Στην Ελλάδα ένας άνθρωπος με ανίατη ασθένεια ή μη αναστρέψιμη κινητική αναπηρία πρέπει ανά διετία να υποβάλλεται σε κλινική εξέταση από την ιατρική επιτροπή στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, η οποία αποφασίζει εάν είναι δικαιούχος αναπηρικής σύνταξης και αυτό το «αστείο» πρέπει να τελειώσει τώρα κύριε Κωστή Χατζηδάκη!
Το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας δεν κρίνεται ούτε από την ένδοξη ιστορία της, ούτε από την υψηλή τέχνη, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες της, ούτε και από τη βαριά βιομηχανία, αλλά από τον σεβασμό που επιδεικνύει προς τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Δεν θα αναφερθώ στα χιλιογραμμένα και χιλιοειπωμένα προβλήματα της καθημερινότητας, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι άνθρωποι με μειωμένη κινητικότητα, ούτε και οι χιλιάδες γονείς ανθρώπων με νοητικά προβλήματα, που φοβούνται να πεθάνουν, επειδή ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα καταλήξουν σε ιδρύματα, τα οποία προσβάλλουν κάθε έννοια πολιτισμού. Το τελευταίο σαφώς έχει να κάνει με τις ανεπαρκείς υποδομές, αλλά κυρίως με την ελλιπέστατη επάνδρωση καταρτισμένου προσωπικού σε αυτές που ήδη υπάρχουν.
Θα καταγράψω τον Γολγοθά των ανθρώπων, που σαν να μην έφταναν τα χτυπήματα της μοίρας που υπέστησαν, το ανάλγητο κράτος Πρόνοιας -οποία ειρωνεία- τους αφήνει από τη μία μέρα στην άλλη χωρίς οικονομικούς πόρους και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έως ότου η περίφημη Επιτροπή να πιστοποιήσει εκ νέου τη μη αναστρέψιμη αναπηρία…
Όποιος έχει συνοδεύσει δικό του άνθρωπο σε Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού μετά την εξαετία (δηλαδή τρεις διαδοχικές πιστοποιήσεις) αναγνωρίζεται κάποιος ως δικαιούχος αναπηρικής σύνταξη εφ’ όρους ζωής.
Αν εσύ που διαβάζεις νομίζεις ότι δεν σε αφορά, φοβάμαι ότι δεν έχεις ιδέα για το πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή…
Ο Νίκος είναι 22 χρονών μεγαλωμένος στην Πάτρα. Μελαχροινός, ψηλός, αθλητικός γεμάτος ζωή. Πρώτος στα μαθήματα και στην παρέα από μικρός, μεγάλωσε με τη μητέρα του, αφού ο πατέρας του ήταν σταθερά απών από τη γέννηση του. Πέρασε στην πρώτη επιλογή του με την κορυφαία βαθμολογία και το δώρο της μητέρας του ήταν μία KTM SMT 990. Του την είχε υποσχεθεί και εκείνος με την σειρά του είχε υποσχεθεί ότι θα φορά πάντα κράνος. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Όχι, δεν ήταν να περάσει στην σχολή της επιλογής του, αυτό ήταν δεδομένο, ήταν να καβαλάει τη μηχανή που είχε αφίσα δίπλα από το κρεβάτι στο πατρικό του σπίτι. Τότε που έκλεινε τα μάτια του κοιτάζοντάς την και ένιωθε τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας όταν σε χτυπά ο αέρας στο πρόσωπο κι εκεί μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έσφιγγε πιο δυνατά τη γροθιά του δεξιού του χεριού για να ανοίξει νοητά το γκάζι.
Έτσι αχόρταγα, ξεχύθηκε σε έναν κεντρικό άξονα της πόλης, τα ξημερώματα της Κυριακής, δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Είχε επιστρέψει από τη Θεσσαλονίκη όπου φοιτούσε και βγήκε με τους παιδικούς του φίλους. Ήπιε μόνο ένα ποτό, γιατί δεν ήθελε να οδηγήσει υπό την επήρεια μέθης. Ποτέ δεν το έκανε. Λίγα μέτρα από το σπίτι του ένα αυτοκίνητο παραβίασε ερυθρό σηματοδότη. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ένιωσε όλες τους τις αισθήσεις να ξυπνούν, μάταια πάτησε τα φρένα, ακαριαία άκουσε τον θόρυβο από τη λαμαρίνα, έναν οξύ πόνο και μετά δεν θυμάται τίποτα.
Ξύπνησε στο νοσοκομείο έπειτα από ένα πολύωρο δύσκολο χειρουργείο που οι γιατροί πάλεψαν για τη ζωή του, του είπαν. Τον είχαν βρει τέσσερις ώρες αργότερα, αφού οδηγός του άλλου αυτοκινήτου τον εγκατέλειψε, του είπαν. Σώθηκε από θαύμα, του είπαν. Δεν του είπαν αμέσως ότι δεν θα μπορούσε πια να ξαναπερπατήσει.
Ίσως γιατί και η ίδια του η μάνα αρνήθηκε να το πιστέψει. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα ξοδέψουν ότι περιουσία είχαν για να τον τρέξουν στους καλύτερους γιατρούς στο εξωτερικό και στα πιο σύγχρονα κέντρα αποκατάστασης. Αυτό στη Σουηδία, κόστιζε 40.000 την ημέρα, έχοντας προηγηθεί τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις, με την τελευταία σε πειραματικό στάδιο…
Όταν πια η οικογένεια ξεπέρασε την αρχική άρνηση και αποδέχτηκε το αμετάκλητο της κατάστασης του, ότι δηλαδή πια ο Νίκος θα κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, η μάνα του κίνησε τις διαδικασίες για να βγάλει αναπηρική σύνταξη. Δεν πρόλαβαν, έφυγε έξι μήνες μετά χτυπημένη από τον καρκίνο.
Ο Νίκος είναι πια 28 ετών ανήμπορος και δεν έχει εισοδήματα. Προσπαθεί να κινήσει μόνος του τις διαδικασίες για να περάσει από τα ΚΕΠΑ. Βιώνει το πιο σκληρό πρόσωπο της ελληνικής γραφειοκρατίας, αφού πρέπει να συγκεντρώσει ένα σωρό έγγραφα που γνωματεύουν την κατάσταση της υγείας του από γιατρούς δημόσιου νοσοκομείου.
Με τη βοήθεια φίλων και συγγενών τα καταφέρνει, όπως καταφέρνει τόσο καιρό να ζήσει από τα λιγοστά χρήματα που συγκεντρώσουν και το φαγητό που του εξασφαλίζουν σε καθημερινή βάση. Το πολυπόθητο τηλεφώνημα για το ραντεβού στα ΚΕΠΑ γίνεται και με τη βοήθεια του κολλητού του πάει στο ΙΚΑ, όπου στεγάζονται. Τον εξετάζουν τρεις γιατροί άσχετων ειδικοτήτων με το πρόβλημα υγείας του ιδίου. Τελικά, πιστοποιείται το προφανές και η σύνταξη βγαίνει τους επόμενους μήνες.
Τόσο έκανε υπομονή… άντεξε λίγο ακόμη. Και ενώ προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μία σειρά κι έχει ξεκινήσει να παρακολουθεί ξανά τα μαθήματα έχοντας πετύχει να πάρει μεταγραφή στον τόπο κατοικίας του, ξαφνικά μία μέρα πάει να σηκώσει χρήματα για να πληρώσει την κυρία Ελένη που τον βοηθά στο σπίτι και διαπιστώνει ότι ο λογαριασμό του είναι άδειος… «Μα πώς αναρωτιέται… αφού οι άλλοι πληρώθηκαν». Είχε παρέλθει διετία…
Δεν ήξερε ότι πρέπει να ξαναπεράσει από επιτροπή. Τους επόμενους μήνες δεν είχε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν είχε οικονομικούς πόρους. Στηρίχτηκε ξανά στους συγγενείς και τους φίλους, τους οποίους αν δεν είχε θα ήταν στο δρόμο. Τους χρωστούσε τη ζωή του, κυριολεκτικά. Όλοι πάλι έβαλαν το χέρι στην τσέπη και η κυρία Ελένη ακόμη συνέχισε να τον φροντίζει χωρίς να πληρώνεται, παρότι και η ίδια είχε τεράστια ανάγκη τα χρήματα.
Μάζεψε ξανά τα απαραίτητα έγγραφα από δημόσιο νοσοκομείο και πήγε το πρωί της περασμένης Πέμπτης στα ΚΕΠΑ. Άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε δύο άντρες και μία γυναίκα πίσω από ένα μεγάλο γραφείο. Τον καλωσόρισε η γυναίκα ευγενικά παίρνοντας το φάκελο του μπροστά της. Ο ένας άντρας χάζευε έξω από το παράθυρο καθώς έτρωγε μία τυρόπιτα. Ο δεύτερος όμως, παρότι έβλεπε τα ατροφικά του πόδια έκανε ένα σωρό ερωτήσεις που τον έκαναν να νιώθει άβολα, αναφορικά με τη σεξουαλική του ζωή, με τις φυσικές του ανάγκες… Εν τέλει πιστοποιήθηκε ότι το ποσοστό αναπηρίας του ήταν άνω του 82% και πάλι, όμως η σύνταξη του δεν θα είναι εφ’ όρους ζωής, διότι σύμφωνα με το ελληνικό δημόσιο είναι πιθανό την προσεχή διετία να κατέβει ο Ιησούς επί γης και να κάνει ένα remake του γνωστού θαύματος, το οποίο εορτάζεται 21 ημέρες μετά το Πάσχα, η Κυριακή του Παράλυτου, όταν του είπε στον ασθενή «άρον τον κράββατον σου και περιπάτει».
Ο Νίκος δεν είναι η μοναδική περίπτωση, είναι η κυρία Άννα που στα 58, υπέστη μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες λόγω ανευρύσματος, είναι ο Θανάσης που σε 24 σηκώθηκε το πρωί και δεν μπορούσε να περπατήσει γιατί τα πόδια του είχα μουδιάσει εξαιτίας της σκλήρυνσης κατά πλάκας που διαγνώστηκε δύο χρόνια μετά, είναι η Γιώργος που δούλευε λιμενεργάτης και σε ένα εργατικό ατύχημα έχασε τα δυο του χέρια. Ο Νίκος, η Άννα, ο Θανάσης και ο Γιώργος σε ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου ταλαιπωρούνται και εξευτελίζονται, ζώντας με δανεικά ή φιλανθρωπίες διότι το κράτος, κρατά μία πισινή, μήπως ξαναφυτρώσουν χέρια, μήπως στη διετία η ΣΚΠ πάψει να είναι ανίατη ασθένεια, ή μήπως και οι μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες γίνουν αναστρέψιμες.
Κουραστήκαμε να παίζετε με την νοημοσύνη μας, εξαντληθήκαμε σωματικά, ψυχικά και οικονομικά πολεμώντας για τα αυτονόητα, βλέποντας τους αγαπημένους μας να υποφέρουν διπλά, αλλά δεν θα σταματήσουμε να πολεμούμε μέχρι να δικαιωθούν, γιατί σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε όλοι υποψήφια θύματα…
Πηγή:sdna.gr
