Ένα έργο σύγχρονο και βαθύτατα ανθρώπινο
Το έργο «Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην» προβάλλει και καταδεικνύει με έναν βαθιά συγκινητικό τρόπο, την πιο καλά κρυμμένη πλευρά του ανθρώπου, μια πλευρά ευαίσθητη, όμορφη και ταυτόχρονα συμπονετική και καταδεκτική. Ο συγγραφέας Τζεφ Μπάρον, μέσα από αυτό, μιλάει για την ζωή του Κύριου Γκρην, ενός απομονωμένου ηλικιωμένου ανθρώπου, που μετά από ένα τυχαίο συμβάν, θα γνωρίσει τον νεαρό Ρος Γκάρντινερ. Δύο άνθρωποι επιφανειακά αταίριαστοι και χωρίς κοινή γραμμή πλεύσης, όμως με την πάροδο του χρόνου οι δύο αυτοί χαρακτήρες θα κατανοήσουν και θα σεβαστούν ο ένας τον άλλον, και εκεί που τα πράγματα δείχνουν να μην έχουν κάποια διέξοδο γι’ αυτούς, το τέλος τους θα είναι αναπάντεχο, άξαφνο και ταυτόχρονα μία υπέροχη αρχή.
Στο θέατρο «Αργώ» είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε το παραπάνω έργο, υπό τη σκηνοθετική οπτική του Κώστα Γάκη και με πρωταγωνιστές στον ρόλο του Κυρίου Γκρην τον Γιώργο Κωνσταντίνου, και στου Ρος τον Αποστόλη Τότσικα.
Οι δύο ηθοποιοί φάνηκαν εξαρχής να έχουν μία πλούσια και ιδιαίτερη χημεία ανάμεσά τους. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου κατόρθωσε να αποτυπώσει τον ήρωα κύριο Γκρην, αναδεικνύοντας τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες αυτού του χαρακτήρα, όπως την απολυτότητα που τον διακατέχει και το αίσθημα της υπερηφάνειας που νιώθει για την Εβραϊκή καταγωγή του, ενώ παράλληλα ανέδειξε και την τρωτή του πλευρά, αυτή ενός μεγάλου σε ηλικία ανθρώπου, που δύσκολα αυτοεξυπηρετείται και πολύ συχνά παρά το αυστηρό παρουσιαστικό κρύβει και μία ευαίσθητη, μοναχική φύση.
Κατά την διάρκεια της παράστασης, τα στοιχεία που αναδείχθηκαν ήταν πολλά. Ένα από αυτά ήταν και η έντονη αφηγηματικότητα των δύο ηρώων μέσω της οποίας είχαν τη δυνατότητα να θυμηθούν και να αναπολήσουν το παρελθόν τους, δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να συνδεθούν και να έρθουν πιο κοντά. Μία ξεχωριστή σκηνή που το επιβεβαιώνει, ήταν και αυτή άλλωστε που ο κύριος Γκρην (Γιώργος Κωνσταντίνου) θα εξιστορήσει στον Ρος (Αποστόλη Τότσικα) το πώς γνωρίστηκε με την γυναίκα του. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε εκείνο το σημείο προσδίδει στον ρόλο μία γλυκόπικρη νοσταλγία για αυτά που έζησε και δεν πρόκειται να ξαναζήσει ποτέ πια, με έναν ταυτόχρονα κωμικό και ευδιάθετο τρόπο που θα δώσει μία χαλαρή και όμορφη χροιά στην παράσταση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αποστόλης Τότσικας προσέγγισε τον ρόλο του Ρος με αυτοπεποίθηση και έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε έναν νέο και ευπαρουσίαστο άντρα, δηλαδή την μεγάλη όρεξη για ζωή, την έντονη αισιοδοξία και κυρίως τη μεγάλη υπομονή και επιμονή, στοιχείο αξιοθαύμαστο για όλους τους ανθρώπους, πόσο μάλλον για έναν νέο.
Η σχέση αυτών των δύο χαρακτήρων εξελίσσεται κυρίως μέσα από τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις τους. Δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, όμως και τόσο ίδιοι. Τόσο «μακριά» κι όμως τόσο «κοντά» ο ένας με τον άλλο. Ο Ρος, όντας γεννημένος και μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον που «τα είχε όλα» στην πραγματικότητα δεν είχε ένα από τα βασικότερα πράγματα για ένα παιδί, την αγάπη και την επιβεβαίωση από τους γονείς του, λόγω το ότι ήταν ομοφυλόφιλος και συνεπώς μη αποδεκτός τόσο από την κοινωνία γεγονός που επιδείνωνε και η φυλετική του καταγωγή, καθώς και ο ίδιος συμπτωματικά είναι Εβραίος, σαν τον κύριο Γκρην. Ο Αποστόλης Τότσικας, ενσάρκωσε έναν Ρος φανερά πληγωμένο και καταπιεσμένο, που δεν αντέχει άλλο να ζει κάτω από την κοροϊδία και την χυδαιότητα του κόσμου απλά επειδή δεν είναι σαν κι αυτούς. Και ενώ στην αρχή δείχνει ένα πρόσωπο, χαμογελαστό, λαμπερό και πετυχημένο, στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό, αφού του λείπει κάτι βασικότερο που είναι η ευτυχία και η αποδοχή. Κάτι που θα βρει ο ίδιος, μετά από πολλές δοκιμασίες στην σχέση τους, στο πρόσωπο του κύριου Γκρην.
Επιπλέον ο Γιώργος Κωνσταντίνου, προσέφερε μέσα από την ερμηνεία του, ένα κίνητρο για σκέψη σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων, και συγκεκριμένα με την γονική αγάπη, τον σεβασμό και την αποδοχή απέναντι σε κάτι διαφορετικό, ενώ ένα ακόμα μείζων θέμα είναι και αυτό της αλλαγής της αλλαγής σε ό,τι έχει να κάνει με τις προσωπικές απόψεις, τον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων, καθώς επίσης και την αλλαγή του ίδιου του τρόπου ζωής.
Αυτά συνδέονται μεταξύ τους υπό τη λογική ότι ο κύριος Γκρήν προσπαθεί να ξεχάσει την κόρη του που τόσο αγαπάει, καθώς αρνείται να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια με έναν Εβραίο όπως «προστάζει» η παράδοση τους. Της λέει ψέματα για τον θάνατο της μητέρας της και προσπαθεί να χάσει κάθε επαφή μαζί της. Αντίστοιχα όταν θα μάθει πως ο Ρος είναι ομοφυλόφιλος, εκεί που φαίνεται ότι έχει χτιστεί ένας δεσμός ανάμεσά τους ξαφνικά θα κοπεί. Τα συναισθήματα όμως που είχαν αναπτύξει δεν μπορούν να ξεχαστούν, καθώς τόσο εκείνος όσο και ο Ρος θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλον και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την επανένωσή τους, τόσο των δύο, όσο και του Κυρίου Γκρην με την κόρη του.
Από τη μεριά της ερμηνείας του Αποστόλη Τότσικα, σπουδαία και καθοριστικά χαρακτηριστικά του ρόλου του αποτέλεσαν η μικρή επιμονή χωρίς ίχνος επιβολής ή αδιακρισίας του νεαρού Ρος, προκειμένου να πλησιάσει και να κατανοήσει τον ηλικιωμένο συμπρωταγωνιστή του, καθώς επίσης και η υπομονή του απέναντι σε ένα άτομο με εκ διαμέτρου διαφορετική προσωπικότητα από την δική του. Οι δύο ηθοποιοί φάνηκαν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον πάνω στην σκηνή, και τελικά μέσα από τους ρόλους τους κατόρθωσαν να βρουν κάτι κοινό που και οι δύο δεν είχαν, την αποδοχή και την αποκατάσταση των σχέσεων με την οικογένεια τους, αφού στο τέλος φέρθηκαν ο ένας στον άλλον με τέτοιον τρόπο, που μόνο οικογενειακό θα τον χαρακτήριζε κάποιος.
Ένα έργο με μία πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική προσέγγιση, προσεγμένο σκηνικό χώρο που παραπέμπει ξεκάθαρα σε ένα διαμέρισμα κάποιας πόλης. Επιπλέον η ενδυματολογική εικόνα έδειχνε να είναι ουσιαστική και καλοφτιαγμένη, ενώ η μουσική της παράστασης συμπλήρωνε με την μελωδία της ένα όμορφο θεατρικό σύνολο.
Νίκος Μπαρμπαρόσος,
Φοιτητής Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
