Γιατί κάποιοι από εμάς οδηγούν χωρίς κράνος; Γιατί δεν φορούν ζώνη; Γιατί περνούν με κόκκινο;
Πώς γίνεται να οδηγούν σαν να είναι άτρωτοι, παρόλο που κάθε μέρα ακούμε για τροχαία;
Η απάντηση είναι απλή: πρόκειται για το «φαινόμενο της αντιλόπης»
Κανονικά, κάθε αντιλόπη που ζει δίπλα στα λιοντάρια θα έπρεπε να πεθαίνει από ανακοπή, λόγω του συνεχούς άγχους.
Πώς γίνεται να βλέπουν τη διπλανή τους να κατασπαράσσεται, κι εκείνες να συνεχίζουν να βόσκουν λίγο παραπέρα;
Η φύση όμως τις έχει προικίσει με το ένστικτο του «αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.»
Δηλαδή, παρόλο που η μοίρα κάθε αντιλόπης είναι κάποια μέρα να φαγωθεί, εκείνη, ως την τελευταία στιγμή, πιστεύει πως θα τη γλιτώσει και το λιοντάρι θα φάει κάποια άλλη. Ζει με την αυταπάτη πως θα τα καταφέρει γιατί είναι πιο γρήγορη, άρα κάποια άλλη θα την πατήσει. Το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα ζώα. Οι άνθρωποι δεν εξαιρούνται.
Τις αποδείξεις τις βλέπουμε κάθε μέρα:
Παρόλο που δεν υπάρχει δελτίο χωρίς τροχαίο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως εμείς δεν θα καταλήξουμε στο ΚΑΤ.
Γιατί;
Γιατί εμείς προσέχουμε κι είμαστε καλύτεροι οδηγοί. Οι άλλοι είναι άσχετοι, απρόσεχτοι κτλ.
Παρόλο που όλοι ξέρουμε πως το τσιγάρο βλάπτει, εμείς καπνίζουμε, παραβλέποντας τις προειδοποιήσεις του πακέτου.
Γιατί;
Γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Ή συμβαίνουν στους γέρους (και τα γηρατειά μας φαίνονται πολύ μακρινά).
Μπορεί να λυπόμαστε τον άστεγο, αλλά προσπερνάμε, σίγουροι πως εμείς ποτέ δε θα χάσουμε το σπίτι μας.
Γιατί;
Γιατί είμαστε πιο έξυπνοι, πιο προσεκτικοί, έχουμε καλύτερη δουλειά, κτλ, κτλ, κτλ.
Έτσι λοιπόν το «φαινόμενο της αντιλόπης» μας κάνει να ζούμε δίπλα στον κίνδυνο αμέριμνοι. Αδιαφορούμε για τις απειλές γύρω μας, γιατί είμαστε βέβαιοι πως ο κίνδυνος δεν μας αφορά. Ούτε διαμαρτυρόμαστε πολύ όταν βλέπουμε ανημποριά, βάσανα, αδικίες. Γιατί; Γιατί δεν αφορούν εμάς.
Δεν μας νοιάζει που έχει νέφος, γιατί έχουμε πάρει απιονιστή.
Δεν μας νοιάζει που πέφτουν σοβάδες στο σχολείο, γιατί δεν έχουμε παιδιά (ή δεν έχουμε παιδιά σ’ αυτό το σχολείο).
Δεν μας νοιάζει που το πεζοδρόμιο είναι στενό, γιατί εμείς δεν θα χρειαστούμε ποτέ μπαστούνι ή καρότσι.
Δεν διαμαρτυρόμαστε που τα ΜΑΤ έδειραν τον φοιτητή, γιατί εμείς δεν είμαστε φοιτητές.
Δεν φωνάζουμε που ανέβηκαν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, γιατί ακόμη μπορούμε να τους πληρώσουμε.
Δεν φωνάζουμε που το σπίτι του γείτονα το πήρε η τράπεζα, γιατί εμείς μπορούμε να δίνουμε τη δόση.
Δεν μας νοιάζει που καταρρέουν τα νοσοκομεία, γιατί εμείς είμαστε υγιείς.
Με αυτή την αδιαφορία πορευόμαστε στη ζωή, ώσπου μια μέρα η ζωή θα μας ξαφνιάσει. Κάπου θα γλιστρήσουμε, κάπου θα σκοντάψουμε και τότε θα βρεθούμε μπροστά σ’ αυτό που πριν αφορούσε μόνο τους άλλους. Θα δούμε το θηρίο μπροστά μας, αλλά τότε θα είναι πια αργά.
Δεν είμαστε αντιλόπες. Σίγουρα μοιραζόμαστε τα ίδια ένστικτα, αλλά –θεωρητικά– έχουμε κάπως περισσότερο μυαλό. Θα έπρεπε λοιπόν να σκεφτούμε πώς θα σταματήσουμε τα λιοντάρια ν’ αλωνίζουν ανάμεσά μας. Πώς θα αμυνθούμε όλοι μαζί, έτσι ώστε το λιοντάρι να πεθάνει της πείνας, ή να αποφασίσει πως το είδος μας δεν κάνει για φάγωμα.
Δεν πρέπει να αργήσουμε. Κάθε μέρα που περνά, συνάνθρωποι κατασπαράσσονται δίπλα μας. Κάθε μέρα που περνά φέρνει κι εμάς πιο κοντά στα δόντια του θηρίου.
Πηγή αρχικής (μη επεξεργασμένης) εικόνας:
http://demotes.ru/demotivatori_raznie/1502-avtoritet-odnogo-prevrashhaet-silu-tolpy-v-slabost.html
