Ο Κώστας Γεωργάκης γεννήθηκε, στις 23 Αυγούστου 1948, στην Κέρκυρα και ήταν γιος ράφτη. Τελείωσε το σχολείο με άριστα και τον Αύγουστο του 1967, λίγους μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας, έφυγε για να σπουδάσει Γεωλογία στην Ιταλία.
Το 1968, έγινε μέλος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, ενώ στο αυτοκίνητο που οδηγούσε είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από την πρώτη στιγμή στην Ιταλία κατήγγειλε το καθεστώς της χούντας και τις πρακτικές του. Τρεις μήνες πριν την αυτοκτονία του, αποκάλυψε ανώνυμα σε γενοβέζικο περιοδικό ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν παρεισφρήσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία.
Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς και ενώ ήταν ενεργός φοιτητής, είχε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις του καθεστώτος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, ο Κώστας Γεωργάκης αποφάσισε πως έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό, ώστε να ευαισθητοποιηθεί επιτέλους η Δύση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
Στις 18 Σεπτέμβριου 1970 τοβο Κώστας αρχικά έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του
«Αγαπημένε μου πατέρα συγχώρεσε με για αυτή μου την πράξη, χωρίς δάκρυα.
Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους ίσως λίγο περισσότερο φοβισμένος.
Φίλα την γη μας για μένα. Μετά από τρία χρόνια βίας δεν μπορώ άλλο. Δεν θέλω να σας βάλω σε κίνδυνο εξαιτίας των δικών μου πράξεων.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς από το να πράττω σαν ελεύθερο άτομο.
Κάτω οι τύραννοι, Ζήτω η Δημοκρατία.
Η γη μας που γέννησε την Ελευθερία θα κατατροπώσει την τυραννία.
Άμα μπορείς συγχώρεσε με. Ο Κώστας σου».
Στη συνέχεια χάρισε το αντιανεμικό του στην αρραβωνιαστικιά του, Ροζάνα, έβαλε στο μικρό αυτοκίνητό του τρία μπουκάλια βενζίνη, κόλλησε στο παρμπρίζ την φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου και ξεκίνησε για την πλατεία Ματεότι.
Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία».
Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο.
Η κηδεία του έγινε στην Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου 1970. Στην Ελλάδα το περιστατικό επισήμως αποσιωπήθηκε από τη χούντα. Η είδηση όμως διαδόθηκε από στόμα σε στόμα.
Η Χούντα καθυστέρησε τέσσερις μήνες την επιστροφή της σωρού του στην Ελλάδα, επικαλούμενη λόγους ασφαλείας και φοβούμενη πως μια τελετή στην μνήμη του θα γινόταν αφορμή για συλλαλητήρια.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1971, μέσα σε άκρα μυστικότητα έφτασε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Κέρκυρα και τελικά θάφτηκε στο Α’ δημοτικό Νεκροταφείο. Η θυσία του αναγνωρίστηκε στην Μεταπολίτευση, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Όποιος/α βρεθεί στην πλατεία Ματεότι στη Γένοβα, πάνω σε μια μαρμάρινη κολώνα θα βρει σκαλισμένη στα ιταλικά μια αναμνηστική πλάκα:
«Al giovane Greco Constantino Georgakis che à sacrificato i suoi 22 anni per la Libertà e la Democrazia del suo paese. Tutti gli Uomini Liberi rabbrividiscono davanti al suo Eroico Gesto. La Grecia Libera lo ricorderà per sempre».
που μεταφράζεται:
Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, αναφέρεται στη θυσία του σε ένα από τα ποιήματά του.
«Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970»
Ντύθηκες γαμπρός, φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής, ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή, περίληψη του δράματός μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας.
Επιμέλεια Χ.Π
Πηγή: Ρωγμή στην ενημέρωση
