.
Απαντήσεις όπως:
«Τα τμήματα των οδών ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΥ (ΚΟΡΑΗ-ΒΡΥΟΥΛΩΝ) ΒΡΥΟΥΛΩΝ (ΕΜΠΕΔΟΚΛΕΟΥΣ-ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΥ) βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση.
Το τμήμα της οδού ΒΡΥΟΥΛΩΝ (ΑΡΥΒΒΟΥ-ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ) εκ παραδρομής δεν μπήκε στο πρόγραμμα ασφαλτόστρωσης και ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
Όλα τα παραπάνω τμήματα οδών ΘΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ σε νέο έργο ασφαλτοστρώσεων».
Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Οι εικόνες μιλάνε καλύτερα από εμένα και δείχνουν το μέγεθος της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Πιστεύω ειλικρινά, πως όταν κάποιος περπατά σ’ αυτή την πόλη βιώνοντας αυτή την κατάσταση (μια και τα ίδια συναντά σε πολλές γειτονιές της πόλης) είναι λογικό να σκεφτεί ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;
Κι εδώ μου έρχεται στο νου ο στίχος: Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης, μα φταίει κι ο ίδιος ο λαός, γιατ’ είναι μαραζιάρης!!!
Φταίμε ως λαός, γιατί ψηφίζουμε όσους μας κορόιδεψαν, όσους μας απογοήτευσαν. Φταίμε γιατί όλοι γκρινιάζουμε, αλλά δεν διεκδικούμε. Φταίμε γιατί καθόμαστε στον καναπέ κι αφήνουμε στους άλλους τον αγώνα. Φταίμε γιατί δεν συμμετέχουμε κι αν δεν αλλάξουμε εμείς, τίποτα δεν θ’ αλλάξει.
