Ποίημα της Μαριλίζας Λούντζη για την Παλαιστίνη:
Από τις ούγιες αυτού του ξεφτισμένου υφάσματος
στάζει το χθεσινό μου αίμα.
Νωπό ακόμα όλο το χώμα.
Γεμίσανε τα κιάλια σου κόκκινες κηλίδες.
Μετράς υποθερμίες και πυρετούς στις συνειδήσεις.
Βάζεις στο μέτωπο κομπρέσες υποταγής.
Κρατάς ένα ντεπόν για κάθε ήττα.
Κι άλλες φορές πάλι γίνεται η στροφή γύρω απ’ τον ήλιο
και ξυπνάς.
Σου γράφουν μιαν αντιβίωση τριμήνου οι γιατροί του νόμου.
Στο γοερό σου κλάμα απάνω, πάλι θα πεις τα ίδια
και για την επώδυνη ετούτη μέρα ζητώ κι εγώ μια κουβέντα.
Σε θρέφω μέσα μου κι ακόμα να κουρνιάσεις.
Είμαι από πάνω μέχρι κάτω ένας θυμός με πίκρα.
Ξερνάω τη σκόνη από τις βόμβες κι η καρδιά μου καίει αλύπητα.
Μέσα μου οι φωτιές, σαν τις φωνές που ακούγονται, πνίγονται στο μαύρο.
Κι απ’ έξω δαχτυλίδι το μπροστά που αιώνες με στολίζει.
Έχω τόσο για σένα θυμό που μέχρι εδώ τα έχεις καταφέρει,
κι όμως, αντέχεις να με βλέπεις να υποφέρω.
Ξεγδάρθηκε η ζωή μου απ’ άκρη σ’ άκρη.
Ειδήσεις με αναλύσεις με εξηγούν ανάποδα.
Αθώωση του υπαίτιου το δίχως άλλο, με περηφάνια για τη μεγάλη μου σφαγή.
Με το χαμόγελο στα χείλη.
Κι η «αυτοάμυνα» του θύτη πακτωλός από φθαρμένα λόγια.
Ιδρύονται στα εδάφη μου προτεκτοράτα αίματος.
Κραυγές πνιγμένων καρδιών μες στα ραδιόφωνα φωνάζουν κάπου κάπου τ’ όνομά μου.
Λουλούδια κλαίνε γοερά για τα μωρά που τα λιπαίνουν μες στο χώμα.
Φρεγάτες που σκορπούν τη μοναξιά κολυμπούν μες στα νερά μου.
Βόμβες εκρήγνυνται, σκορπώντας στο διάβα τους το πάγωμα του χρόνου.
Ο αντίπαλος πίνει το ουίσκι του σ’ ένα κρανίο μικρού παιδιού.
Χρώματα καπνού αιωρούνται στο ρούφηγμα της γης μου.
Το πράσινο του τόπου μου.
Το κόκκινο του αίματος.
Λευκό όπως οι προθέσεις μου.
Μαύρο σαν τις αιώνιες μάχες.
Ασφυκτικά όπλα με στήνουν σ’ έναν τοίχο από πετσί και τρόμο.
Σκοτωμένες σφεντόνες της αξιοπρέπειας αιμορραγούν νεκρές στο χώμα.
Πουλιά ξερνάνε το φαΐ που τους τάισε μια σκλαβωμένη γενιά.
Ξεριζωμένα παιδιά ζητούν να γυρίσουν πίσω στη μήτρα της μάνας τους.
Δολοφονικά ένστικτα ποτίζουν το νερό που πίνω.
Μαγνητάκια «κοσμικών εξορμήσεων» κοσμούν ψυγεία που συντηρούν φρέσκο ανθρώπινο κρέας.
Χτες ξεζουμίσανε δυο μάνες και το γάλα τους ταΐζει μετοχικά κεφάλαια κι επενδύσεις
στην άλλη άκρη της γης μου.
Δυο τρομοκράτες σε μέγεθος τσέπης εκλιπαρούν να θηλαστούν.
Κάπου απ’ το Σικάγο ακούγεται ένα σύνθημα και φτάνει ενός λεπτού ανάσα.
Σας παρακαλώ, μη με αφανίζετε.
Κι εγώ ακόμα φτύνω τα ασυγχώρητα που ξέχασες κάτω από αυτήν την τραγωδία.
Έχεις τόσο θολή όραση αυτήν τη στιγμή,
επειδή κάπως τη βγάζεις καθαρή μες στην υποταγή.
Να λες κάπως, κάπου υπάρχει και το βασικό.
Να μπορείς ν’ ανασαίνεις, να ξεδιψάς.
Να μπορείς κάπως να υπάρχεις.
Ένα μαχαίρι πυρωμένο μέσα μου.
Κι απ’ το έδαφός μου ξεπετάγεται η ζωή.
Κοίτασμα ιδρώτα κι αίματος.
Το γυρνάει μέσα μου μέχρι να αισθανθώ,
πόσο καλά τρόχισε τα πιο γερά του όπλα, ο αντίπαλος.
Κι όμως.
Εγώ αντέχω ακόμα.
Θα γυρίζει η γη γύρω απ’ τον ήλιο, είναι αναπόφευκτο άλλωστε,
κι εσύ θα χάνεις αδέρφια κι εγώ θα χάνω χρόνο.
Απόψε που ακούς το κλάμα του μωρού σα σήμα καπνού
και ξέχασες τα 5G, τις υπέρυθρες και τις ακτινοβολίες.
Τα μεγάλα υπερατλαντικά ταξίδια,
τα κοντέινερ των πλοίων,
τα ρομπότ που εγχειρίζουν εγκεφάλους.
Απόψε που ξέχασες τα απροσδόκητα μεγάλα σου επιτεύγματα.
Απόψε που έχεις χάσει το ένα μάτι απ’ τους βομβαρδισμούς
και το άλλο σου, που ομφαλοσκοπεί,
περνάει την κόρη απ’ του στομαχιού σου τα υγρά
κι ύστερα η ίριδα βαφτίζει την εικόνα σου αλήθεια.
Απόψε που μπορείς να κάνεις ακόμα μεγάλα όνειρα,
για μεγάλες ιστορίες αγάπης.
Αυτές που χτίζονται στο έδαφος των δυνατοτήτων σου.
Με πόδια χέρια ένα κουβάρι από έρωτα, κι όχι αίμα.
Καθαρά αγγίγματα που δεν αγοράζονται.
Ρίγη φωτιάς από τραγούδια ελευθερίας.
Συνειδητές κυήσεις της αγάπης.
Απόψε καίγεσαι.
Κι όμως, ακόμα δεν ορμάς μέσα στη φλόγα σου,
όλα να τα κάψεις, που είναι έτοιμα από χρόνια να καούνε.
Προετοιμάσου απόψε και μην ξεχνάς
Κάποτε άφησες σε κάποιον την καρδιά σου κι ένιωσες ζωντανός.
Απόψε που σ’ αγαπώ, αυτή σου την αγάπη ζητάω πάλι πίσω.
Να σε δω να κάνεις πάλι αυτό που ξέρεις καλύτερα.
Απόψε με είδες να αιμορραγώ, να δακρύζω, να πονάω.
Με είδες σε μιαν οθόνη να βομβαρδίζομαι αλύπητα απ’ τις ξένες δυνάμεις.
Με είδες απ’ το πίσω να σέρνομαι κι εγώ, σαν τις πρώτες πρώτες μου στιγμές.
Κι όλοι νεκροί μιαν αγκαλιά μέσα στο χώμα περιμένουν να ξυπνήσεις.
Δάκρυα ποτίζουν δέντρα θυμού στα κουρασμένα χώματα.
Χρώματα αναμειγνύονται στο αίμα και φτιάχνουν κι άλλο κόκκινο.
Παιδιά βουτούν τα δάχτυλα μες στο ερυθρό δοχείο
και ζωγραφίζουν με δακτυλομπογιές στους τοίχους της «ειρήνης» τους.
Ακρωτηριασμένοι ουρανοί σκορπίζονται εδώ κι εκεί.
Γερασμένοι ονειροπόλοι τους μαζεύουν
και τους τρώνε με το μπαγιάτικο ψωμί που έχουν στο ντουλάπι.
Μεγάλοι έρωτες περιμένουν να ορμήσουν και πάλι με μέτωπο στον ήλιο δίχως ντροπή.
Νεκρές καρδιές παιδιών κολυμπούν στον εμετό του πίσω.
Ανάγκες ξεπηδούν και ζητούν να έρθουν σε οργασμό.
Ανικανοποίητα θλιμμένοι ήρωες πεθαίνουν.
Σου το ‘χω πει τόσες φορές.
Ανάποδα τα γράμματά σου μη διαβάζεις.
Μιας και τα έγραψες σημαίνει τα μπορείς.
Φτύνω τις βόμβες τους
και να η σφαίρα όπου μας βρει.
Όλα όπως γίναν.
Χώμα και νερό.
Σώμα και αίμα.
Εδώ είναι η θυσία, εδώ και ο σταυρός.
Εδώ και πάλι τα γνωστά μου τα παιδιά πενθούν της ήττας την πινέζα,
σ’ ένα χάρτη βαπτισμένο από αριθμούς και ομόλογα.
Σαν σφαίρα που περνά ξυστά απ’ το κεφάλι σου η εικόνα μου,
μέχρι να σε βρει μες στο κρανίο.
Εδώ,
εδώ
κι εδώ
και στην καρδιά.
Δε σου υποσχέθηκα μια γη, μα στην έδωσα.
Τα πάντα σου έταξε ο θεός και του έδωσες τα πάντα
Ζητώ να κινδυνέψεις
μιας κι απ’ τον κίνδυνο αυτόν πια δεν γλυτώνεις.
Ζητώ να μην αφήσεις άλλο πλάσμα δουλεμένο από σένα να χαθεί.
Ζητώ, σαν καις από αγάπη να το λες,
γιατί έχεις χρόνια σμιλευτεί για ν’ αγαπάς.
Πόσο θα αντέξεις;
Ανάπηρος μες στα μεγάλα σου κατορθώματα.
Να με γητεύεις, να με κεντάς, μα να μ’ εγκαταλείπεις…
Περνάει η ώρα κι έχω τόσα να σου πω.
Θα έρθει όμως η στιγμή.
Κι εγώ κι εσύ, δεμένοι στο ίδιο νήμα.
Μην αργείς.
Βασίζομαι σε σένα.
Πηγή: 902.gr
