ΘΑΝΑΤΟΣ
Θάνατος οι σκέψεις που ξυπνούν φόβους αταβιστικούς
το άγγιγμα χειλιών που παγωμένα κρύσταλλα θυμίζουν
η ομορφιά που ζει σε φωτογραφία ενθύμιο
τα χνώτα που μας ποτίζουν πυρετό
Θάνατος οι θηλές που τάισαν λακέδες δικτατόρων
το ωράριο 8-4 που παράγει καθυστέρηση
η κάμερα που καταγράφει συνομιλίες
τα σκυλιά που φυλάνε αυλές φονιάδων
Θάνατος το θολό βλέμμα που κρύβει τα θέλω
η γλώσσα που γλύφει ξένα χείλη
τα κορμιά που ζωντανεύουν άδοξες νίκες
οι νίκες απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους
Θάνατος τα όρνεα που τρέφονται μ’ ελπίδες νεκρών
το μικρό δάχτυλο που ζητά εξουσία
το μολύβι που υπάκουα σκοτώνει αξίες
Θάνατος τα δύο χέρια που σε υπηρετούν
θάνατος η υπομονή που σ’ αφήνει ανάπηρο στο στίβο της ζωής
θάνατος η εκπαίδευση που σκοτώνει την παιδεία
θάνατος τα μαλάκια που λάμπουν σαν όστρακα
Θάνατος το στόμα που κλέβει ξένες λέξεις
τα πόδια που πατάνε μόνο άσφαλτο
τα μάτια που βλέπουν μέσα από κιάλια αντεστραμμένα
τα δόντια που δαγκώνουν ψυχές
τα σκουλαρίκια που κρέμονται στο κενό
Θάνατος η πίστη και οι πιστοί ιερείς ατροφικών εγώ
Θάνατος οι ιδέες που ταΐζουν ανήλικα εγώ
Θάνατος κι εσύ που φωνάζεις εγώ
Σωτήρης Παπαμιχαήλ
_____________________________________________________________
Ένας χρόνος χωρίς τον Σωτήρη.
Ένας χρόνος δίχως την φυσική του παρουσία. Κι όμως ξέρουμε πως θα ζει για πάντα μέσα μας, μαζί με όλα όσα μας άφησε…
Επιλέξαμε, αντί editorial σ’ αυτό το τεύχος, να μοιραστούμε μαζί σας ένα από τα ποήματά του που μιλά για τον “Θάνατο” πριν τον θάνατο..
Τον “ΘΑΝΑΤΟ” εν ζωή.
