Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
Στους καιρούς της φτωχοποίησης που διανύουμε, της οικονομικής δυσπραγίας και της φτώχειας για πολλούς συμπολίτες μας, ένα είδος αφθονεί: τα παχιά και ωραία λόγια! Οι πλούσιες υποσχέσεις!
Μοιράζονται δεξιά και αριστερά, δεν κοστίζουν τίποτα, και γεμίζουν φρούδες ελπίδες τους ψηφοφόρους! Τι κατάντια!
Προσπαθώ να φανταστώ τις στιγμές κατά τις οποίες κάποιοι επίδοξοι διεκδικητές πολιτικών αξιωμάτων κάθονται στα γραφεία τους, ανοίγουν τους υπολογιστές τους, πιάνουν το κεφάλι τους με τα δυο τους χέρια ευρισκόμενοι σε λεκτικό αδιέξοδο και, προσπαθώντας να στύψουν, κυριολεκτικά, το μυαλό τους, μονολογούν: «Τι να πω τώρα στους αδαείς ψηφοφόρους; Ποιες άλλες πομπώδεις λέξεις να χρησιμοποιήσω; Ποιο λεξικό να ανοίξω; Τι να πω που να μην το καταλάβουν ακριβώς αλλά να αγγίξει το θυμικό τους, το συναίσθημά τους;»
Και κάπως έτσι γράφονται οι λόγοι που εκφωνούνται! Χωρίς πλάνο δράσεων, ενεργειών, πράξεων, αλλά με άφθονο συναίσθημα… Με ψέμα και υποκρισία… Στοιχηματίζω ότι κάποιους τους πιάνουν και τα γέλια γράφοντας… Όταν, μάλιστα, οραματίζονται και την ώρα που εκφωνούν τους λόγους τους, τι θα φορέσουν, ποιες κινήσεις θα συνοδεύουν τα λεγόμενά τους, τα γέλια τους θα ακούγονται μέχρι τις μαυρισμένες ψυχές μας, που περιμένουν αληθινή ανάταση… Που αναζητούν λύσεις στα προβλήματα… Που αναζητούν ανθρώπους να νοιαστούν και όχι να μας εμπαίζουν…
Για αυτό, λοιπόν, ας τους απαξιώσουμε αυτούς… ας μην τους ψηφίσουμε… Βαθιά μέσα μας καταλαβαίνουμε ποιος μας λέει αλήθεια και ποιος ψέματα… Ας μάθουμε να αποκωδικοποιούμε τα μεγάλα λόγια τους! Μία ερώτηση στον εαυτό μας, μόλις ακούσουμε κάτι που μας χάιδεψε τα αφτιά, αρκεί: «Και τώρα, τι μού είπε;» Αυτή είναι η ερώτηση!
Τι μας είπατε; Τι μας λέτε;
Και για να μην μας περάσουν για αγενείς και πεινασμένους, αν δεν μας ικανοποιήσει η απάντηση που θα δώσουμε στον εαυτό μας, μπορούμε να τους πούμε: «Ευχαριστούμε πολύ! Τα λόγια σας μας χόρτασαν… η αποτυχία σας είναι όλη δική σας».
