Γράφει ο Σπύρος Τζόκας
Αργά το βράδυ κάπου στην πάνω Καισαριανή……..
«Καλώς τον….έλα πέρασε. Πώς και πώς σε περίμενε. Τα λεπτά μετρούσε. Τρέλα με αυτή την ομάδα στην ηλικία του, ήμαρτον….».
Στην πόρτα με υποδέχθηκε η κυρά Βαγγελιώ, η χρόνια συντρόφισσα του Μπάρμπα Νίκου.
«Μπάρμπα Νίκο κερδίσαμε, ανεβήκαμε. Χαμός έγινε στο γήπεδο. Θα σου δείξω και το video που σου υποσχέθηκα. Μετά από χρόνια και πάλι στις εθνικές κατηγορίες….»
Άστραψε το πρόσωπο του. Στηρίχθηκε στο Π που είχε δίπλα στην πολυθρόνα και σηκώθηκε να με αγκαλιάσει. Σαν να μου φάνηκε να κυλάει και ένα δάκρυ.
«Σε περίμενα…Βαγγελιώ το τσίπουρο..».
Σέρβιρε δυο σφηνάκια τσίπουρο και άφησε το μπουκάλι στο τραπεζάκι..
«Το άκουσες πατέρα. Ο μικρός όπως τον αποκαλούσες μας έφερε τα καλύτερα νέα. Πήρα χρόνια ζωής. Η ομάδα σου πατέρα, η ομάδα μας, η ιστορία μας, η Καισαριανή μας γιορτάζει και πάλι σήμερα».
«Σαν τον φοίνικα μπάρμπα Νίκο που έχει τη μοναδική ικανότητα να αναγεννιέται από τις στάχτες του, οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά».
«Ναι δάσκαλε»….. Έτσι με αποκαλεί, αν και με γνωρίζει από τα πρώτα βήματα μου… «σαν τον φοίνικα».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ο Φώτης και η Βαγγελιώ έφεραν στη ζωή τον Νικολάκη, μπάρμπα Νίκο τον λέμε εμείς σήμερα. Οικογένεια προσφύγων στην Καισαριανή, στις παράγκες αρχικά και στη συνέχεια στα πλινθόκτιστα. Ο μπάρμπα Νίκος καυχιέται ότι γεννήθηκε με ένα πρωτάθλημα Ελλάδας, εκείνο του 1934, της ΝΗΑΡ ΗΣΤ.
«Όπως τότε δάσκαλε στα γεννητούρια μου…»
Διέκοψε από συγκίνηση, έβρεξε τα χείλη του με το τσίπουρο και συνέχισε:
«Όπως τότε…. Το όνομα μιας μικρής συνοικίας ακούσθηκε σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό μας έκανε όλους περήφανους, εμάς τους τουρκόσπορους, τους κυνηγημένους, τους ογλούδες….ναι σου λέω περήφανους. Έτσι και ο πατέρας μου… Λίγο η αγάπη του για την ομάδα αυτή, λίγο η χαμένη περηφάνια της προσφυγιάς, τον απογείωναν στην ευτυχία».
Ο μπάρμπα Νίκος, έμεινε μικρός ορφανός και πάλεψε στη ζωή του, πάντα όρθιος, αξιοπρεπής και πάντα ΝΗΑΡ ΗΣΤ. Δεν έχανε αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Την είδε ψηλά, την είδε και χαμηλά. Πάντοτε, όμως, ήταν εκεί, δίπλα, στις καλές και κακές στιγμές.
Και τώρα πάλι αναστημένος. Εκείνος συνηθίζει να πηγαίνει για ύπνο από τις 9 κάθε βράδυ. Ε, στα ογδόντα τόσα χρόνια του, δεν το σηκώνει το ξενύχτι. Το βράδυ, όμως αυτό μετά από τόσα χρόνια ξηρασίας το χάρηκε και πανηγύρισε την επάνοδο της ΝΗΑΡ ΗΣΤ στις εθνικές κατηγορίες. Συγκινημένος ο μπάρμπα Νίκος ήπιε και μια και δυο… γουλιές ρακί.
«Μου το απαγορεύουν…στην παρανομία και αυτό. Τον καφέ και το τσιπουράκι τα έχω κρυμμένα και είναι συντροφιά μου. Να σου πω και ένα μυστικό: έχω και ένα πακέτο τσιγάρα και καπνίζω που και που στη ζούλα από τη γυναίκα μου.. Καλά είμαι, δεν έχω παράπονο. Αν δεν χρώσταγα κιόλας….»
Επανήλθε αμέσως…
«Τέλος πάντων. Τώρα χαρές έχουμε. Στην υγειά μας….στην υγειά των παιδιών που μας δίνουν τέτοιες χαρές….Να χαίρεσαι το καμάρι σου. Εδώ να μείνει στην ομάδα μας, στην Ιστορία μας..»
«Έτσι είναι μπάρμπα Μήτσο……..Μια ομάδα σαν Ιστορία. Μια μεγάλη Ιστορία που προσπάθησα να συνοψίσω σε ένα βιβλίο!!! Στο έδωσα και σου άρεσε. Είμαι περήφανος που βρίσκομαι και εγώ σε ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης αυτής Ιστορίας ως αθλητής, αλλά κυρίως ως φίλαθλος μισό αιώνα περίπου.. Και τώρα είμαι διπλά συγκινημένος γιατί στην ομάδα αυτή μετέχει και ο γιος μου ο Κωνσταντίνος. Συγχαρητήρια πολλά στους αθλητές της ομάδας που έδωσαν την ψυχή τους, στο προπονητικό team, στον Πέτρο Καραμπά και στον υπέροχο φίλαθλο κόσμο που βοήθησε την ομάδα. Συγχαρητήρια και στην εφηβική ομάδα μας που ανέβηκε και αυτή κατηγορία. Στην υπέροχη αυτή παρέα..»
Σηκώθηκα μετά το τρίτο τσίπουρο..
«Δάσκαλε να μου φιλήσεις τον μικρό και να τον προσέχεις. Θυμάσαι τι σου έλεγε ο Κώστας(Πολίτης);
«Θυμάμαι μπάρμπα Νίκο….. Θα τον προσέχω… και για όσους στενοχωρήθηκαν ή θύμωσαν (κάποιοι μάλιστα με απρεπή και ασεβή τρόπο, συνηθίζεται και αυτό) για όσα κακώς κείμενα κατήγγειλα, έχω μόνο μια ευχή: να είναι γερά και δυνατά τα παιδιά τους και να μην νοιώσουν ποτέ αυτά που εγώ ένοιωσα το ατελείωτο εκείνο βράδυ στο γήπεδο του Σπόρτιγκ».
«Καλό ξημέρωμα δάσκαλε και σε ανώτερα…..τέτοιες χαρές να έχουμε και μην χάνεσαι.»
*Ο Σπύρος Τζόκας είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας
