Mια «ανάσα» πριν τη μεγαλύτερη γιορτή των παιδιών, τη γιορτή των ευχών και των δώρων, ίσως έχει έρθει η στιγμή να γράψουμε και εμείς οι γονείς και εκπαιδευτικοί το δικό μας γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Έχουμε, όμως, στ’ αλήθεια σκεφτεί τι θα ευχόμασταν για τα παιδιά μας? Πέρα από την υγεία, έχουμε στ’ αλήθεια σκεφτεί αν αυτό που θα ευχόμασταν θα ήταν καλό για τα ίδια τα παιδιά μας ή μήπως θα ήταν αυτό που εμείς θεωρούμε καλό για τα παιδιά μας; Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε… «και πού είναι το κακό σε αυτό;» Είναι κακό να ευχηθούμε την επιτυχία, τους καλούς βαθμούς, την είσοδο σε μια καλή σχολή ή ακόμα και έναν καλό γάμο; Όμορφες ευχές που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο αν και σε ποιο βαθμό συμβαδίζουν με τη ΜΙΑ, την πιο σημαντική ανάγκη κάθε ανθρώπου: την ανάγκη για ΕΥΤΥΧΙΑ!
Στην καθημερινή μου επαφή με περισσότερα από 200 παιδιά από 4 έως και 18 χρονών, αισθάνομαι συνεχώς όλο και πιο έντονα την ανάγκη τους για περισσότερα χαμόγελα και για ουσιαστική διασκέδαση. Πρόσφατη μελέτη που διενεργήθηκε μεταξύ των ειδικών συμβούλων και ψυχολόγων, διαπιστώνει ότι ενώ στις προηγούμενες δεκαετίες ασχολούνταν με την καταπολέμηση του άγχους των γονέων, τα τελευταία χρόνια όλη η προσοχή εστιάζεται στην αντιμετώπιση τους άγχους των παιδιών. Η έξαρση της τεχνολογίας, η συνεχής γρήγορη, αυτοματοποιημένη, υπερβολική πληροφορία σε συνδυασμό με τα ‘απόνερα’ της πρόσφατης πανδημίας και τον καθημερινό τρόπο ζωής στερούν από τα παιδιά μας πολύτιμα συναισθήματα αλλά και δεξιότητες. Τα παιδιά μας εμφανίζονται κάθε χρόνο με λιγότερη υπομονή, περιορισμένη φαντασία και δημιουργικότητα, ελειμματική προσοχή και αυτοσυγκέντρωση, δυσκολία στην κοινωνική συναναστροφή, αδυναμία κριτικής σκέψης και επίλυσης προβλημάτων.
Το αντίξοο σε όλο αυτό είναι ότι η αγορά εργασίας έχει ήδη στραφεί στην επιλογή ανθρώπων που διαθέτουν τις πιο πάνω δεξιότητες πολύ περισσότερο από τα τυπικά προσόντα. Σε πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου Harvard φαίνεται ότι 3 στις 4 από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες εταιρίες παγκοσμίως δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις ατομικές δεξιότητες έναντι των τυπικών προσόντων. Επιλέγουν, με λίγα λόγια, εργαζόμενους με βάση την κοινωνική και συναισθηματική τους συμπεριφορά, τα λεγόμενα «soft skills». Είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτή η τάση της αγοράς, τα αμέσως επόμενα χρόνια με τη ραγδαία εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης, θα ενδυναμωθεί δραματικά.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, τι κάνουμε εμείς οι γονείς και ακόμα περισσότερο εμείς οι εκπαιδευτικοί, στο να καλλιεργήσουμε τέτοιες δεξιότητες στα παιδιά από την τρυφερή κιόλας νηπιακή τους ηλικία, όταν πρωτομπαίνουν στο χώρο του «μικρού» πρώτου τους σχολείου. Ακούω συχνά γονείς -δυστυχώς και εκπαιδευτικούς- να λένε πολύ εύκολα ότι το παιδιά τους βαριούνται, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτό τις περισσότερες φορές είναι η αρχή για μια επικείμενη αποτυχία. Ας σκεφτούμε αν εμείς έχουμε ποτέ πετύχει σε ό,τι μας έκανε να βαρεθούμε, παρά το «κήρυγμα» των δικών μας γονιών και δασκάλων. Ποιος είναι, τελικά, ο τρόπος να κρατάμε τα παιδιά μας «alert», σε αυτήν την τόσο υγιή και «γοητευτική» συνεχή εγρήγορση για γνώση, για δημιουργία και για ανάπτυξη;
Θέλω να σταθώ σε 2, κατά τη γνώμη μου, καθοριστικούς τρόπους που βρίσκονται σε πλήρη αλληλεπίδραση: το «χτίσιμο» αυτοπεποίθησης και τη βιωματική μάθηση. Χρειάζεται να εστιάζουμε συνεχώς σε αυτά που το κάθε παιδί καταφέρνει καλά και όχι σε αυτά που είναι οι αδυναμίες του. Όλοι μας έχουμε δυνατά και αδύνατα σημεία. Συνήθως οι γονείς έρχονται και μου λένε να βοηθήσω τους μαθητές μου στις σδυναμίες τους. Όμως, η δική κατεύθυνση και καθοδήγηση επικεντρώνεται στα δυνατά τους σημεία. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να βλέπεις το χαμόγελο της επιτυχίας στο πρόσωπο ενός παιδιού. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάθε παιδί κρύβει μέσα του και ένα ταλέντο. Στο ‘‘ΑΡΕΙΜΑΝΙΟ Βύρωνα’’, πριν καν δουλέψουμε με τα παιδιά στην τάξη, έχουμε τη δυνατότητα να «καθρεφτίσουμε» μέσα από εξειδικευμένα αλλά απλά στη χρήση από το παιδί διαγνωστικά εργαλεία, το μαθησιακό του προφίλ και τις ιδιαίτερες κλίσεις του. Πάνω σε αυτά «πατάμε» στη συνέχεια, προκειμένου να κάνουμε τους μαθητές μας να «ανθίσουν» από τα πρώτα κιόλας μαθήματα. Παράλληλα, δίνουμε στους μαθητές μας συνεχείς προκλήσεις για να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους και να γίνονται καλύτεροι.
Περνώντας στη βιωματική μάθηση, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από τον ορισμό της. Βιωματική μάθηση σημαίνει ότι παίρνω πληροφορίες με εμπειρικό τρόπο. Ξεφεύγουμε από την παραδοσιακή διδασκαλία της στείρας αποστήθισης και της μηχανικής απομνημόνευσης. Οι μαθητές ενεργοποιούν πολλαπλούς μηχανισμούς νοημοσύνης, αφομοιώνοντας μέσα από πρασκτική και συναισθηματική εμπειρία τη γνώση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος διδασκαλίας που υιοθετούμε στα ‘‘So Easy Βύρωνα’’ για την εκμάθηση των ξένων γλωσσών. Η μέθοδος μας προσομοιάζει στο πώς τα παιδιά έμαθαν τη μητρική τους γλώσσα. Ξεχνάμε κανόνες και μετάφραση. Τα παιδιά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα ενεργά, δυναμικά και μέσω της παραγωγής προφορικού και γραπτού λόγου, από τις πρώτες ώρες μαθημάτων. Έτσι, προχωρούν πιο γρήγορα ενώ ταυτόχρονα αγαπούν το μάθημα και ενεργοποιούν συνειρμούς απευθείας στη νέα τους γλώσσα, κάτι που φέρνει ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση.
Πάμε λοιπόν, μαζί, εκπαιδευτικοί και γονείς, να κάνουμε πραγματικότητα στη χρονιά που έρχεται τη μία και πιο σημαντική ευχή…
ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!
ΓΙΑΤΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ
ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Τζίνα Ρούπακα
Διευθύντρια Εκπαιδευτηρίων ΑΡΕΙΜΑΝΙΟ & SO EASY ΒΥΡΩΝΑ
Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Γονέων και Δασκάλων (P.E.T – T.E.T GORDON HELLAS)
