Τι σκέφτομαι ε; Σκέφτομαι πως μου αρέσει η λογοκλοπή εκφράσεων, καμουφλαρισμένη ως φόρος τιμής και μέθοδος απόσπασης της προσοχής των αναγνωστών. Για να μην αναφερθώ στο μεταναφορικό κομμάτι της χρήσης μιας ατάκας που παραπέμπει σε συγκεκριμένο αντικείμενο, κάνοντας αυτούς που την αντιλαμβάνονται να μειδιούν χάριν στην αναπάντεχη εμφάνισή της, καθώς και στο γλυκόπικρο, νοσταλγικό συναίσθημα που εκμαιεύει.
Μου αρέσει πολύ λιγότερο η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας περιεχομένου. Φαίνεται ανώφελο να μοιράζεσαι ένα σημαινόμενο με άλλους που δύσκολα θα αντιληφθούν τις αποχρώσεις του. Πρέπει όμως, μιας και αυτή είναι η συμφωνία του να γράφεις σε ένα δημόσιο μέσο. Αλλιώς υπάρχουν ημερολόγια. Που δεν κρίνουν και για την ορθογραφία του καθενός.
Όλη αυτή η αδιάφορη ενδοσκόπηση είναι λίγο πολύ προϊόν μιας χιλιοειπωμένης και μουντής πραγματικότητας. Είναι προϊόν των πρόσφατων εορτών. Η ίδια εποχή που άλλοτε φάνταζε ό,τι τελειότερο έχει συλλάβει ο νους, τώρα γίνεται πιο νεφελώδης. Την χαρά και την αισιοδοξία του μέλλοντος έρχονται να αμαυρώσουν οι άδειες θέσεις στα τραπέζια. Αυτές καθαυτές δεν είναι προβληματικές, όμως η συνεκδοχή τους είναι η υπενθύμιση πως ο κόσμος μας είναι πλέον μικρότερος. Λιγότερα μέρη να πας, λιγότερα αστεία να κάνεις, λιγότεροι να τσακωθείς και μετά να συμφιλιωθείς.
Το πένθος είναι διαδικασία. Δεν θέλει πολύ συζήτηση αυτό, λίγο πολύ έχουμε καταλήξει. Κανείς όμως -που να ξέρω εγώ δηλαδή- δεν μίλησε για το χρόνο που διαρκεί. Ή για το πώς λειτουργεί όταν η περιοδικότητα της παρουσίας ενός ατόμου είναι αρκετά αραιή ώστε να ξεχνάς καμιά φορά το γεγονός, ή ακόμα να μην το δεχθείς και ποτέ ουσιωδώς. Το μυαλό δεν θέλει να υποφέρει. Ξεχνά, πλανάται και προσποιείται πως όλα είναι εντάξει. Ειδικά με αυτούς που δεν πίνεις καφέ το πρωί, παρά τους βλέπεις για μπύρα κάποια στιγμή μεσ’ στην εβδομάδα. Για αυτούς, έρχονται οι γιορτές. Τότε η απώλεια σπάει τα στεγανά του μυαλού και όλα τα μικρά πράγματα που θα έπρεπε να συμβαίνουν, στριγκλίζουν την απουσία που τεχνηέντως το μυαλό τόσο κόπο καταβάλλει για να την αγνοεί.
Και ξέρω πως ένα κείμενο, εν έτη 2024 και δει στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να είναι χωρίς διδαχή -έχουμε βίτσια ως έθνος-, παρόλα αυτά δεν έχω κάποια τέτοια. Το συζήτησα με τον μπάρμπα μου και με τον παππού μου, και για μια φορά συμφωνήσαμε και σε ένα πράγμα. Κάποιες φορές μια αφήγηση, ό, τι μορφή και αν παίρνει, μπορεί να είναι απλά αυτό. Μια αφήγηση και τέλος. Καθείς ας πάρει ή μη ό,τι και εάν θέλει από αυτό. Φυσικά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος πως υπό άλλες συνθήκες θα συμφωνούσαν, όμως είναι εύκολο κανείς να κερδίζει διαφωνίες όταν αυτές γίνονται με την ηχώ άδειων καθισμάτων.
Υποτίθεται πως το κείμενο αυτό δεν είναι ημερολόγιο. Και όμως έτσι του φέρθηκα, ασχέτως με το τι υποσχέθηκα στην αρχή. Αυτό άλλωστε ήταν κόλπο μπας και φαντάζει άρθρο γενικού περιεχομένου και όχι κείμενο του Μπάροουζ από τα Λιντλ. Αποφάσισα λοιπόν να κλείσω απλά λέγοντας πως μου αρέσει ο Παπάζογλου, δεν μπορώ να κάνω Πάσχα χωρίς. Και όταν σκέφτομαι τον Παπάζογλου, στο μυαλό μου έρχονται δυο πράγματα: εκείνος ο ηπειρώτικος στίχος «..φάτε πιέτε και γλεντάτε όλοι ρε παιδιά, όποιος πάει στον κάτω κόσμο δεν ξαναγυρνά..», και το άλλο είναι οι Τρύπες που μου θυμίζουν πως «Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.. Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ. Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη..». Τώρα θα μου πει κανείς, τι σχέση έχουν με τον Παπάζογλου; Άλλη κουβέντα αυτή.
Καλή χρονιά εύχομαι και του χρόνου όσοι μείναμε, όλοι μαζί παρέα.
