Γράφει ο Σπύρος Τζόκας*
«Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν». Πολλά χρόνια από τότε. Σε ένα τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Έκλαψα. Ο φίλος μου εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Τότε τον έβαλα στη ζωή μου… έτσι μονομερώς. Τον θεωρούσα δικό μου άνθρωπο. Και αυτός ποτέ δεν με πρόδωσε… δίπλα στις χαρές και στις λύπες. Με αυτόν τον δωρικό, τον λιτό χαρακτήρα… τον ειλικρινή, τον αυθεντικό, τον ανδρικό. Ο Δημήτρης Μητροπάνος… ο Μητσάρας… συμπαραστάτης, συνοδοιπόρος, γλυκιά ανακούφιση.
Από τότε πέρασαν χρόνια… πολλά χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια κοντά μας νοερός φίλος και σύντροφος. Και η ζωή… μας την έστησε αρκετές φορές. Τώρα, όμως, ρε φίλε το παράκανε. Το στήσιμο ήταν χοντρό… και ξαφνικό. Το λένε βέβαια… από την αρχαιότητα το λένε. Η ζωή του ανθρώπου είναι εφήμερη. Δεν γνωρίζεις κάτι για την επόμενη μέρα. Η ευτυχία εναλλάσσεται με τη δυστυχία. Γι’ αυτό κανέναν μη μακαρίζεις, μη θεωρείς ευτυχή, πριν εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο. Το λένε… αλλά ποιος τους ακούει.
Συνοδοιπόρος… γιατί ήσουν από την καλή πάστα ανθρώπων. Αυτών των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να «ξεχωρίσουν απ’ τον κόσμο, αλλά να σμίξουν τον κόσμο». Γιατί δεν ήσουν ένας ακόμα τραγουδιστής… ήσουν η ψυχή του Έλληνα.
Σύντροφος… πιστός στην πορεία μας. Τότε όταν δοκιμάζαμε τα όριά μας και μας άρεσε αυτό ή αυτό μας προκαλούσε. Τότε που αρκετές φορές τρώγαμε τα μούτρα μας και δεν σταματάγαμε. Παντού, στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στα ξενύχτια, στις παρέες. Η νύχτα έπεφτε και μας χαροποιούσε. Έπεφταν οι μάσκες, τα ανθρωπάκια, οι μίζεροι και οι καταθλιπτικοί πήγαιναν για ύπνο και ο κόσμος ήταν δικός μας. Ναι, πηγαίναμε και δεν γνωρίζαμε πού θα μας βγάλει και τι θα μας βγει. Άλλοτε σε καλό, άλλοτε σε κακό. Το πρωί φορούσαμε τα μαύρα γυαλιά για να μη μας καταλάβουν ότι ήμασταν ξενύχτηδες. Νοσταλγίες άλικες, μνήμες ανάκατες, μπερδεμένες στο κουβάρι της ζωής.
Διάλεξες τον δρόμο και τον περπάτησες… τον δρόμο της ανδρείας της τόλμης και του ονείρου… τότε όταν στην πίστα τραγουδούσες για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία μας. Διαλέξαμε και μεις τον δρόμο που περπάτησες.
Καταγράφηκες στην ψυχή και την Ιστορία της Ελλάδας…
Και στη δύσκολη στιγμή αξιοπρεπής… Δεν χάλασες τίποτα. Έτσι λαμπερή ήθελες να διατηρήσεις τη μεγάλη σου αγάπη, χωρίς σκιές. Έτσι, ονειρική και ιδανική… Πόνεσες. Δεν παραδέχθηκες καμιά ήττα, όμως. Συνέχισες… όρθιος, ευθυτενής, αυθεντικός. Μέχρι τώρα. Δεν ήσουν αναγκασμένος να υποστείς το μαρτύριο της παρακμής. Στο μυαλό σου, στη φαντασία σου έμεινε αυτό που έζησες κι αυτό που έπλασες. Η ύπουλη και μίζερη καθημερινότητα δεν μπορούσε να σε νικήσει. Εξάλλου ποτέ δεν τα είχες καλά με τις δηλώσεις υποταγής… κομμουνιστής ήσουν. Ούτε στον χάρο έκανες τέτοιες δηλώσεις.
Σύντροφε, φίλε, σου οφείλω ένα ευχαριστώ για το ταξίδι που με συντρόφευσες… Στο ταξίδι αυτό που οι φαινομενικά μάταιες πράξεις οδηγούν σε κάτι που έχει αξία.
«Φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε…» Καλοτάξιδος… με μπουνάτσα… με μπουνάτσα. Και όλα τα καράβια να σφυρίζουν.
* Ο Σπ. Τζόκας είναι πανεπιστημιακός – συγγραφέας.
Πηγή: 902.gr
