Κανένα πουλί, κανένα τετράποδο, κανένα ερπετό, κανένα έντομο, κανένα ψάρι, δεν χρειάζεται να δείξει διαβατήρια, ταυτότητες, ή όποιο άλλο διαπιστευτήριο, προκειμένου να ταξιδέψει ή να μεταναστεύσει. Αυτό όμως που ισχύει για κάθε ζωντανό πλάσμα σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν ισχύει για τον Άνθρωπο, την «κορωνίδα» του γίγνεσθαι. Από μόνη της αυτή η αναμφισβήτητη διαπίστωση και παραδοχή, δεν μπορεί παρα να οδηγήσει έναν στοιχειωδώς νοήμονα άνθρωπο στην επόμενη παραδοχή: Έχουμε αποτύχει παταγωδώς, μόνοι εμείς απ’ όλο το ζωικό βασίλειο, να δικαιολογήσουμε το ζειν της ύπαρξής μας. Μονάχα ψευδόμενοι, πρωτίστως απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, κομπάζουμε πως είμαστε οι βασιλιάδες της δημιουργίας, όταν δεν μπορούμε πλέον, να κάνουμε μισό βήμα χωρίς να αλληλοελεγχθούμε και να αλληλοεξουδετερωθούμε. Μόνοι εμείς, οι «ευφυείς», σ΄ ολόκληρο το Σύμπαν, Αγάδες και Ραγιάδες ταυτόχρονα. Το είδος του «Ξέρεις ποιος είμαι Εγώ Ρε;». Η μιζέρια σ’ όλη της την έκφανση!
«Υπάρχει Ελπίς;», για να χρησιμοποιήσω την φράση του Αντώνη Σαμαράκη. Όχι, δεν υπάρχει… Όσο εσύ κι εγώ κοιμόμαστε τον Μεγάλο Ύπνο κι αφήνουμε ν’ αποφασίζουν για τα πάντα οι λίγοι, απολύτως άρρωστοι, που εξουσιάζουν παγκόσμια την ζωή μας, Όχι! Ελπίς δεν Υπάρχει!
Το να κατανοήσουμε και ν’ αποδεχτούμε ακριβώς αυτήν την αλήθεια, μπορεί από μόνο του να είναι αισιόδοξη προοπτική. Το να καταλάβουμε δηλαδή πως, τα σύνορα, τα λάβαρα κι οι κάθε είδους εθνικισμοί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπηρεσίες στα σχέδια των κάθε λογής φεουδαρχών του πλανήτη. Και βέβαια δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό που αποκαλούμε Πατρίδα μας και Τόπο μας. Είναι τώρα αναγκαίο όσο ποτέ, αν θέλουμε πραγματικά να μην περάσουμε στην λήθη του Συμπαντικού αέναου και γίγνεσθαι, να ξυπνήσουμε και να αναρωτηθούμε, γιατί επιτρέπουμε με τόση ευκολία, σε κάποιους ελάχιστους στον πλανήτη Γη, να μετατρέπουν την Άνοιξη μας σε Χειμώνα και την ζωή μας σε Θέατρο Μαριονέτας.
