Από τη στιγμή που αρχίζει το πανέμορφο και γοητευτικό ταξίδι της ζωής αρχίζει μία περιπέτεια! Στην περιπέτεια αυτή, οι περαστικοί είναι πολλοί αλλά οι συνοδοιπόροι λίγοι. Πορευόμαστε στο άγνωστο και, σιγά σιγά, σταδιακά, με έμφαση και ένταση πολλές φορές, ανακαλύπτουμε την αγάπη, το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο, όπως θα λέγαμε… (Δεν θα ήθελα να μιλήσω για κανένα αρνητικό συναίσθημα, ειδικά αυτήν την εποχή.)
Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, γερνάμε… Αποχωριζόμαστε ανθρώπους που νομίζαμε δικούς μας, ανθρώπους που μπορεί και να ήταν δικοί μας κάποτε… άλλους που δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά για κάποιους λόγους ήταν στη ζωή μας… «ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει» που λέει και το τραγούδι… Αναλώνουμε τη ζωή μας σε μικρές ή μεγάλες χαρές, μικρές ή μεγάλες λύπες… αλλά δεν προετοιμαζόμαστε για τα «μεγάλα αντίο»! Αυτά που λέγονται με δάκρυα μετάνοιας για όσα δεν είπαμε ή για όσα δεν μας είπαν… αυτά που λέγονται ντυμένα στα μαύρα και χωρίς μακιγιάζ… «αμακιγιάριστα» και αληθινά… αυτά που, εν τέλει, αποτελούν μια υπόσχεση… Την υπόσχεση ότι θα τα πούμε όταν συναντηθούμε στον Ουρανό… στον Θεό… a Dio…
Για αυτά, η όποια προετοιμασία είναι εις μάτην! Δεν υπάρχει! Δεν μπορείς να τα προβάρεις ούτε στον καθρέφτη σου, ειδικά σε αυτόν. Γιατί θα σού δείξει ο καθρέφτης ότι είσαι παράκαιρος! Θα μιλήσει και θα σού πει: «μην προετοιμάζεσαι άδικα… Αυτά τα αντίο λέγονται μία φορά και είναι για πάντα! Ίσως είναι το μόνο αιώνιο γεγονός που θα σού συμβεί!»
Για αυτό, μην αναρωτιέσαι πώς θα πεις αντίο! Κοίτα να είσαι εντάξει πριν από αυτό! Κοίτα να είσαι συνεπής και έντιμος! Ειλικρινής και ευγνώμων! Και τότε το αντίο θα έρθει με μεγάλη ικανοποίηση!
Και μία μέρα, θα εκπληρωθεί η υπόσχεση της συνάντησης κάπου από όπου δεν θα υπάρχει αποχωρισμός ξανά!
Άννα Δημάκη – Φιλόλογος
