Γράφει ο Σπύρος Τζόκας*
Η είδηση του θανάτου του διαβόητου Ελληνα «πεταλούδα» με γύρισε με μια αίσθηση νοσταλγίας στη δεκαετία του ’80, στην πολύ νεανική μου ζωή. Τότε που η Ελλάδα ήταν αλλιώς και η παρανομία ήταν αλλιώς. Ο υπ’ αριθμόν ένα εγκληματίας των ’80s και ’90s ήταν ένα πταίσμα σε σύγκριση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα και έχουν γίνει ρουτίνα.
Ο Ρωχάμης ήταν ο νούμερο ένα εγκληματίας και δεν είχε κάνει ούτε φόνο, ούτε βιασμό, ούτε βασανισμό, ούτε καν σωματική βία άσκησε ποτέ. Και όποτε συλλαμβανόταν είχε την μπέσα να παραδεχθεί τα πάντα. Παρανομία άλλης εποχής. Και η Ελλάδα τότε σε άλλον αστερισμό. Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ πρόβαλλε όλο και πιο έντονος. Ο καραμανλισμός υποχωρούσε και το διάχυτο αίτημα για αλλαγή κυριαρχούσε.
Τα πάντα φαίνονταν να αλλάζουν, ο κύριος με το ζιβάγκο, μια χαρισματική προσωπικότητα, να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου και η Ελλάδα να μπαίνει σε νέα εποχή, στην εποχή της αναμέτρησης του «φωτός με το σκοτάδι». Πύρινοι λόγοι από τα μπαλκόνια ξεσήκωναν τους διψασμένους για δημοκρατία Ελληνες. Δεκαετία ’80, «Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς, πατρίδα, θρησκεία, σουβλάκι με πίτα, Datsun, Adidas και Χάνι της Γραβιάς. Τσαρούχι, Rolex, σνακ-μπαρ, Ρεπόρτερς και Τζέι Αρ…» όπως και το γνωστό άσμα έλεγε.
Μια δεκαετία αντιθέσεων, προσδοκιών, βλαχομπαρόκ διασκέδασης, κουλτούρας, αλλά και υποκουλτούρας και ρεμούλας. Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τόσα χρόνια μετά ήρθε να αποκαταστήσει την τραγωδία των αγωνιστών της Αντίστασης. Οι περισσότεροι, όμως, δεν ήταν ανάμεσά μας να το χαρούν. Και όπως πάντα τρύπωσαν και εκείνοι που δεν είχαν καμία σχέση με την Εθνική Αντίσταση.
Καύσωνας και AIDS μετέτρεψαν τις απολαύσεις του καλοκαιριού και της ερωτικής ελευθεριότητας σε εφιάλτες. Ο μύθος του Ελληνα εραστή στις καλοκαιρινές παραλίες κλυδωνιζόταν. Ο φόβος φυλούσε τα έρημα. Η ελληνική κοινωνία κινούνταν από τον Κοσκωτά και τα pumpers στον Μένιο Κουτσόγιωργα, από τον δράκο Κυριάκο Παπαχρόνη στον Νάσιουτζικ και από τον Ρωχάμη στον Παλαιοκώστα. Πρόσωπα που σφράγισαν γεγονότα.
Μια δεκαετία με το αποτύπωμα του μπάσκετ, του Αρη και της Εθνικής Ελλάδας, των Γκάλη, Φασούλα και Γιαννάκη που μας καθήλωναν στις μικρές οθόνες και στα γήπεδα και μας έβγαλαν στους δρόμους. Μπαράκια και καφετέριες με ντισκοτέκ και σκυλάδικα. Και τα στέκια μας στα Εξάρχεια και τα ξενύχτια μας και η αντάμωσή μας με τον Νικόλα Ασιμο. Πολύ πριν τα Εξάρχεια γίνουν ένα τουριστικό μέρος της Αθήνας, με πανάκριβα πλέον ενοίκια και airbnb, ήταν ένας μικρόκοσμος, ένα ξεχωριστό βασίλειο όπου η Κατερίνα ήταν εξέχων άγγελος.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε αρχίσει ήδη να ξηλώνεται το πουλόβερ. Ο παλμός στα φοιτητικά αμφιθέατρα υποχωρούσε, το Θέατρο Τέχνης δεν ήταν η αναφορά της φοιτητικής νεολαίας, οι μπουάτ στην Πλάκα δεν είχαν το προηγούμενο άρωμα και ο κινηματογράφος συνέχιζε να συμπιέζεται από το βίντεο, ενώ η παρανομία λάβαινε άλλες μορφές. Το ατομικό συμφέρον, το βόλεμα και ο κυνισμός είχαν πάρει τη θέση του συλλογικού και της άδολης προσφοράς. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας
Πηγή: efsyn.gr
