Του Ξενοφώντα Χολέβα
«Θέληση» είναι η ικανότητα μας να θέτουμε στόχους και να επιμένουμε να τους πραγματοποιήσουμε ανεξαρτήτως των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουμε! «Ισχυρή Θέληση» όμως είναι μια δύναμη, η οποία μας ωθεί να αναδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες που διαθέτουμε προκειμένου να πραγματοποιήσουμε σημαντικά επιτεύγματα, υπερπηδώντας τα εμπόδια που μας προκύπτουν στη ζωη μας! Το άρθρο σήμερα αναφέρετε σε αυτούς που έχουν αποδεδειγμένα Ισχυρή Θέληση και μας δείχνουν τον τροπο να τους ακολουθήσουμε …
Αρχικά να συμφωνήσουμε ότι οι σκέψεις που ακολουθούν δεν αφορούν κάποιους άλλους, αφορούν όλους Εμάς! Όλους εμάς που είμαστε τυχεροί και δεν αντιμετωπίζουμε κάποια αναπηρία!!! Προσωπικά θεωρώ ότι ανήκω και εγώ στους πολύ τυχερούς, όχι γιατί δεν έχω αναπηρία, αλλά γιατί έχω στην ζωή μου πολλούς Φίλους με αναπηρία που με κάνουν καθημερινά να τους θαυμάζω και να είμαι πολύ περήφανος για αυτούς και για τις προσπάθειές τους να κερδίζουν τις προκλήσεις τους!
Άτομο με αναπηρία μπορεί να γίνει ο κάθε ένας μας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, είναι ίσως μια μεταβολή στη ζωή μας που την χωρίζει μια στιγμή, μια κακιά στιγμή! Ο λόγος που το θέτουμε σε μια τέτοια βάση είναι γιατί η ισότητα που διεκδικούν (και που τους οφείλουμε) τα άτομα με αναπηρία, είναι γιατί δεν διαφέρουν σε τίποτα από εμάς και τα δικαιώματά μας! Αντίθετα, είναι άτομα που προσπαθούν σκληρά για διάφορες καθημερινές δραστηριότητες που εμείς τις θεωρούμε πολύ απλές…!
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: το να πάμε στο σουπερμάρκετ να κάνουμε τα ψώνια μας αποτελεί μια απλή ρουτίνα στην καθημερινότητά μας. Ένα άτομο που έχει κινητική αναπηρία (παραπληγία) και δεν κινεί τα κάτω άκρα, ακόμα και αν έχει σημαντική αυτονομία στις κινήσεις και ανεξαρτησία και μπορεί να μετακινηθεί με το αμαξιδιό του, ή να οδηγήσει αυτοκίνητο, αντιμετωπίζει έναν απίστευτο άθλο καθημερινά! Πρέπει να καταφέρει να κινηθεί στα πεζοδρομία που επάνω τους υπάρχουν παρκαρισμένα μηχανάκια, αυτοκίνητα, σακουλές με μπάζα, υλικά ανακαινίσεων κ.α. Πρέπει να καταφέρουν να χωρέσουν ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα που αδιαφορούν ή κατά λάθος δεν έδωσαν σημασία στην ράμπα, που ποτέ κανένας οδηγός δεν σκέφτηκε ότι πρέπει να υπάρχει ένα κενό για να περνάει ένα αμαξίδιο… Πολλές φορές, επειδή η πρόσβαση από τα πεζοδρομία είναι αδύνατη, η μονή λύση είναι να κατέβουν στον δρόμο με μεγάλο ρίσκο ατυχήματος, όπως γίνεται κατανοητό! Και ενώ στα σπίτια φροντίζουμε να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, στα σουπερμάρκετ φροντίζουμε να υπάρχουν οι συνθήκες… στους δρόμους και τα πεζοδρομία δεν φροντίζουμε, αντίθετα δημιουργούμε εμπόδια με την αδιαφορία μας!
Όλοι μα όλοι οι οδηγοί που αφήνουν το αυτοκίνητο τους επάνω σε μια ράμπα για άτομα με αναπηρία και χάνουν τις πινακίδες τους, υποστηρίζουν ότι δεν θα το έκαναν ποτέ, αν το είχαν αντιληφθεί! Αυτό σημαίνει ότι η αδιαφορία μας τις περισσότερες φορές είναι ασυνείδητη. Αν είναι έτσι και έχουμε την απαραίτητη ευαισθησία να σεβαστούμε τους συμπολίτες μας, να βάλουμε στη σκέψη μας αυτές τις εικόνες, μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε σεβασμό και ισότητα στους συνανθρώπους μας με αναπηρία !
Συνήθως για να αντιληφθούμε τη πρόβλημα πρέπει να μπούμε στο πρόβλημα! Γι’ αυτό οι Μάνουλες και οι Γιαγιάδες που προσπαθούν να κυκλοφορήσουν με το καροτσάκι και το Μωράκι τους είναι πολύ κοντά στο πρόβλημα που θίγουμε σήμερα!
Η αγαπημένη μου Φίλη Κέλυ Λουφάκη, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ξιφασκίας με αμαξίδιο και Παραολυμπιονίκης λέει: «Ο κόσμος της αναπηρίας πριν το ατύχημα ήταν για μένα αόρατος, ένας κόσμος που δεν είχα βιώσει ποτέ. Μέχρι να χτυπήσω, δεν είχα δει ποτέ στον δρόμο νέα παιδιά σε αμαξίδιο… Νομίζω αυτό οφείλεται και στην κουλτούρα μας -και αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να συνομιλούμε με τα παιδιά, να προσπαθήσουμε να περάσουμε σωστές αξίες, όπως είναι η ισότητα, η διαφορετικότητα και η αποδοχή. Αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι η ενσυναίσθηση. Δεν πρόκειται ποτέ κανείς να καταλάβει εγώ τι βιώνω καθημερινά, εάν δεν μπει κατά κάποιον τρόπο στα δικά μου τα παπούτσια. Και αυτό με ποιον τρόπο γίνεται; Μόνο βιωματικά. Μέσα από ομιλίες και από δράσεις, που απευθύνονται σε όλους.» Φυσικά, πλέον, η Κέλυ σχεδόν κάθε μετρά βρίσκεται σε μια τέτοια δράση!
Ίσως θα ήταν σκόπιμο να μπει αυτό το μάθημα στα σχολεία, να ξεκινήσουμε από την Παιδεία που πρέπει να έχουμε για τέτοια θέματα. Να βγούμε μια ημέρα μαζικά και να κυκλοφορήσουμε στον Βύρωνα με αμαξίδια και με καρότσια για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα και να αλλάξουμε τη στάση μας! Να καταλάβουμε ότι δεν επιτρέπεται να κατεβαίνει ένας άνθρωπος στον δρόμο για να μπορέσει να μετακινηθεί! Κυρίως να μην αδιαφορούμε θεωρώντας ότι δεν μας αφορά!!!
Ένα άλλο σοβαρό θέμα μέριμνας είναι ότι πολλά μαγαζιά δεν έχουν στην σκέψη τους την υποχρέωσή τους να κατασκευάζουν ράμπες πρόσβασης και τουαλέτες για άτομα με αναπηρία! Σκεφτείτε το παράδειγμα ένας από τους αγαπημένους σας Φίλους να είναι σε αμαξίδιο και η παρέα σήμερα να επιλέξει να πιει το ποτό της σε ένα μαγαζί με σκαλοπάτια. Πως θα το αντιμετωπίσετε; Λείπει η ράμπα; Όχι. Λείπει η σκέψη ότι έχουμε ισότητα και σεβασμό σε όλους τους συνανθρώπους μας ανεξαιρέτως. Τους συνάνθρωπους μας με αναπηρία ούτε τους σηκώνουμε στα χεριά, ούτε τους αποκλείουμε… Επίσης, μπορεί να επισκεφθεί την τουαλέτα όταν δεν χωράει να μπει από την πόρτα καν…; Πως θα το αντιμετωπίσετε; Αυτές είναι απλές καθημερινές στιγμές δεν είναι κάτι φοβερό για εμάς! Όμως αυτές οι στιγμές είναι οι καθημερινές δυσκολίες τους, είναι οι πραγματικά αξιοθαύμαστες προσπάθειές τους να πέτυχουν και να κερδίσουν τη ζωή τους. Στηριγμένοι στην αρχή «Δεν τα παρατάμε ποτέ» κερδίζουν βήμα βήμα κάθε μέρα την αυτονομία τους, την ισότητα τους και τον σεβασμό τους από την σκληρή και αδιάφορη πολλές φορές κοινωνία!
Στόχος του σημερινού άρθρου είναι να μας ευαισθητοποιήσει ή να διακόψει την ασυνείδητη αδιαφορία μας! Οι Βυρωνιώτες είναι γνωστό ότι έχουν δείξει δεκάδες φορές τις κοινωνικές ευαισθησίες τους με διάφορους τρόπους και έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλές προσπάθειες!
Οι συμπολίτες μας με αναπηρία δεν θέλουν να ζουν μαζί μας ούτε με οίκτο ούτε με συμπάθεια! Θέλουν να νιώθουν από εμάς Ευγένεια, Πολιτισμό, Ισότητα, Σεβασμό και Αγάπη! Γιατί αν έχουμε Αγάπη και ενδιαφέρον για τον δίπλα μας, ένας από τους δίπλα μας θα είναι και ο Συμπολίτης μας με αναπηρία… Γιατί αν Αγαπούμε τον Βύρωνα πρέπει συνεχώς να προσπαθούμε να τον εξελίξουμε και να τον κάνουμε καλύτερο! Γιατί οι Βυρωνιώτες και τα Παιδιά του Βύρωνα είναι ο σημαντικότερος Βύρωνας!
Το άρθρο είναι αφιερωμένο στον Μαχητή Φίλο μου Σωτήρη γιατί μου το ζήτησε ! Στον συναθλητή μου Άρη Κατσούλη και σε όλους Εσάς και τις Οικογένειές σας που ενώ σας αδικούμε, εσείς μας κάνετε καλυτέρους Ανθρώπους με την Δύναμη και το Πείσμα σας!
Για τους Μαχητές της ζωής λοιπόν! Σας Ευχαριστούμε για όλα!
