Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
aantonopoulos10@gmail.com
Ήταν καθαρά θέμα χρόνου το ελληνικό πολιτικό σύστημα να πέσει στη “λακκούβα του lifestyle” με όλες τις παρενέργειες που μπορεί να έχει μια τέτοια κατάσταση. Η περίπτωση του κ. Κασσελάκη, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του ανθρώπου, αναδεικνύει περίτρανα το πραγματικό πρόσωπο μιας πτυχής της πολιτικής μας πραγματικότητας. Μιας πτυχής που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν θέλαμε να τη δούμε. Απεναντίας την επικροτούσαμε και με τη ψήφο μας! Λαμπερά πρόσωπα, ηθοποιοί, αθλητές, δημοσιογράφοι και κάθε λογής “asteria” υπέκυπταν στη πίεση και τη σαγήνη της πολιτικής για να μας σώσουν! Κάθε κόμμα κάθε συνδυασμός ακόμη και ψηφοδέλτιο της κάθε Κάτω-Πάνω Ραχούλας ήθελε το “asteri” του ! Και ξαφνικά όλοι εκείνοι που αντιστέκονταν ; με τον τρόπο τους σε τέτοια φαινόμενα- όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- λέμε τώρα, ήρθε ξαφνικά το “είδωλο” από τον απέναντι καθρέφτη και έβγαλε τη γλώσσα κοροϊδευτικά όχι μόνο απέναντι στα “συντρόφια”, αλλά σε όλους μας … Η περίπτωση του κ. Κασσελάκη δεν αφορά τα στενά κομματικά χαρακώματα του ΣΥΡΙΖΑ. Μας αφορά όλους. Δεν είναι η φτηνή εκδίκηση του Τσίπρα απέναντι σε “συντρόφια” που του τραβούσαν το χαλί. Η περίπτωση του κ. Κασσελάκη είναι απλώς “η πλάκα που σου κάνει η ζωή” όταν το σύστημα … “έχει παίξει τα ρέστα του”!
Η αντικατάσταση της ιδεολογίας με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και η αποστράγγιση των οραμάτων, μας οδήγησαν σε τέτοιου τύπου καταστάσεις.
“Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν και εφ’ όσον εγκαταλείψει το «υποκειμενο-κεντρικό» μοντέλο πολιτικού κόμματος και ασπαστεί τον «επικοινωνιακο-κεντρικό» τύπο «κατασκευής» ενός κόμματος. Κατά το χρονικό διάστημα της εκλογικής διαδικασίας, το «επικοινωνιακο-κεντρικό» μοντέλο μετονομάσθηκε με πρωτοβουλία του υποψηφίου Στέφανου Κασσελάκη σε μοντέλο αντικατάστασης της πολιτικής από επικοινωνιακές μεθόδους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο υποψήφιος όχι μόνον δεν κατανόησε τι σημαίνει να καταστεί στους χαλεπούς καιρούς και πάλι η πολιτική πρωταγωνίστρια στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά προχώρησε με αποφασιστικά βήματα και υιοθέτησε μηχανισμούς απαξίωσης και της πολιτικής και της Αριστεράς” σημειώνει με το δικό του τρόπο ο Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Θεόδωρος Γεωργίου ( 22.09.23, Εφ.Συν) και προσθέτει στο ίδιο ύφος “Με τις ανάγκες του σύγχρονου κοινωνικού κόσμου. Το κόμμα-υποκείμενο είναι ιστορικό παρελθόν. Στο κόμμα-κοινωνική οντότητα και επικοινωνιακή δυναμική ανήκει το μέλλον.”
Δηλαδή με απλά λόγια, το μέλλον για έναν πολιτικό σχηματισμό είτε αυτό αφορά στη κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στη Τοπική Αυτοδιοίκηση, ανήκει σε εκείνους που μπορούν να αφουγκραστούν τον κοινωνικό παλμό και να μιλήσουν στον κόσμο σαν να απευθύνονται σε κανονικούς ανθρώπους και όχι σε ρομπότ. Να πουν αλήθειες κατάμουτρα. Να δείξουν ικανότητες αλλά και αδυναμίες. Και αν είναι εφικτό ας κρατήσουν το δάχτυλο έξω από το μέλι. “Είπε ο Κομφούκιος : ο άριστος για τρία πράγματα νοιώθει δέος: δέος για την Ουράνια εντολή. Δέος για τους επιφανείς. Δέος για τα λόγια των σοφών ανθρώπων. Ο μικρός άνθρωπος αγνοεί την Ουράνια εντολή, έτσι δεν νιώθει δέος. Περιγελά τους επιφανείς. Χλευάζει τα λόγια των σοφών ανθρώπων”
Εν κατακλείδι, στην αρχαία Κίνα, ένας πολύ συγκεκριμένος κοινωνικός ρόλος ήταν γνωστός ως “σκεύος”. Είναι μια μεταφορά που οι Κινέζοι την εμπνεύστηκαν από την καθημερινότητα :
Ο Τσι-κογκ ρώτησε: «Τι γνώμη έχεις για μένα;».
Ο Δάσκαλος είπε: «Είσαι ένα σκεύος».
«Τι είδους σκεύος;»
«Θυσιαστικό σκεύος».
ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ – Δημοσιογράφος
